Cultural Capital and Local Development: Approaches to Managing Community Economic Systems in the New Normal Era
Keywords:
Cultural Capital , Local Development, Management , Community Economic, New Normal EraAbstract
This article aims to study the definition, meaning, and characteristics of cultural capital related to local wisdom by analyzing the obtained data with methods for enhancing community potential to increase the value of cultural capital with sustainable local development using the community economic system theory and applying it with other theoretical concepts in a mixed manner, namely, the development potential theory, the social action theory, the economic growth and development theory, the basic needs theory focusing on development, the integrated rural development theory, and the new theory to find a way to manage the community economic system in the new normal era for maximum efficiency. It was found that communities should have a process for enhancing the potential of cultural capital along with integrated local development to strengthen the management of the community economic system in the new normal era sustainably, with the following guidelines: 1) having a creative economy system, 2) community participation, 3) initiating the development of the community economic system by local leaders, 4) coordination between network organizations, 5) creating a model for joint community economic system development within the local area, and 6) community economic system development must be a continuous process.
References
กมลพร กัลยาณมิตร. (2564). การนำกลยุทธ์การบริหารสู่การปฏิบัติในรูปแบบความปกติใหม่ (New Normal). วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(4), 402-422.
กัญญารัตน์ แก้วกมล, นิติคุณ ท้าวทอง, สุปวีณ์ รสรื่น, อนุศิษฎ์ เพชรเชนทร์, อมรรัตน์ รัตนสุภา และจันทรัศม์ ภูติอริยวัฒน์. (2564). การใช้ทุนทางวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(1), 75-91.
จิดาภา เร่งมีศรีสุข, ชนิดาภา กระแจะจันทร์, สมพงษ์ เกษานุช, นันทยา คงประพันธ์ และนภัทร์ แก้วนาค. (2566). รูปแบบการสร้างเสริมระบบการบริหารจัดการเศรษฐกิจชุมชนแบบมีส่วนร่วมวิถีปกติใหม่ ของชุมชนลำไทร อ.วังน้อย จ.พระนครศรีอยุธยา. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(1), 58-70.
จักรวาล สุขไมตรี. (2561). เทคนิคการประสานงานในองค์การ. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์ มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์, 5(2), 263-276.
ชวดี โกศล. (2561). การบริหารจัดการทุนทางวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ ในเขตพื้นที่ภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์, 6(2), 64-73.
ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2540). วัฒนธรรมคือทุน. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสุขุมและบุตร จํากัด.
ณัฏฐวุฒิ ทรัพย์อุปถัมภ์. (2558). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. จันทบุรี: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
ดารณี พลอยจั่น. (2559). ทุนทางวัฒนธรรมของชาวเขาเผ่าม้งกับกลยุทธ์ส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 4(1), 6-17.
นภางค์ คงเศรษฐกุล. (2548). เศรษฐกิจชุมชนตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง: กลไกการพัฒนาอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการ โรงเรียนนายร้อยพระจุลจอมเกล้า, 3(1), 4-15.
ประเวศ วะสี. (2542). เศรษฐกิจพอเพียงและประชาสังคม แนวทางพลิกฟื้นเศรษฐกิจสังคม.กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้าน.
พระปลัดวีระศักดิ์ ปุกคำ. (2566). การเปลี่ยนแปลงและผลกระทบทางสังคมหลังเกิดโรคระบาดโควิค 19. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 6(1), 93-109.
พัชราภรณ์ คชินทร์. (2565). ความเป็นไทยกับบทบาทการเป็นทุนทางวัฒนธรรมและทุนทางสังคมในการท่องเที่ยวไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา, 10(2), 1-22.
พัชราวลัย มีทรัพย์, ธนสาร เพ็งพุ่ม, นงลักษณ์ ใจฉลาด และธิปไตย สุนทร. (2559). การศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่น เทศบาลตำบลพลายชุมพล อำเภอเมืองพิษณุโลก จังหวัดพิษณุโลก. วารสารครุพิบูล, 3(2), 62-75.
