บทบาทของพระพุทธศาสนาที่มีส่วนพัฒนาการเมืองการปกครองของไทยสมัยสุโขทัย

บทคัดย่อ

พระพุทธศาสนามีใช่ระบอบการปกครองมิได้เป็นองค์กรที่มีอำนาจและบทบาทในการบริหารปกครองรัฐหรือประเทศชาติบ้านเมืองโดยตรง บุคคลหรือองค์กรที่ มีอำนาจและบทบาทในการบริหารปกครองรัฐหรือประเทศนั้นได้แก่กษัตริย์หรือพระราชาในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ หรือรัฐบาลในระบอบการปกครองแบบประชาธิปไตย การใช้พระพุทธ-ศาสนา เป็นแกนกลางในการเชื่อประสานสามัคคีของประชาชนสมัยสุโขทัยจึงเป็นไปได้ด้วยดีอย่างยิ่ง อีกทั้งกษัตริย์ผู้ปกครองก็ทรงปฏิบัติพระองค์เป็นแบบอย่างที่ดีสมฐานะเป็น "พ่อ" และเป็น "ธรรมราชา" อย่างประเสริฐแท้จริง แม้ต่อมาจะมีการปรับเปลี่ยนบทบาทของกษัตริย์ให้เป็น "เทวราชา" แต่ก็ทรงเป็น "ธรรมเทวราชา" ทรงเป็นกษัตริย์ผู้เป็นสมมติเทพผู้ทรงธรรมที่ทรงได้รับความศรัทธาเคารพนับถือและให้การสนับสนุนจากประชาชนอย่างมั่นคง รูปแบบการบริหารการปกครองที่อาศัยแนวคิดของพระพุทธศาสนาซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่สมัยสุโขทัยจนกระทั่งถึงยุคการเมืองการปกครองปัจจุบันนี้ คือ "ระบบพ่อปกครองลูก" เป็นแนวคิดหลักการเข้าถึงประชาชนอย่างใกล้ชิด ที่ได้รับการบูรณาการเข้ากับกาลเวลา นำมาใช้ให้เหมาะสมกับยุคสมัยในสังคมไทยปัจจุบัน ระบบที่ว่านั้นก็คือ "ประชานิยม"ซึ่งคล้ายกันกับ "ระบบพ่อปกครองลูก"  เพราะเหมือนกันในหลักการและแนวคิด แตกต่างกันเพียงวิธีการและกระบวนการการปฏิบัติเท่านั้นเอง