Health Risk Perception of Homeless People During COVID-19 Pandemic and Their Basic Needs

Main Article Content

boonlert Visetpricha

Abstract

This research article proposes homeless people’s complex lives and their basic needs during the COVID-19 Pandemic since March 2020 and studied until August 2020. The researcher employed two research methods for this study, namely a qualitative method by conducting participant observation and a quantitative method by doing surveys. The conceptual framework for this research is the health risk perception. The result demonstrates two issues. First, homeless people in Bangkok assessed that their health risk of COVID-19 was low. They held that they had a strong immune system and rarely interacted with others who were not homeless, therefore they had a low possibility to receive the virus. Second, homeless people had different needs. Some who already got used to the street life did not expect any assistance. Others expected trivial assistance, such as providing them a toilet and a bathroom, and did not require housing assistance. Several homeless people still preferred the street life, which they could be free, and needed only having income from irregular work. Then they could expense their income for what they want. Majorities of homeless people thought that housing was not an emergency need. It is different from the experiences of supporting homeless people abroad that emphasizes supporting housing for homeless people is the first priority and then provide other supportive services.

Article Details

How to Cite
Visetpricha, boonlert. (2022). Health Risk Perception of Homeless People During COVID-19 Pandemic and Their Basic Needs. Journal of Anthropology, Sirindhorn Anthropology Centre (JASAC), 5(1), 209–252. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jasac/article/view/257168
Section
Research Article

References

กรุงเทพธุรกิจ. 2563, 17 มิถุนายน. เช็คเลย! ‘กลุ่มตกหล่น’ รัฐบาลเยียวยา เพิ่ม 4 โครงการ ใครได้บ้าง. กรุงเทพธุรกิจ. สืบค้นจาก https://www.bangkokbiznews.com/politics/885404.

กุลธิดา พวงมาลัย และพนมพร พุ่มจันทร์. 2559. การปรับตัวด้านร่างกายของ คนไร้บ้าน: กรณีศึกษาโครงการ Food For Friend ในมูลนิธิกระจกเงา บริเวณเสาชิงช้า. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติ คณะวิทยาการ จัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร ครั้งที่ 4 ประจำปี 2559. เพชรบุรี: คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัย ศิลปากร.

คณิน เชื้อดวงผุย, อนุวัฒน์ พลทิพย์, วิบูลย์ วัฒนนามกุล, และสุภนัย ประเสริฐสุช. 2561. วิถีชีวิตของคนไร้ บ้านในเขตเทศบาลนครขอนแก่น จังหวัด ขอนแก่น. วารสารฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 11(2): 1341-1362.

ชัชวาล มณฑาทิพย์กุล. 2556. โครงการศูนย์ช่วยเหลือคนไร้บ้าน. วิทยานิพนธ์ สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ถิรนันท์ ช่วยมิ่ง. 2562. โรคจิตเวชของกลุ่มประชากรคนไร้บ้านในเขตกรุงเทพ- มหานคร. วารสารวิจัยสังคม, 42(2): 107-152.

นภัสภรณ์ ใจทา. 2558. ความต้องการของคนไร้บ้านในศูนย์สุวิทย์ วัดหนู. วิทยานิพนธ์พัฒนาแรงงานและสวัสดิการมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.

ธัญวรัตน์ แจ่มใส และ สุละดา บุตรอินทร์. 2564. กลไกขับเคลื่อนการจัดการภาวะวิกฤติของการบริหารราชการไทย“กรณีสถานการณ์การแพร่ ระบาดโควิด 19”. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น,5(3): 45-60.

บุญเลิศ วิเศษปรีชา. 2546. เปิดพรมแดน โลกของคนไร้บ้าน. วิทยานิพนธ์ สังคมวิทยาและมานุษยวิทยามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

บุญเลิศ วิเศษปรีชา. 2560. การกวนกลับมาของงานชาติพันธุ์วรรณนา: “อยู่ ที่นั่น” กับคนไร้บ้านในมะนิลา ประเทศฟิลิปปินส์. วารสารธรรมศาสตร์,36(2): 1-32.

บุญเลิศ วิเศษปรีชา. 2564. บทสะท้อนงานมานุษยวิทยาสาธารณะกรณี คนไร้บ้าน. วารสารมานุษยวิทยา, 4(2): 12-52.

ปวรวรรณ เผือกผาสุข. 2561. บทบาทของทีมสหวิชาชีพในการคุ้มครอง คนไร้ที่พึ่งตามแผนฟื้นฟูรายบุคคล (individual rehabilitation plans: IRP): กรณีศึกษาโครงการสร้างชีวิตใหม่ให้คนขอทาน คนเร่ร่อน คนไร้ที่พึ่ง (บ้านน้อยในนิคม) ในนิคมสร้างตนเองนำร่อง 5 แห่ง. วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ปัณวัฒน์ ผ่องจิต และวิไลวรรณ จงวิไลเกษม. 2558. การสร้างภาพการรับรู้ใหม่ของคนไร้บ้านบนพื้นที่สื่อหนังสือพิมพ์. วารสารสหวิทยาการ, 12(1):

-32.

พงศธร สรรคพงษ์. 2560. คนไร้บ้านที่ทอดทิ้งครอบครัว ศึกษาเฉพาะกรณี คนไร้บ้านในพื้นที่เขตเทศบาลนครพิษณุโลก. วารสารสังคมศาสตร์, 29(2): 39-70.