ไพบูลย์ พงษ์แสงพันธ์ และยุวดี รอดจากภัย. (2557). การมีสวนร่วมของชุมชนในการส่งเสริมสุขภาพผูสูงอายุในภาคตะวันออกของประเทศไทย. วารสารสาธารณสุขมหาวิทยาลัยบูรพา, 9(2), 13-20.
มูลนิธิชัยพัฒนา. (2538). ทฤษฎีใหม่ - New Theory. สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2568, เข้่าถึงได้จาก http://kanchanapisek.or.th/knowledge/new-theory.th.html
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่น.
รัตนะ บัวสนธิ์. (2535). การพัฒนาหลักสูตรและการจัดการเรียนการสอนเพื่อการถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่น : กรณีศึกษาชุมชนแห่งหนึ่งในเขตภาคกลางตอนล่าง. ปริญญานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิธวิทย์ ประสานศักดิ์ทวี, จารุวรรณ ขำเพชร และกัมปนาท บริบูรณ์. (2560). การจัดการศึกษาตลอดชีวิตโดยใช้ทุนทางวัฒนธรรมของชนเผ่า ญัฮกุร. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, Silpakorn University สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ, 10(2), 110-123.
วิชิต นันทสุวรรณ. (2544). วิสาหกิจชุมชนทิศทางใหม่ของการพัฒนา. ใน เสรี พงศ์พิศ, วิชิต นันทสุวรรณ และจำนงค์ แรกพินิจ (บรรณาธิการ). วิสาหกิจชุมชน : แผนแม่บท แนวคิด แนวทาง ตัวอย่าง ร่างพระราชบัญญัติ (น. 1-31). กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์.
ศรุตานนท์ ชอบประดิษฐ์. (2563). วิกฤตโควิด 19 ส่งผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงทางสังคมอย่างไร. วารสารชัยภูมิปริทรรศน์, 3(2), 1-14.
ศิวัช ศรีโภคางกุล และยุทธศาสตร์ หน่อแก้ว. (2560). ถอดบทเรียนการมีส่วนร่วมของประชาชนในโครงการแก้ไขปัญหาความยากจนตามแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง พื้นที่ตำบลในเมือง อำเภอเวียงเก่า จังหวัดขอนแก่น. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 4(1), 107-127.
สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์กรมหาชน). (2558). คู่มือสนับสนุนการพัฒนาระบบเศรษฐกิจและทุนชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักสนับสนุนขบวนองค์กรชุมชน สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน).
สนธยา พลศรี. (2544). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2546). สังคมวิทยาชุมชน : หลักการศึกษา วิเคราะห์ และปฏิบัติงานชุมชน. ขอนแก่น: ภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
______. (2549). สังคมวิทยาความเป็นท้องถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ขอนแก่น: ภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
______. (2550). สังคมวิทยาวัฒนธรรม : มิติการพัฒนา. ขอนแก่น: ภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
______. (2550). การประเมินและสังเคราะห์สถานภาพองค์ความรู้การวิจัยวัฒนธรรมภาคตะวันออกเฉียงเหนือ : ความหลากหลายทางชาติพันธุ์. วารสารภาษาและวัฒนธรรม,
(1-2), 35-49.
______. (2551). สังคมไทย. ขอนแก่น: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
______. (2552). สังคมวิทยากลุ่มชาติพันธุ์ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ขอนแก่น: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
______. (2556). การเปลี่ยนแปลงประชาคมหมู่บ้าน : การขยายตัวและความยั่งยืน
ในชุมชนบ้านคุ้มตำบลคูเมือง อำเภอมหาชนะชัย จังหวัดยโสธร. วารสารรามคำแหง
ฉบับมนุษยศาสตร์, 32(1), 17-36.
______. (2558). โสวัฒนธรรมอีสาน. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข และยุทธศาสตร์ หน่อแก้ว. (2567). ระบบความเชื่อกับวิถีชีวิตวัฒนธรรม: พรมแดนแห่งความรู้ของการวิจัยวัฒนธรรมในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารบริหาร
รัฐกิจ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 7(2), 81-100.
สุวิไล เปรมศรีรัตน์. (2533). วิธีป้องกัน รักษาโรคแบบพื้นบ้านชาวขมุ และสนทนาสาธารณสุขการแพทย์ไทย – ขมุ. รายงานการวิจัย สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล, นครปฐม.
