การพัฒนาชุมชนต้นแบบเพื่อส่งเสริมศักยภาพทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่ อำเภอสามร้อยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
คำสำคัญ:
แนวทาง, การพัฒนา, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, ชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาศักยภาพทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ของชุมชนชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่ อําเภอสามรอยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ และ 2) เพื่อกำหนดแนวทางการพัฒนา
การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่ อำเภอสามร้อยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน โดยเครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์ แบบบันทึกข้อมูล กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยนักท่องเที่ยวที่เดินทางท่องเที่ยวในพื้นที่ศึกษาจำนวน 400 คน สุ่มตัวอย่างตามความสะดวก
และกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียเกี่ยวกับการท่องเที่ยวของพื้นที่ จำนวน 20 คน การสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง สำหรับการวิจัยเชิงปริมาณวิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์สำเร็จรูป และการวิจัยเชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา
ผลการศึกษาพบว่า 1) ศักยภาพทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน พบว่า มีศักยภาพทางการท่องเที่ยวสูง มีค่าเฉลี่ย 4.15 ระดับมาก และพบว่าศักยภาพทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด 4.27 ระดับมากที่สุด รองลงมาคือ ศักยภาพทางการท่องเที่ยวด้านสิ่งดึงดูดใจในการท่องเที่ยว ค่าเฉลี่ย 4.21 ระดับมากที่สุด และศักยภาพทางการท่องเที่ยวด้านการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในพื้นที่ ค่าเฉลี่ย 4.20 ระดับมากที่สุด ตามลำดับ 2) ผลการศึกษาแนวทางที่เหมาะสมในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ประกอบด้วย 7 แนวทาง ดังนี้ 1. แนวทางการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ 2. แนวทางการสร้างความตระหนักด้านการอนุรักษ์ 3. แนวทางการวางแผนเพื่อรองรับนักท่องเที่ยว 4. แนวทางการจัดการรายได้และการกระจายประโยชน์อย่างเป็นธรรม 5. แนวทางการกำหนดกลุ่มนักท่องเที่ยวเป้าหมายหลัก 6. แนวทางการประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ เพื่อตอบสนองการเดินทางท่องเที่ยวเอง และ 7. แนวทางการพัฒนาร่วมของทุกภาคส่วน
คำสำคัญ: แนวทาง, การพัฒนา, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, ชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่
เอกสารอ้างอิง
กฤตตฤณ ใจสุดา. (2563). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดด้านการส่งเสริมการขายบนช่องทางเฟซบุ๊กที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อสินค้าเบเกอรี่ของผู้บริโภคในประเทศไทย (สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
วีรญา พรมประสิทธิ์. (2565). ปัจจัยความสำเร็จของการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชน: กรณีศึกษาบ้านนาต้นจั่น ตำบลบ้านตึก อำเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร
อรัญญา ดูเบย์. (2563). แนวทางการสื่อความหมายในแหล่งท่องเที่ยวชุมชนตำบลบ้านแหลม อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี (ปริญญานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2566). รายงานสถานภาพพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญของประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ11 พฤศจิกายน 2568, จาก https://chm-thai.onep.go.th/?p=7950 Ballantyne,
R., Packer, J., & Hughes, K. (2009). Tourists’ support for conservation messages and sustainable management practices in wildlife tourism experiences Tourism Management, 30(5), 658–664.
Castellani, V., & Sala, S. (2012).Carrying capacity of tourism system: Assessment of environmental and management constraints towards sustainability. In Visions for global tourism industry: Creating and sustaining competitive strategies (pp. 295– 316).
Cochran, W. G. (1953). Sampling techniques. New York: John Wiley & Sons.
Cronbach, L. J. (1953). Correlations between persons as a research tool. In O. H. Mowrer, Psychotherapy: theory and research (pp. 476–388). Ronald Press Co.; Ronald Press Company. https://doi.org/10.1037/10572-014
Gretzel, U. (2011). Intelligent systems in tourism: A social science perspective. Annals of Tourism Research, 38(3), 757–779.
Ham, S. H. (2013). Interpretation: Making a difference on purpose. Golden, CO: Fulcrum Publishing.
Kotler, P., Bowen, J. T., Makens, J. C., & Baloglu, S. (2016). Marketing for hospitality and tourism (7th ed.). Boston, MA: Pearson.
Likert, R. (1967). The method of constructing an attitude scale In Fishbein, Attitude theory and measurement. New York: John Wiley and Sons (pp. 90–95).
Nazir, M. U., et al. (2021). Do female travelers perceive more risks and restrictions than males. Journal of Applied Studies in Economic Sciences, 6(2), 267–282.
Ostrom, E. (1990). Governing the commons: The evolution of institutions for collective action. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Scheyvens, R. (1999). Ecotourism and the empowerment of local communities. Tourism Management, 20(2), 245–249.
SDG Move. (2565). SDG Vocab | 41 – Sustainable Tourism – การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 11 พฤศจิกายน 2568 จาก https://chm-thai.onep.go.th/?p=7950
Sugiama, A. G., Suhartanto, D., Lu, C. Y., Rediyasa, I. W., Sulaeman, R. P., & Renalda, F. M. (2024). Tourist satisfaction and revisit intention: The role of attraction, accessibility, and facilities of water park tourism. GeoJournal of Tourism and Geosites, 52(1), 257–266.
UNWTO (2018). Tourism and the sustainable development goals: Journey to 2030. World Tourism Organization (UNWTO).
Wantara, P. (2024). Relationship between destination image, accessibility, and revisit intention. BIO Web of Conferences: BTMIC 2024, 65, 01027.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการจัดการและพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ประกาศเกี่ยวกับลิขสิทธิ์
- เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
- บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวารสารวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นก่อนเท่านั้น