โพสต์ทูเดย์. 2563, 1 เมษายน. ชีวิตคนไร้บ้านในสหรัฐ ต้องมานอนบนลาน จอดรถกลางแจ้ง. โพสต์ทูเดย์. สืบค้นจาก https://www.posttoday.

com/world/619532.

ไพสิฐ พาณิชย์กุล, ทศพล ทรรศนกุลพันธ์, เขมชาติ ตนบุญ, สรชา สันตติรัตน์,

ชัชวิน วรปัญญาภา, บงกช ดารารัตน์, ปารณ บุญช่วย, วรรณา แต้มทอง, และวัชลาวลี คำบุญเรือง. 2560. โครงการศึกษาและวิเคราะห์สภาพ ปัญหาและสนับสนุนองค์ความรู้ทางกฎหมายเพื่อการพัฒนาคุณภาพ ชีวิตคนไร้บ้าน (รายงานฉบับสมบูรณ์). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุน สนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.

ภีมกร โดมมงคล. 2562. การคุ้มครองสิทธิและการเข้าถึงความยุติธรรมของ คนไร้ที่พึ่งในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่ง. วารสารสังคมสงเคราะห์ศาสตร์, 27(1): 158-191.

เมธา พันธุ์วรากร. 2563, 14 พฤษภาคม. นักซูโม่วัย 28 ปี เป็นนักกีฬารายแรกของโลกที่เสียชีวิตจากโควิด-19. สืบค้นจาก https://thestandard.co/

shobushi-kiyotaka-suetake-sumo-wrestler-dies-covid-19-coronavirus-japan/ (15 พฤษภาคม 2564).

รณภูมิ สามัคคีคารมย์. 2560. นิยาม และมายาคติกับความเป็นจริงของ คนไร้บ้านในพื้นที่กรุงเทพมหานคร. วารสารวิจัยสังคม, 40(2): 155- 188.

รำไพพรรณ บุญพงษ์ และพรรษาสิริ กุหลาบ. 2557. การสื่อสารผ่านเฟซบุ๊ก ของมูลนิธิอิสรชนเพื่อต่อรองอัตลักษณ์ของ “ผู้ใช้ชีวิตในที่สาธารณะ.

วารสารศาสตร์, 10(1): 201-227.

รุสนี โซ๊ะสะอิ. 2558. แนวทางการประเมินที่อยู่อาศัยของคนไร้บ้าน: กรณีศึกษา

ศูนย์คนไร้บ้านตลิ่งชัน และบางกอกน้อย. วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรม ศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วราลี ธัมวิสุทธิวรากร. 2551. ศูนย์พัฒนาอาชีพสำหรับคนไร้บ้าน. วิทยานิพนธ์ สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

วสันต์ ณ ถลาง. 2549. สาเหตุของการกลับมาเป็นคนเร่ร่อน ขอทานในสถาน แรกรับคนไร้ที่พึ่งสันมหาพน อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่.

วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

วีรพงษ์ สุนทรฉัตราวัฒน์. 2563, 23 มีนาคม. คนละโลกเดียวกัน: บันทึกการต่อแถวรับข้าวกับคนไร้บ้านในวันที่ COVID-19 ระบาด. สืบค้นจาก https://waymagazine.org/homeless-and-covid-19/, (4 พฤษภาคม 2564).

สรชา สุเมธวานิชย์. 2562. คนไร้บ้าน ตำรวจ คนแปลกหน้าของกันและกัน ในระบบกฎหมาย. วารสารนิติ สังคมศาสตร์, 12(1): 107-134.

อนรรฆ พิทักษ์ธานิน, มนทกานต์ ฉิมมามี, รณภูมิ สามัคคีคารมย์, ธนานนท์ บัวทอง, ญานิกา อักษรนำ, และมธุรมาส ทาวรมย์. 2559. การสำรวจข้อมูล

ทางประชากรเชิงลึกของคนไร้บ้านในเขตกรุงเทพมหานครและพื้นที่ เกี่ยวเนื่อง (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุน การสร้างเสริมสุขภาพ.

อรอนงค์ กลิ่นศิริ. 2561. ดั่งสวรรค์ปานอเวจี: การสร้างโลกแฟนตาซีของคน สนามหลวง. วิทยานิพนธ์ปรัชญา ดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อัจฉรา รักยุติธรรม, พุฒิพงศ์ นวกิจบำรุง, และวรางคณาง อุ๊ยนอก. 2557. การวิเคราะห์ช่องว่างการดำเนินงานและองค์ความรู้เกี่ยวกับคนใน พื้นที่สาธารณะ: คนไร้บ้าน เด็กเร่ร่อน แลผู้ป่วยข้างถนน เพื่อพัฒนายุทธศาสตร์ (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุน การสร้างเสริมสุขภาพ สสส.).

TCIJ. (Thailand Information Center For Civil Rights And Investigative Journalism [TCIJ]). 2563, 24 มีนาคม. ฟิลิปปินส์จัดเต็นท์ให้ คนไร้บ้านเพื่อลดการระบาดของ COVID-19. TCIJ. สืบค้นจาก https://www.tcijthai.com/news/2020/24/asean/10043.

Thai PBS. 2563, 26 มีนาคม. เปลี่ยนฮอลล์เทศกาลหนังเมืองคานส์ เป็น ที่พักชั่วคราว "คนไร้บ้าน". Thai PBS. สืบค้นจาก https://news. thaipbs.or.th/content/290285.