การบริหารความเสี่ยงกับการจัดการทรัพยากรมนุษย์ภายในองค์กรอย่างยั่งยืน

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้ มุ่งทบทวนองค์ความรู้เกี่ยวกับกระบวนการบริหารความเสี่ยงในองค์กรภาครัฐและเอกชนตามหลัก “การบริหารความเสี่ยงทั่วทั้งองค์กร” หรือที่เรียกว่า “COSO ERM” ซึ่งเป็นกระบวนการที่กลุ่มบุคคลภายในองค์กร จำนวน 3 กลุ่ม คือ ผู้บริหารสูงสุด คณะกรรมการบริหาร และพนักงานทุกคนในองค์กร จะต้องเข้ามามีส่วนร่วมในการขับเคลื่อนองค์กรอย่างเป็นพลวัต เพื่อสร้างจุดดุลยภาพแห่งการยอมรับความเสี่ยงร่วมกันอย่างเป็นเอกภาพ ถือเป็นหนึ่งในกระบวนการสำคัญที่เป็นหลักประกันความอยู่รอดขององค์กรต่อไป กล่าวคือ ถ้าองค์กรสามารถการบริหารความเสี่ยงได้ดีมากเพียงใด ก็ย่อมนำไปสู่การสร้างผลกำไรที่เกิดขึ้นอย่างมหาศาลและยังสามารถจัดการทรัพยากรมนุษย์ภายในองค์กรได้อย่างเป็นระบบและเกิดประสิทธิภาพทางการบริหารสูงสุดอีกด้วย โดยต้องมีการใช้แผนงานการบริหารความเสี่ยงขององค์กรที่ชัดเจน อีกทั้งยังต้องมีการแก้ไขปรับปรุงแผนงานอยู่เป็นประจำอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งจะทำให้องค์กรสามารถแก้ไขปัญหาต่าง ๆที่เกิดขึ้นได้อย่างทันท่วงที ด้วยเหตุนี้ การบริหารความเสี่ยงจึงมีความจำเป็นต่อ “การจัดการทรัพยากรมนุษย์” ภายในองค์กรอย่างยั่งยืน ถ้าหากละเลยไม่ให้ความสำคัญก็ย่อมส่งผลกระทบโดยตรงต่อการดำเนินงานขององค์กรในระยะยาวได้ โดยเฉพาะในห้วงเวลาที่องค์กรเกิดภาวะวิกฤตในบางสถานการณ์ที่คับขัน ถ้าหากองค์กรเพิกเฉยต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยไม่ทันได้ตระเตรียมความพร้อมใด ๆ ก็อาจจะนำพาองค์กรไปสู่หายนะในท้ายที่สุดได้ ยกตัวอย่างภาวะวิกฤตเช่น กรณีการเปลี่ยนแปลงรสนิยมความต้องการสินค้าและบริการของลูกค้าตามกระแสโลกยุคโลกาภิวัตน์ การเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศที่แปรผันไปตามฤดูกาล หรือการแพร่ระบาดของโรคติดต่อเชื้อโคโรน่าไวรัส 2019 (Covid-19) เป็นต้นโดยเฉพาะในห้วงเวลาที่องค์กรเกิดภาวะวิกฤตในบางสถานการณ์ที่คับขัน ถ้าหากองค์กรเพิกเฉยต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยไม่ทันได้ตระเตรียมความพร้อมใด ๆ ก็อาจจะนำพาองค์กรไปสู่หายนะในท้ายที่สุดได้ ยกตัวอย่างภาวะวิกฤตเช่น กรณีการเปลี่ยนแปลงรสนิยมความต้องการสินค้าและบริการของลูกค้าตามกระแสโลกยุคโลกาภิวัตน์ การเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศที่แปรผันไปตามฤดูกาล หรือการแพร่ระบาดของโรคติดต่อเชื้อโคโรน่าไวรัส 2019 (Covid-19) เป็นต้นโดยเฉพาะในห้วงเวลาที่องค์กรเกิดภาวะวิกฤตในบางสถานการณ์ที่คับขัน ถ้าหากองค์กรเพิกเฉยต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยไม่ทันได้ตระเตรียมความพร้อมใด ๆ ก็อาจจะนำพาองค์กรไปสู่หายนะในท้ายที่สุดได้ ยกตัวอย่างภาวะวิกฤตเช่น กรณีการเปลี่ยนแปลงรสนิยมความต้องการสินค้าและบริการของลูกค้าตามกระแสโลกยุคโลกาภิวัตน์ การเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศที่แปรผันไปตามฤดูกาล หรือการแพร่ระบาดของโรคติดต่อเชื้อโคโรน่าไวรัส 2019 (Covid-19) เป็นต้น