การศึกษาวิเคราะห์เทพเจ้าในปรัชญาฮินดูที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาแนวคิดเทพเจ้าในปรัชญาฮินดู 2) ศึกษาเทพเจ้าในปรัชญาฮินดูที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทย 3) วิเคราะห์เทพเจ้าในปรัชญาฮินดูที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทย เป็นการวิจัยเชิงเอกสาร เก็บข้อมูลจากเอกสารปฐมภูมิ ได้แก่ คัมภีร์พระเวท และเอกสารทุติยภูมิ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนาตามหลักอุปนัยวิธี
ผลการวิจัยพบว่า
1. ปรัชญาฮินดูกล่าวถึงเทพเจ้ามีอยู่ในสภาวะจิตซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นนามธรรม เป็นสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติ เป็นสิ่งที่มีอยู่ชั่วนิรันดร เป็นสัพพัญญู เป็นผู้มีอำนาจไร้ขีดจำกัดสามารดลบันดาลให้สรรพสิ่งเป็นไปตามอำนาจของตน ทรงสถิตอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทรงเป็นผู้สร้าง ผู้ทำลาย และผู้ปกครองหรือผู้รักษาสรรพสิ่งให้คงอยู่
2. เทพเจ้าในปรัชญาฮินดูที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทยมีอยู่ 3 องค์ใหญ่ คือ1) พระพรหมซึ่งเป็นพระผู้สร้าง 2) พระศิวะซึ่งเป็นพระผู้ทำลาย และ 3) พระนารายณ์ซึ่งเป็นพระผู้รักษา เทพเจ้าทั้งสามองค์นี้เรียกว่าตรีมูลติ ส่วนเทพเจ้าองค์อื่นๆ เป็นเทพเจ้าที่เป็นบริวาร เช่น พระพิฆเนศ เจ้าแม่อุมา เป็นต้น ซึ่งเทพเจ้าเหล่านี้จะปรากฏอยู่ในคัมภีร์พระเวท ถึงแม้ว่าคนไทยที่นับถือพระพุทธศาสนาแต่เทพเจ้าในปรัชญาฮินดูก็ยังมีอิทธิพลสังคมไทยเป็นอย่างมาจนทำให้เทพเจ้าเหล่านี้กลายมาเป็นวิถีชีวิตของคนไทย
3. วิเคราะห์เทพเจ้าในปรัชญาฮินดูที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทย ในประเด็นที่คนไทยนำเอาเทพเจ้าที่ปรากฏอยู่ในปรัชญาฮินดูมาเป็นแนวคิดในการแสดงออกและการประพฤติปฏิบัติในชีวิตประจำวัน โดยการนำความเชื่อมาเป็นข้อกำหนดหรือเป็นกฎระเบียบของสังคม และเป็นสัญลักษณ์ที่นำไปสู่การประพฤติปฏิบัติของคนในสังคม 5 ด้าน ดังนี้1) ด้านการเมืองการปกครอง 2) ด้านการศึกษา 3) ด้านศิลปะ 4) ด้านวัฒนธรรมประเพณี 5) ด้านการดำรงชีวิต
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
ชนาภัทร์ วงศ์โรจนภรณ์. (2554). การศึกษาวิเคราะห์อิทธิพลของคำสอนเรื่องพรหมในคัมภีร์พระพุทธศาสนาที่มีต่อสังคมไทย. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ธนากิต. (2546). ตำนานเทพเจ้าและอสูร. กรุงเทพฯ: พิมพ์ลักษณ์.
นราวัลย์ พูลพิพัฒน. (2562). เทพเจ้าในวรรณคดีไทย: บทบาทในฐานะผู้สร้างและผู้ทำลาย. พิฆเนศวร์สาร, 15(2), 69-82.
พระชาติชาย ชาตวุฑฺโฒ (สุขเอก). (2550). การศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับสังสารวัฏในปรัชญาฮินดู. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุนทร ณ รังสี. (2537). ปรัชญาอินเดีย: ประวัติและลัทธิ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรุณศักดิ์ กิ่งมณี. (2551). ตรีมูรติ: อภิมหาเทพของฮินดู. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.