การรับรู้ความเสี่ยงด้านสุขภาพของคนไร้บ้านในสถานการณ์โควิด-19 และความต้องการพื้นฐาน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้นำเสนอความซับซ้อนของชีวิตและความต้องการคนไร้บ้านในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ระลอกแรก ตั้งแต่เดือนมีนาคม 2563 และศึกษาต่อเนื่องจนถึงเดือนสิงหาคม 2563 ผู้วิจัยผสานระเบียบวิธีการศึกษาสองวิธี คือ วิธีการศึกษาเชิงคุณภาพโดยการสังเกตการณ์อย่างมีส่วนร่วมและการศึกษาเชิงปริมาณผ่านการสำรวจ โดยใช้แนวคิดการรับรู้ความเสี่ยงด้านสุขภาพเป็นกรอบแนวคิดของการศึกษา ผลการศึกษามีสองประเด็น หนึ่ง คนไร้บ้านประเมินความเสี่ยงด้านสุขภาพจากโรคโควิด-19 ของตัวเองในระดับต่ำ อีกทั้งมีทัศนะว่า พวกเขามีภูมิต้านทานสูง และไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นที่ไม่ใช่คนไร้บ้านมากนัก จึงมองว่าโอกาสที่จะได้รับเชื้อมีน้อย สอง คนไร้บ้านมีความต้องการหลากหลาย ตั้งแต่คนที่มีความเคยชินกับชีวิตข้างถนน ไม่คาดหวังการช่วยเหลือใด ๆ หรือคาดหวังแค่ว่ามีสิ่งอำนวยความสะดวก เช่น ห้องน้ำ และที่อาบนำ โดยไม่จำเป็นต้องหาที่พักอาศัย ถัดมาคือกลุ่มที่ยังคงต้องการใช้ชีวิตอิสระ และต้องการมีรายได้มากขึ้นจากการทำงานแบบไม่ประจำ แล้วนำรายได้นั้นไปใช้จ่ายตามความต้องการของตัวเอง คนไร้บ้านส่วนใหญ่เห็นว่า ที่อยู่อาศัยไม่ใช่ความจำเป็นเร่งด่วน ซึ่งต่างจากในต่างประเทศที่การช่วยเหลือคนไร้บ้านเริ่มต้นด้วยความช่วยเหลือด้านที่อยู่อาศัยก่อนและเสริมด้วยการสนับสนุนด้านอื่น ๆ