คุณค่าแห่งสัทธา ในคัมภีร์พระอภิธรรม

Main Article Content

สุดารัตน์ ต่ายธานี

บทคัดย่อ

การวิเคราะห์เรื่องคุณค่าแห่งสัทธา ในคัมภีร์พระอภิธรรมนี้ เพื่อศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับสัทธาในคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนา และเพื่อนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ให้เห็นถึงคุณค่าที่ได้จากสัทธาในคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนา และสามารถสรุปได้ว่า สัทธาที่ปรากฏอยู่ในคำสอนของพระพุทธศาสนา 2 ลักษณะคือ สัทธาญาณสัมปยุต และสัทธาญาณ วิปปยุต แต่พระพุทธศาสนาจะเน้นย้ำแต่สัทธาที่ประกอบด้วยญาณ ปัญญา และสัทธา มีคุณูปการที่สำคัญ 2 ประการ คือ ประการแรกสัทธามีหน้าที่ทำลายองค์ธรรม ที่ไม่พึงประสงค์ คืออัสสัทธิยะ และวิจิกิจฉา หรือป้องกันไม่ให้องค์ธรรมทั้งสองประการนี้เกิดขึ้น เป็นการปิดโอกาสสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ไม่ให้เกิดขึ้น แล้วทำจิตใจให้ผ่องใส และหน้าที่ประการที่สอง คือ การเป็นปัจจัยให้ เกิดองค์ธรรมฝ่ายกุศล คือ ปิติสุข ศีล สมาธิ และปัญญา เป็นหน้าที่ที่เปิดโอกาสให้เกิดสิ่งที่พึงประสงค์อันจะทำให้บุคคลได้พัฒนาตนเองด้วยปัญญาเพื่อบรรลุเป้าหมายสูงสุดในชีวิตได้

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ต่ายธานี ส. . (2024). คุณค่าแห่งสัทธา ในคัมภีร์พระอภิธรรม. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 24(3), 379–392. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas/article/view/267873
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ (Academic Article)

เอกสารอ้างอิง

ผาสุก มุทธเมธา. (2535). คติชาวบ้านกับการพัฒนาคุณภาพชีวิต (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ: โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2541). พระพุทธศาสนาในฐานะเป็นรากฐานของวิทยาศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2552). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพฯ: จันทร์เพ็ญ.

พระอุดรคณาธิการ (ชวินทร์ สระคำ) และจำลอง สารพัดนึก. (2530). พจนานุกรม บาลี-ไทย ฉบับนักศึกษา. กรุงเทพฯ: เรืองปัญญา.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2534). พระไตรปิฎกพร้อมอรรถกถา แปล ชุด 91 เล่ม. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.