กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยววัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดหนองคาย
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาลักษณะการท่องเที่ยววัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดหนองคาย 2. เพื่อศึกษาแผนกลยุทธ์การท่องเที่ยววัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดหนองคาย 3. เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยววัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์จังหวัดหนองคาย กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาจำนวน 400 คน วัฒนธรรม โดยผู้วิจัยเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (Purposive Sampling) ผลการวิจัย พบว่า
1. ลักษณะการท่องเที่ยววัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดหนองคาย โดยรวมพบว่า มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก ดังนี้ ด้านองค์กรชุมชน มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก รองลงมา ได้แก่ ด้านทรัพยากรและวัฒนธรรมอยู่ในระดับมาก ด้านกิจกรรมเชิงสร้างสรรค์ อยู่ในระดับมาก ด้านการเรียนรู้ และด้านองค์กรชุมชน ตามลำดับ
2. ด้านกลยุทธ์การท่องเที่ยววัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดหนองคาย โดยรวมพบว่า มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมากดังนี้ กำหนดเครื่องมือพัฒนาการท่องเที่ยว มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก รองลงมา ได้แก่ การวางแผนการดำเนินงาน อยู่ในระดับมาก ด้านการจัดการทางวัฒนธรรม อยู่ในระดับมาก ด้านการเรียนรู้มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก และการสร้างเครือข่ายความร่วมมือ มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมาก ตามลำดับ
3. แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยววัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์จังหวัดหนองคาย ควรมีกิจกรรมการส่งเสริมการท่องเที่ยวด้านแหล่งหรือกิจกรรมท่องเที่ยว และควรจัดสรรงบประมาณในการบูรณาการแหล่งท่องเที่ยวในจังหวัดหนองคายให้เกิดการยกระดับของจังหวัด รวมทั้งการมีส่วนร่วมในการสนับสนุนประชาชนเจ้ามามีส่วนร่วมเพื่อสร้างกิจจกรมและกระตุ้นเศรษฐกิจในแหล่งพื้นที่ท่องเที่ยว
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จุฑามาศ คงสวัสดิ์. (2550). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม เมืองโบราณอู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี . วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธรรมนูญ เนียนหอม. (2553). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์เชิงอนุรักษ์ : กรณีศึกษาอุทยานประวัติศาสตร์ศรีเทพ อำเภอศรีเทพ จังหวัดเพชรบูรณ์. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชานโยบายสาธารณะ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยัยนเรศวร.
นรินทร์ สังข์รักษา.(2556). การวิจัยและพัฒนาการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 5). นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน.กรุงเทพมหานคร: เพรส แอนด์ดีไซน์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2554). ธุรกิจไมซ์ (MICE BUSINESS). นนทบุรี: เฟิร์นข้าหลวง พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
พระชยานันทมุนี และคณะ. (2562). ความสัมพันธ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ของวัดและชุมชนในล้านนา.วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์. 7 (2),315-331
ภูมิ หมั่นพลศรี. (2554). การพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเมืองชายแดนกรณี ศึกษา: อำเภอ
เมืองจังหวัดหนองคาย. สาขาวิชาการจัดการการโรงแรมและการท่องเที่ยว. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วีระพล ทองมา และคณะ. (2542). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่าง ยั่งยืนของชุมชนชาวจีนในพื้นที่ลุ่มน้ำแม่งอน อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่: คณะพัฒนาการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
สุนิสา ฐานพรอนันต์. (2540) ความคิดเห็นของเจ้าอาวาสที่มีต่อการส่งเสริมให้วัดพุทธศาสนาในเขตอำเภอเมืองเชียงใหม่ จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ ศษ.ม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.