สังสิต พิริยะรังสรรค์. (2541). เศรษฐกิจชุมชนพึ่งตนเองฉบับมหาดไทย: ประเทศยากจนประชาชน
มั่งคั่ง. ในเศรษฐกิจชุมชน พึงตนเอง: แนวความคิดและยุทธศาสตร์. กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย กรมการปกครอง.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2547). ทฤษฎีและกลยุทธ์การพัฒนาสังคม. พิมพ์ลักษณ์, กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสรี พงศ์พิศ. (2545). “วิสาหกิจชุมชนไม่ใช่ธุรกิจชุมชน” วิสาหกิจชุมชนกลไกเศรษฐกิจฐานราก. กรุงเทพฯ: บริษัทเอดิสันเพรส จํากัด.
หทัยชนก คะตะสมบูรณ์. (2563). การพัฒนาศักยภาพของชุมชนเพื่อสร้างเศรษฐกิจฐานรากอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาตำบลเนินศาลา อำเภอโกรกพระ จังหวัดนครสวรรค์. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 8(2), 473-488.
อัครเจตน์ ชัยภูมิ. (2559). แนวคิดเศรษฐกิจชุมชน: เหลียวหลัง แลหน้า นำพาเศรษฐกิจชุมชนสู่
ทางรอด. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 5(2).
อัจฉรา ศรีพันธ์. (2553). เศรษฐกิจสร้างสรรค์: เขามั่งคั่งจากความคิดกันอย่างไร. วารสารวิทยาการจัดการและสารสนเทศ, 5(2), 94-98.
อัญธิชา มั่นคง. (2560). บทบาทของทุนทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชน กรณีศึกษาชุมชนในตำบลบ้านตุ่น อำเภอเมือง จังหวัดพะเยา. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 12(39), 90-100.
เอกวิทย์ ณ ถลาง. (2544). ภาพรวมภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
Howkins, J. (2001). The Creative Economy: How People Make Money from Ideas. London: Allen Lane.
Jacobs, J. (2024). Rostow's 5 Stages of Economic Growth and Development. Retrieved 24 June 2025, from https://www.thoughtco.com/rostows-stages-of-growth-development-model-1434564#:~:text=
McKercher, B., & du Cross, H. (2002). Cultural Tourism: The Partnership between Tourism and Cultural Heritage Management. New York: Haworth Hospitality Press.
Mhalla, M. (2020). The Impact of Novel Corona virus (Covid-19) on the Global Oil and Aviation Markets. Journal of Asian Scientific Research, 10(2), 96-104.
Neufeldt, V., & Guralnik, D. B. (1988). Webster’s New World Dictionary of American English. New York, NY: Webster’s New World.
Nicola, M., Alsafi, Z., Sohrabi, C., Kerwan, A., Al-Jabir, A., Iosifidis, C., Agha, M., & Agha, R. (2020). The socio-economic implications of the coronavirus pandemic (COVID-19): A review. International Journal of Surgery, 78, 185-193.
Ramsey, G. (2024). Cultural Capital Theory Of Pierre Bourdieu. Retrieved 24 June 2025, from https://www.simplypsychology.org/cultural-capital-theory-of-pierre-bourdieu.html
Reeder, W. W. (1974). Some Aspects of the Informal Social Participation of Farm Families in New York State. Cornell University. (Unpublished Ph.D. Dissertation).
Suzuki, N., & Srisontisuk, S. (2012). Dynamics of Civil Society Movement in Northeast Thailand (ed.). Khon Kaen: Printing House of Khon Kaen University.
Suzuki, N., & Srisontisuk, S. (2016). Civil Society Movement and Development in Thailand and Lao PDR (ed). Khon Kaen: Khon Kaen University Printing House.
United Nations Economic Commission for Europe (UNECE). (n.d.). Inter-agency coordination. Retrieved 27 June 2025, from https://unece.org/inter-agency-coordination
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 Journal of Local Management and Development Pibulsongkram Rajabhat University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ประกาศเกี่ยวกับลิขสิทธิ์
- เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
- บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวารสารวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นก่อนเท่านั้น
