ผลสำเร็จของการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูต ในอำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์

Main Article Content

พระสมชาย สํวโร (สุขวินัย), ธนรัฐ สะอาดเอี่ยม, พระราชวิมลโมลี

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาประวัติและพัฒนาการของพระธรรมทูตในอำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์ 2) ศึกษางานเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในอำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์ 3) ศึกษาผลสำเร็จของการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในอำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์ เป็นการวิจัยแบบผสมวิธี ซึ่งมีทั้งการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึก 20 รูป/คน และการวิจัยเชิงปริมาณ เก็บรวบรวมข้อมูลจากแบบสอบถามกลุ่มตัวอย่าง 226 คน แล้ววิเคราะห์ข้อมูลค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า 


ประวัติและพัฒนาการของพระธรรมทูตในอำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์ เป็น    พระธรรมทูตสายที่ 6 ได้ดำเนินงานโครงการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ณ สถานศึกษาต่าง ๆ เพื่อยกระดับจิตวิญญาณของเด็ก เยาวชน ประชาชนทั่วไป เป็นประจำทุกปี 


หลักการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในอำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์  คือ 1) ยึดตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า 2) การพัฒนารูปแบบองค์กรตามยุคสมัยปัจจุบัน   3) การบริหารจัดการภารกิจ 6 ด้านคือ การปกครอง การเผยแผ่ การศาสนศึกษา การศึกษาสงเคราะห์ การสาธารณูปการ และการสาธารณสงเคราะห์   


ผลสำเร็จของการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในอำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์ ผลที่ได้รับเป็นที่น่าพึงพอใจมาก พระธรรมทูตทำหน้าที่เผยแผ่พระพุทธศาสนาได้อย่างถูกต้องตามหลักพระพุทธศาสนา หลักธรรมที่นำไปเผยแผ่ เช่น พรหมวิหาร 4, สังคหวัตถุ 4 และศีล 5 เป็นต้น และมีโครงการเผยแผ่พระพุทธศาสนา อบรมคุณธรรมแก่นักเรียนและประชาชนทั่วไป  ให้เข้าใจหลักธรรมมากขึ้น  โดยใช้เกณฑ์วัดความพึงพอใจจากแบบสอบถาม และระดับผลสำเร็จของการเผยแผ่พระพุทธศาสนาคือ ด้านเทคนิค การใช้คำพูด การสร้างบรรยากาศ นักเรียนมีความพึงพอใจมากที่สุด ( = 5.00)  รองลงมาคือ ด้านเนื้อหาส่งเสริมการปฏิบัติตามหลักของศีล สมาธิ ปัญญา (  = 4.96) และด้านสื่อ ความดังของอุปกรณ์เครื่องเสียง มีความเหมาะสม ( = 4.90)

Article Details

บท
บทความวิจัย

References

จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2514). ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนาในเอเชียอาคเนย์. กรุงเทพมหานคร : อภิธรรมมูลนิธิมหาธาตุวิทยาลัย.

ทศพร สระแก้ว. (2565). ผู้อำนวยการโรงเรียนนาดี. สัมภาษณ์, 3 กุมภาพันธ์.

พระครูวิบูลธรรมโฆษิต.(2564). เจ้าคณะตำบลเมืองที-บุฤาษี. สัมภาษณ์, 23 ธันวาคม.

พระครูสุตเขตวรธรรม. (2564). เจ้าคณะตำบลนาดี. สัมภาษณ์, 24 ธันวาคม.

พระครูสุตธรรมาภิรัตณ์. (2564). รองเจ้าคณะตำบลเพี้ยราม-กาเกาะ. สัมภาษณ์, 24 ธันวาคม.

พระครูศรีปริยัติวิกรม (วัชรพงษ์ ทินฺนาโภ). (2546). ศึกษาเทคนิคและรูปแบบการเผยแผ่พุทธธรรมของพระเทพสิงหบุราจารย์ (จรัญ ฐิตธมฺโม) วัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี. (วิทยานิพนธ์ พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2531). เทคนิคการสอนของพระพุทธเจ้า. กรุงเทพมหานคร : มูลนิธิพุทธธรรม.

พระมหาสนธิญาณ รักษาภักดี. (2542). การศึกษาความคิดเห็นของผู้เข้ารับการฝึกอบรมหลักสูตร พระธรรมทูตต่อการฝึกอบรม ประจำปี พ.ศ. 2541. (วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาสตร มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส (นิธิบุณยากร). (2552). ยุคสมัยของความขัดแย้ง : พระสงฆ์ยุคใหม่ควรตีความและเผยแผ่พระพุทธศาสนาอย่างไร. บัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 5(3), 36-37.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สง่า พิมพ์พงษ์. (2551). คู่มือพระธรรมทูต. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.

สมศรี แก้วกิตติ. (2548). กระบวนการเผยแพร่พระพุทธศาสนาของพระเทพบัณฑิต (ศรีจันทร์ บุญณรโต) วัดบึงพระลานชัย อำเภอเมือง จังหวัดร้อยเอ็ด. (วิทยานิพนธ์หลักสูตรการศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.