การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ของครูภาษาไทยเพื่อยกระดับความสามารถการรู้เรื่อง การอ่านของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตามโครงการประเมินผลนักเรียนนานาชาติ (PISA) โดยใช้แนวคิดการเรียนรู้เชิงรุกร่วมกับกระบวนการโค้ช และระบบพี่เลี้ยง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบริบท สภาพปัจจุบัน และความต้องการในการพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ของครูภาษาไทยเพื่อยกระดับความสามารถการรู้เรื่องการอ่าน ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตามมาตรฐาน PISA โดยใช้การเรียนรู้เชิงรุก ร่วมกับกระบวนการโค้ชและพี่เลี้ยง 2) ออกแบบและพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ดังกล่าว การวิจัยใช้แบบผสมผสาน (Embedded Design) โดยกลุ่มเป้าหมายคืออาจารย์ จำนวน 7 คน และครู จำนวน 10 คน ใช้เครื่องมือวิเคราะห์เอกสาร แบบสำรวจ แบบสัมภาษณ์ และประเด็นสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่า (μ) ค่า (σ) และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
1. ผลวิเคราะห์การศึกษาบริบท สภาพปัจจุบัน และความต้องการจำเป็น จากการวิเคราะห์เอกสาร สำรวจ สัมภาษณ์ และสนทนากลุ่ม พบว่า รูปแบบการจัดการเรียนรู้มีความจำเป็นอย่างยิ่งในการพัฒนาครูภาษาไทยเพื่อยกระดับความสามารถการรู้เรื่องการอ่าน ประกอบด้วย 6 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) หลักการ 2) วัตถุประสงค์ 3) กระบวนการจัดการเรียนรู้ ประกอบด้วย 6 ขั้นตอน ได้แก่ กำหนดเป้าหมายในการเรียนรู้ วางแผนการเรียนรู้ กระบวนการเรียนรู้การรู้เรื่องการอ่าน (1) การเข้าถึงและค้นคืนสาระ (2) การบูรณาการและตีความ การสะท้อนและประเมิน ทบทวนการเรียนรู้ที่ได้ ประยุกต์ใช้ความรู้/สังเคราะห์นำไปใช้ประโยชน์ และประเมินผลการเรียนรู้ 4) สื่อและแหล่งเรียนรู้ 5) การวัดและประเมินผล และ 6) เงื่อนไขสำคัญในการนำรูปแบบการสอนไปใช้ให้ประสบผลสำเร็จ
2. ผลการพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ของครูภาษาไทยเพื่อยกระดับความสามารถการรู้เรื่องการอ่าน ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตามโครงการประเมินผลนักเรียนนานาชาติ (PISA) โดยใช้แนวคิดการเรียนรู้เชิงรุก ร่วมกับกระบวนการโค้ชและระบบพี่เลี้ยง พบว่า รูปแบบการจัดการเรียนรู้ฉบับร่างในภาพรวมสอดคล้องและมีความเหมาะสมมาก โดยมีค่า (μ = 4.08) และ (σ = 0.62)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2546). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติพุทธศักราช 2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พุทธศักราช 2545. กรุงเทพฯ: คุรุสภา.
_______. (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545 และ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553. กรุงเทพฯ: องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
กุสุมา แสงมาศ. (2555). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเรื่อง บทประยุกต์ กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ระหว่างการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานกับการเรียนการสอนตามปกติ. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จิตรลดา คันธะวงค์. (2559). การจัดการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมความสามารถในการแก้ปัญหาคณิตศาสตร์ เรื่องจำนวนเชิงซ้อนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
จุฬาภร เมืองโคตร. (2555). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐานเรื่อง บทประยุกต์ กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนคําแฮดประชาสรรค์ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามุกดาหาร. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ดวงหทัย โฮมไชยะวงศ์. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนที่เน้นการโค้ชและการดูแลให้คำปรึกษาแนะนำเพื่อส่งเสริมสมรรถนะครูประถมศึกษาของนักศึกษาวิชาชีพครู. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เตือนใจ แสงไกร. (2559). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนภาษาไทยเพื่อส่งเสริมความสามารถด้านการอ่านอย่างมีวิจารณญาณสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. (วิทยนิพนธ์ครุศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญญรัตน์ ธนูรัตน์. (2554). การพัฒนาการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ เรื่องรูปสี่เหลี่ยมชั้นประถมศึกษาปีที 5. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ธัญพร ชื่นกลิ่น. (2553). การพัฒนารูปแบบการโค้ช เพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ของอาจารย์พยาบาล ที่ส่งเสริมทักษะการคิดอย่างมีวิจารณญาณของนักศึกษาพยาบาลในสังกัดสถาบันพระบรมราชชนก กระทรวงสาธารณสุข. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2556). ศาสตร์การนิเทศการสอนและการโค้ช การพัฒนาวิชาชีพ: ทฤษฎี กลยุทธ์สู่การปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 12). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2537). กระบวนการพัฒนาหลักสูตรและการเรียนการสอน. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ศิวพร คล้ายเจ๊ก. (2566). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ 3CPR แบบผสมผสานตามวัฏจักรการเรียนรู้ด้วยชุดกิจกรรมการเรียนรู้สื่อสร้างสรรค์ ฐานประสบการณ์แห่งชีวิต. วารสารวิชาการและวิจัย มทร.พระนคร สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(1), 1-22.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2560). คู่มือการประเมินคุณภาพตามมาตรฐานการศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อการประกันคุณภาพภายในของสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
สุนีติ์ ภู่จิรฐาพันธุ์. (2554). การใช้ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: ทริปเพิ้ล เอ็ดดูเคชั่น.
Bredeson, P. V. (2003). Designs for learning. Thousand Oaks: Corwin Press.
Joyce, B., Weil, M., & Calhoun, E. (2009). Models of teaching. (8th ed.). Pearson: Allyn and Bacon.
