รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในพุทธศตวรรษที่ 26
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในสมัยพุทธ กาล 2) ศึกษาการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในพุทธศตวรรษที่ 26 3) วิเคราะห์รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในพุทธศตวรรษที่ 26 และ 4) นำเสนอองค์ความรู้เกี่ยวกับรูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในพุทธศตวรรษที่ 26 โดยศึกษาจากพระไตรปิฎก เอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวข้องและการสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์เนื้อหาพร้อมทั้งนำเสนอ ตามลำดับ
ผลการวิจัยพบว่า
1. การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในสมัยพุทธกาล การแสดงธรรมของพระพุทธเจ้าและพระสงฆ์สาวกใช้การเดินทางไปเพื่อแสดงธรรมเทศนา และปฏิบัติได้อย่างถูกต้อง เกิดผลทำให้พระพุทธศาสนาแพร่หลายไปทั่วชมพูทวีป
2. การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในพุทธศตวรรษที่ 26 มีการนำเอาเทคโนโลยีและสื่อสมัยใหม่เข้ามาใช้ จึงต้องผสมผสานระหว่างการรักษาแก่นแท้ของพระพุทธศาสนาเข้ากับการปรับตัวให้ทันยุคสมัย ให้เข้ากับชีวิตประจำวันของผู้คน เพื่อสังคมที่สงบสุข
3. รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในพุทธศตวรรษที่ 26 แม้จะมีความแต่ต่างกันด้านกาลเวลา แต่ต้องปรับหลักธรรมให้สอดคล้องกับความเป็นอยู่ของผู้คน ให้มีเป้าหมายพื้นฐานคือความสุข และสูงสุดคือหลุดพ้นจากทุกข์
4. รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในพุทธศตวรรษที่ 26 ทำให้เกิดองค์ความรู้ใหม่เรียกว่า Model EDLO & OTE ได้แก่ 1) ผู้เผยแผ่ (Evangelist) 2) หลักธรรม (Dhamma principles) 3) ภาษา (Language) 4) กิจกรรมออนไลน์ (Online activities) 5) กิจกรรมออฟไลน์ (Offline activities) 6) กลุ่มเป้าหมาย (Target group) 7) การประเมินผล (Evaluation)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
คมคาย คุมพันธ์. (2547). บทบาทในการเผยแผ่พระพุทธศาสตร์นาของพระธรรมทูตสายต่างประเทศ ศึกษาเฉพาะกรณี พระสุเมธาจารย์ (โรเบิร์ต สุเมโธภิกขุ). (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ธยายุส ขอเจริญ และพระมหาขุนทอง แก้วสมุทร์ (เขมสิริ). (2564). พลวัตทางสังคมและวัฒนธรรมภายใต้ความสัมพันธ์ชายแดนไทยกัมพูชา. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6(3), 379-390. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/mcjou/article/view/249647/170375
พระครูปลัดเฉลิมพร อภิวโร (แป้นกลม). (2565). รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุควิถีใหม่ของพระสังฆาธิการกรุงเทพมหานคร. (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเมธาวินัยรส (สุเทพ ปสิวิโก), พระมหาวิโรจน์ คุตฺตวีโร, พระมหาวีรศักดิ์ สุรเมธี และสาลินี รักกตัญญู. (2562). รูปแบบการเผยแผ่พุทธธรรมสำหรับคนในพุทธศตวรรษที่ 26 เพื่อส่งเสริมความมั่นคงของพระพุทธศาสนา. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 8(4), 17-33. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/233797/160699
พระราชวรมุนี (ประยุต ปยุตฺโต). (2527). สถาบันสงฆ์กับสังคมไทย. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
พระศุภชาติ (ธมฺมิสฺสโร) สําลีวงษ์, ปัญณพงศ์ วงศ์ณาศรี, ปรรณพัชญ์ จิตร์จํานง และจิราภรณ์ ชูชํานาญ. (2567). พระสาวกกับบทบาทในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา. วารสารรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 4(2), 152-164. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jpsmbu/article/view/268860/180115
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ. (2536). การเผยแผ่ศาสนา. กรุงเทพฯ: กิตติวรรณ.
