การศัลยกรรมความงามในมิติพุทธ

Main Article Content

กชพร ศิริบุตร
พระครูสุธีคัมภีรญาณ
พระมหาสำรอง สญฺญโต

บทคัดย่อ

ความงามของมนุษย์เกิดจากความสมบูรณ์แบบของเซลล์และสารอาหาร รวมทั้งสภาพแวดล้อมทางอารมณ์ที่เข้าไปบำรุงองค์ประกอบภายในเซลล์ ไม่ให้เสียสมดุลความงามของมนุษย์ที่เกิดจากการศัลยกรรมเป็นการเปลี่ยนที่ผิวกาย การศัลยกรรมความงามแม้จะเกิดจากปัจจัยใดก็ตามมักจะมีการเปลี่ยนแปลงให้ต้องกลับทำศัลยกรรมซ้ำอยู่ตลอด และความงามของคนแต่ละภูมิภาคในโลกมีมาตรฐานที่ต่างกัน คนที่ทำศัลยกรรมความงามเพราะคิดว่าความงามเป็นสิ่งที่มั่นคง เพราะความเข้าใจผิด จึงมีการทำซ้ำเพื่อรักษาสภาพเดิม
วิเคราะห์การศัลยกรรมความงามในมุมมองมิติพุทธมองว่า ความงามภายนอกและความงามภายใน มีสามระดับ งามเบื้องต้นด้วยการเป็นผู้มีศีล งามในท่ามกลางคือ มีสมาธิตั้งมั่น และงามในที่สุดคือ พระนิพพาน การเจริญกายานุปัสสนาสติปัฏฐานเป็นการเรียนรู้เพื่อทำความเข้าใจชีวิตตามความเป็นจริงเป็นแนวทางเบื้องต้นในการกระทำเพื่อพ้นจากทุกข์ ไม่ยึดติดกับความงามความไม่งาม มีภาวะจิตที่เป็นกลาง เป็นเหมือนการเรียนรู้ที่จะศัลยกรรมความดีงามในจิตใจให้พบความสุขอย่างยั่งยืนไม่เกิดภาวะเสี่ยงเหมือนการทำศัลยกรรมความงามในปัจจุบัน เพราะเมื่อถึงที่สุดแล้วการศัลยกรรมความงามก็จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงไม่สามารถฝืนธรรมชาติแท้จริงของโลกได้

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ศิริบุตร ก. ., พระครูสุธีคัมภีรญาณ, & สญฺญโต พ. . (2021). การศัลยกรรมความงามในมิติพุทธ. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 21(1), 181–192. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas/article/view/98061
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ (Academic Article)

เอกสารอ้างอิง

เขมจิต ศรีบุนนาค. (2542). สุนทรียภาพแห่งชีวิต. กรุงเทพฯ: การศึกษาคลื่นลูกที่สาม.

จงจิต พานิชกุล. (2557). การศึกษาการทำศัลยกรรมความงามในมุมมองของพระพุทธศาสนา. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

ถาวร จรูญสมิทธิ์. (2528). การทำศัลยกรรมพลาสติก. กรุงเทพฯ: ปีพลับลิชเชอร์.

________. (2528). ศัลยกรรมตกแต่ง. กรุงเทพฯ: เยียร์พลับลิชเชอร์.

พระเยื้อง ปั้นเหน่งเพชร. (2547). สุนทรียศาสตร์. เชียงใหม่: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2550). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: เลี่ยงเชียง.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต). (2557). พุทธรมณ์ฉบับปรับปรุงและขยาย. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

________. (2538). พจนานุกรมศัพท์พระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพีรสิทธิ์ ปิยสีโล (ลักษณา). (2550). อิทธิพลสุนทรียศาสตร์ของพุทธปรัชญาต่อพุทธศิลป์เขมร. (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

พระสุพรหมยานเถร (ทองคำ ศิริมงคล). (2547). ตอบมหาสติปัฏฐาน 4. เชียงใหม่: วัดพระธาตุศรีจอมทอง.

พ่วง มีนอก. (2539). สุนทรียศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

พุทธทาสภิกขุ. (2543). ศิลปะแห่งชีวิต. กรุงเทพฯ: ธรรมภา.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มัย ตะติยะ. (2547). สุนทรียภาพทางสายตา. กรุงเทพฯ: วาดศิลป์.

มานพ นักการเรียน. (2545). มนุษย์และการใช้เหตุผลจริยธรรมและสุนทรียศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่น

วศิน อินทสระ. (2525). กรรมของสตรีในสมัยพุทธกาล. กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์.

เสถียร โพธินันทะ. (2543). พุทธศาสนาและปรัชญา. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

สถิต วงศ์สวรรค์. (2540). ปรัชญาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: อักษรพิทยา.

สุพัตรา กอบกิจสุขสกุล. (2531). การประกวดนางสาวไทย (พ.ศ. 2477-2530). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.