การพัฒนาชุดวิชาภาษาและวัฒนธรรมเขมรผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ตามแบบ T5 MODEL สำหรับผู้เรียนชาวไทยและชาวต่างชาติในจังหวัดนครราชสีมา

Main Article Content

วรเดช มีแสงรุทรกุล
พระสุขเจีย อคฺคสุมโน
กังวล คัชชิมา

บทคัดย่อ

          การพัฒนาการสอนผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ วิชาภาษาและวัฒนธรรมไทย-เขมรโดยใช้ T5 Model เพื่อการสอนผู้เรียนชาวไทยและชาวต่างชาติในจังหวัดนครราชสีมา มีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อพัฒนาโปรแกรม  e – learning via T5 model วิชาภาษาและวัฒนธรรมไทย-เขมร ที่มีประสิทธิภาพทำให้ผู้เรียนชาวไทย และชาวต่างชาติ สามารถเรียนรู้ภาษาและวัฒนธรรมไทย-เขมร อ่านและการเขียนอักษรเขมรด้วยตนเอง 2) เพื่อศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของผู้เรียนที่มีต่อรายวิชาภาษาและวัฒนธรรมเขมรผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ตามแบบจำลอง T5 สำหรับผู้เรียนชาวไทยและชาวต่างชาติในจังหวัดนครราชสีมา 3) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของผู้เรียนต่อหลักสูตรภาษาและวัฒนธรรมเขมรผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ตามแบบจำลอง T5 สำหรับผู้เรียนชาวไทยและชาวต่างชาติในจังหวัดนครราชสีมาโดยมีกลุ่มตัวอย่าง 44 คน
          ผลการวิจัยพบว่า 1) การสร้างแบบเรียนออนไลน์วิชาภาษาและวัฒนธรรมเขมรมีประสิทธิภาพที่ดีมีความเหมาะสมสำรับใช้สอนผู้เรียนที่เป็นทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ 2) การเรียนผ่านแบบเรียนออนไลน์ มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนร้อยละ 77.77 3) ผลการประเมินความพึงพอใจต่อการสอนด้วยระบบ T5 Model ที่ใช้แบบเรียนวิชาภาษาและวัฒนธรรมเขมรบนระบบออนไลน์เป็นสื่อการสอน ได้แก่ การแนะนำ Task อยู่ในระดับ 3.76  เครื่องมือ Tools 3.82  การจัดกิจกรรม Teamwork 3.78  เนื้อหา Topic 3.87 และการแนะนำ Tutoring 3.96  มีผลความพึงพอใจในภาครวมคือ 3.84 ซึ่งคิดเปอร์เซ็นต์ 76.8 %

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
มีแสงรุทรกุล ว., อคฺคสุมโน . พ., & คัชชิมา ก. . (2021). การพัฒนาชุดวิชาภาษาและวัฒนธรรมเขมรผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์ตามแบบ T5 MODEL สำหรับผู้เรียนชาวไทยและชาวต่างชาติในจังหวัดนครราชสีมา. Journal of Modern Learning Development, 6(3), 330–341. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/247925
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กัลยา เพชรเพริศ. (2552). การพัฒนาสื่อการอิเลคทรอนิคส์วิชาอังกฤษ 1 สำหรับนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ. รายงานการวิจัย. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลกรุงเทพ.

ชาญชัย คงเพียรธรรม. (2548). การศึกษากวีนิพนธ์เขมรร่วมสมัยที่ปรากฏในอินเทอร์เน็ตปี พ.ศ. 2547. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเขมรศึกษา. บัณฑิตวิทยัลย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ดิเรก หงษ์ทอง. (2559). อัตลักษณ์และการผสมผสานทางวัฒนธรรมในเพลงของผู้พูดภาษาเขมรถิ่นไทยในอีสานตอนใต้. วิทยานิพนธ์ดุษฏีบัณฑิต สาขาอักษรศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทองสุก เกตุโรจน์. (2534). ภาษาต่างประเทศในภาษาไทย. ภาควิชาภาษาไทยและภาษาตะวันออก. คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยรามคำแหง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ปริญญา บรรณเภสัช และ สาโรช โศภีรักข์. (2558). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนผ่านเว็บแบบผสมสาน. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี. 4 (2), 214 - 223.

บุณย์เสนอ ตรีวิเศษ. (2561). การเปรียบเทียบคำศัพท์ภาษาเขมรถิ่นไทยกับภาษาเขมรมาตรฐานกัมพูชา. วารสารสังคมลุ่มน้ำโขง. 14 (1), 85 – 107.

รฐา แก่นสูงเนิน และน้ำมนต์ เรืองฤทธิ์. (2559). การพัฒนาการเรียนการสอนอีเลิร์นนิงวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการท่องเที่ยวตามแนวการสอนอ่าน แบบบูรณาการของเมอร์ด็อค (MIA) ของนักเรียนชั้นมัธมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนวัดธรรมจริยาภิรมย์ จังหวัดสมุทรสาคร. วารสารวิชาการ Veridian e- Journal มหาวิทยาลัยศิลปากร. 9 (1), 702-716.

วิโรจน์ ผดุงสุนทรารักษ์. (2540). อักษรไทยและอักษรขอมไทย. ภาควิชาภาษาไทยและภาษาตะวันออก. คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยรามคำแหง. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

สงบ บุญคล้อย. (2561). เปรียบเทียบอักขรวิธีการใช้คำ บาลีสันสกฤตในภาษาไทยและภาษาเขมร. วารสารวิวิธวรรณสาร มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. 2 (1), 13-39.

สายชล สัตยานุรักษ์. (2558). โครงการการวิจัยเพื่อสร้างองค์ความรู้ใหม่ : ประวัติศาสตร์สังคมไทย. ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ . กรุงเทพมหานคร: สานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

สุนีย์ ศีลพิพัฒน์ และคณะ. (2550). การเรียนการสอนผานระบบอิเล็กทรอนิกส์ ชุดวิชาเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ โดยใช้ T5 Model. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

หงษ์ลดา กล้าหาญ. (2561). การศึกษาระบบเสียงในระบบสัทศาสตร์ของภาษาเขมรมาตรฐาน. วารสารสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. 17 (2), 171-187.