Achievements of an Operation Towards Becoming a Green University

Main Article Content

Panawan Premsri
Chot Bodeerat

Abstract

          Green university is a university with an efficient management system under the concept of community participation in order to protect the environment and save energy. Resources are used efficiently and promoting the use of renewable energy. Also, integrating energy and environmental conservation into teaching and learning management, research, academic service, and in all activities of the university. This is to ensure working in a safe atmosphere, mixed with Eco-friendly and energy-saving which creates a positive effect on the environment and community.
          This article contains an introduction section that discusses the concept of Green University. Another section, discussing about the concept of green university, Universitas Indonesia Green University Criteria, related concepts and theories, factors affecting the implementation of green university, and success factors of becoming a sustainable Green university.


 

Article Details

How to Cite
Premsri , P. ., & Bodeerat, C. . (2022). Achievements of an Operation Towards Becoming a Green University. Journal of Modern Learning Development, 7(9), 422–435. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/257085
Section
Academic Article

References

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2555). มหาวิทยาลัยสีเขียว อีกหนึ่งความห่วงใยใส่ใจสังคม. ออนไลน์. สืบค้น 25 พฤษภาคม 2565. แหล่งที่มา: http://www.oknation.net/blog/kriengsak/2008/02/07/entry-1

โกวิทย์ พวงงาม. (2553). แนวคิดเกี่ยวกับธรรมาภิบาลท้องถิ่นว่าด้วยการมีส่วนร่วมและความโปร่งใส. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น.

คณะกรรมการการอุดมศึกษา, สำนักงาน. (2555). แผนพัฒนาการศึกษาระดับอุดมศึกษา ฉบับที่ 11 (พ.ศ.2555-2559). ออนไลน์. สืบค้น 25 พฤษภาคม 2565, แหล่งที่มา: http://planning.nida.ac. th/main/images/Planning%20Division/Plan/PlanHEdu11_2555-2559.pdf

คลังสมองของชาติ, สถาบัน. (2557). เอกสารประกอบการประชุม Green Campus Workshop วันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2557 ณ ห้องประชุมจามจุรี 2 ชั้น M โรงแรมปทุมวันปริ้นเซส.

จินตวีร์ เกษมศุข. (2554). การสื่อสารกับการเปลี่ยนแปลงของสังคม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฐิติกรณ์ ยาวิไชย จารึกศิลป์. (2559). กลยุทธ์การบริหารสถาบันอุดมศึกษาตามแนวคิดการเป็นมหาวิทยาลัยสีเขียว. ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา ภาควิชานโยบาย การจัดการและความเป็นผู้นำทางการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ถวิลวดี บุรีกุล. (2550). ทศธรรม : ตัวชี้วัดการบริหารกิจกรรมบ้านเมืองที่ดี. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.

ปิยะมาศ สามสุวรรณ. (2555). การมีส่วนร่วมของนักศึกษาต่อการจัดการสิ่งแวดล้อมที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมการเรียนการสอนในมหาวิทยาลัยลงขลานครินทร์ วิทยาเขตสุราษฏร์ธานี. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่.

โมทนา สิทธิพิทักษ์, สิริฉันท์สถิรกุล และคณะ. (2564). ปัจจัยแห่งความสำเร็จของมหาวิทยาลัยสีเขียวที่ยั่งยืน.

วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 49 (2), 1-10

อิสรี รอดทัศนา. (2558). มหาวิทยาลัยสีเขียว. วารสารมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติวิชาการ, 18 (36), 171-186.

Universitas Indonesia. (2015). UI Green Metric Ranking of World Universities 2012 2. Online. Available at http://greenmetric.ui.ac.id/ [25/5/2022]