การพัฒนาความเป็นพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนตามหลักพุทธธรรม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพทั่วไปของความเป็นพลเมืองของประชาชน 2) ศึกษาการพัฒนาความเป็นพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชน และ 3) เสนอแนะแนวทางการพัฒนาความเป็นพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนตามหลักพุทธธรรม เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้ข้อมูลเชิงเอกสาร การสัมภาษณ์เชิงลึก จากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 33 รูป/คน การสนทนากลุ่มเฉพาะกับผู้ทรงคุณวุฒิและผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 12 รูป/คน ใช้เทคนิควิเคราะห์เนื้อหาประกอบบริบท และตรวจสอบความสมบูรณ์ของข้อมูลโดยใช้เทคนิคสามเส้า แล้วนำเสนอเชิงพรรณนาความ
ผลการวิจัยพบว่า
1. ความเป็นพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยแก่ประชาชนทุกฝ่ายเป็นเรื่องจำเป็นเพื่อสร้างระบอบประชาธิปไตยที่เข้มแข็งและมีเสถียรภาพ ในการลดความขัดแย้งและความรุนแรงในสังคมไทย ยังเอื้อให้พลเมืองไทยเป็นพลเมืองอาเซียนและพลเมืองโลกที่มีศักยภาพสูงขึ้นในการปรับตัว สามารถเผชิญหน้ากับความผันผวนทางเศรษฐกิจและการเมืองตลอดจนพลวัตทางวัฒนธรรมในยุคโลกาภิวัตน์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ
2. การพัฒนาความเป็นพลเมือง พบว่า การนำหลักพุทธธรรมอริยสัจ 4 คือ ด้านทุกข์ เพื่อการพัฒนาความเป็นพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชน ทำให้ทราบสภาพที่เป็นอยู่ในสภาวะหรือสถานการณ์ที่จะทำให้เกิดปัญหาได้ตลอดเวลาแสดงว่าเกิดเป็นทุกข์ขึ้นมาตามหลักศาสนา เมื่อมีทุกข์ก็จะต้องพยายามหาทางดับทุกข์ การเมืองการปกครองมีปัญหาก็ต้องรู้สาเหตุของปัญหา และการหาทางดับทุกข์ ดับปัญหาได้
3. แนวทางการพัฒนาความเป็นพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนตามหลักพุทธธรรม นอกจากจะเป็นการเผชิญกับปัญหาหรือทุกข์ ต้องพิจารณาถึงปัญหาหรือทุกข์ อย่างรอบคอบ พยายามหาทางปฏิบัติที่คิดว่าถูกต้องที่สุดเพื่อเป็นการแก้ปัญหาซึ่งเป็นขั้นสุดท้ายได้แล้ว ต้องมีความคิดรวบยอดออกมาให้ได้หลักพุทธธรรมกับหลักทางด้านการเมืองการปกครอง แล้วนำมาบูรณาการหรือประยุกต์ใช้สามารถนำเอามาปฏิบัติควบคู่กันได้ ทำให้เกิดการพัฒนาความเป็นพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนตามหลักพุทธธรรมขึ้นอย่างสร้างสรรค์ให้แก่คนในชาติสืบไป
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
เกษฎา ผาทอง และธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์. (2561). พระพุทธศาสนากับการเมืองในสังคมไทย. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 8(1), 195-207.
ชนาธิป ศรีโท. (2563). ความเข้าใจเรื่องอริยสัจ 4 ในพระพุทธศาสนา. วารสารวิชาการพระพุทธศาสนาเขตลุ่มน้ำโขง, 3(2), 56-69.
พระเจษฏาพร อุ่นเรือน. (2557). การใช้อริยสัจสี่ในการจัดการชีวิตของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนขาลสุวรรณอนุสรณ์ อำเภอเมืองเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พระทอง บุตรดี. (2561). การจัดการศึกษายุค 4.0: ภายใต้การพัฒนากรอบหลักสูตรการสร้างพลเมืองตามแนวพระพุทธศาสนา. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
วรากรณ์ สามโกเศศ. (2554). การศึกษาเพื่อสร้างความเป็นพลเมือง. เข้าถึงได้จาก https://www.moe.go.th/การศึกษาเพื่อสร้างความ/
สุทธญาณ์ โอบอ้อม และคณะ. (2563). การเสริมสร้างจิตพฤติกรรมการเป็นพลเมืองที่ดีในสังคมประชาธิปไตยของนักเรียนในจังหวัดนครปฐม. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 9(2), 65-77.
