นวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิตอลสำหรับภาครัฐ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
เมื่อโลกมีการเปลี่ยนแปลงด้านเทคโนโลยีเพิ่มมากขึ้น ถือว่าเป็นยุคเปลี่ยนผ่านมาสู่ยุคดิจิทัล เพื่อก้าวไปสู่ความสำเร็จตามที่องค์การมุ้งหวัง ซึ่งบทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษานวัตกรรมการจัดการทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิตอลสำหรับภาครัฐ พบว่า การจัดการทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิตอลสำหรับภาครัฐ เป็นการพัฒนาโดยนำเทคโนโลยี มาเชื่อมโยงเข้าด้วยกันโดยใช้โครงข่ายอินเทอร์เน็ต ระบบแอปพลิเคชั่น มาใช้ในการจัดการและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในภาครัฐ เช่น ระบบประชุมและฝึกอบรมทางไกล ระบบ ประชุมทางไกลออนไลน์ผ่านเครือข่ายอินเตอร์เน็ต ระบบสังคมออนไลน์ เป็นต้น ซึ่งองค์กรภาครัฐสามารถนำเทคโนโลยีมาใช้ในการจัดการและพัฒนาได้ สามารทำให้งานสะดวก รวดเร็ว และทันสมัยมากขึ้น ซึ่งจะก่อให้เกิดประสิทธิภาพและประสิทธิผลตามมา
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2566). แผนปฏิบัติการด้านดิจิทัล (พ.ศ. 2566 -2568). กรุงเทพมหานคร : กระทรวงมหาดไทย.
กรมสรรพากร. (2566). รายงานผลการดำเนินงานตามแผนปฏิบัติราชการกรมสรรพากร รอบ 6 เดือน ประจำปีงบประมาณ 2566. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงการคลัง.
การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย. (2566). แผนแม่บทนวัตกรรมการไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย พ.ศ. 2566-2570. กรุงเทพมหานคร : การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย.
ธนาคารกสิกรไทย. (2566). กสิกรไทยกับพัฒนาการในยุคดิจิทัล ผ่าน Startup อย่าง Skill Line. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 24 กรกฎาคม 2566. แหล่งที่มา https://www.kasikornbank.com/th/personal.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2554). การบริหารทุนมนุษย์เชิงกลยุทธ์เพื่อเพิ่มมูลค่า. กรุงเทพมหานคร : โกลเด้นท์ไทม์พริ้นติ้ง.
ประเวช ชุ่มเกษรกูลกิจ, ศจีมาจ ณ วิเชียร.(2561) พฤติกรรมสร้างนวัตกรรมในการทำงาน แนวคิดปัจจัยเชิงสาเหตุ ความท้าทาย. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา สถาบันวิจัยพฤศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. (10), 25-41.
ปัญญา เลิศไกร, นิลรัตน์ นวกิจไพฑูรย์, ลัญจกร นิลกาญจน์, กฤตพร แซ่แง่ สายจันทร์. (2562). การจัดการนวัตกรรมการพัฒนาองค์กร. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย. 6 (8), 3745-3757.
พงศกร เอี่ยมสะอาด, ศุภกร ลิ้มคุณธรรมโม และประสพชัย พสุนนท์. (2559). ปัจจัยความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้และนวัตกรรมองค์การที่มีอิทธิพลต่อการดำเนินงานของอุตสาหกรรมที่ใช้แรงงานเข้มขน กรณีศึกษาจังหวัดสมุทรสาคร. วารสารการจัดการสมัยใหม่. 14(1), 130-142.
สนั่น เถาชารี. (2551). กลยุทธ์การบริหารความเสี่ยงด้านทรัพยากรบุคคลเพื่อความสำเร็จขององค์กร. Industrial Technology Review. 18(7), 145-151.
สมบัติ นามบุรี . (2562). นวัตกรรมและการบริหารจัดการ. วารสารวิจัยวิชาการมหาวิทยาลัยรัตนบัณฑิต. 2(2), 121-134.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2560). ระบบราชการ 4.0 ยึดหลักธรรมาภิบาลเพื่อประโยชน์สุขของประชาชน. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 24 กรกฎาคม 2566. แหล่งที่มา www.opdc.go.th.
อนันต์ แก้วร่วมวงศ์. (2559). Thai innovation. กรุงเทพมหานคร: ซีเอส ล็อกซอินโฟ.
Li, Q. (2564). ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยการสร้างสรรค์นวัตกรรมจากงานประจำที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของบุคลากรสายสนับสนุน มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. (รายงานการวิจัย). เชียงใหม่ : วิทยาลัยนานาชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
Guzman, G. M. d., Neelankavil, J. P., & Sengupta, K. (2011). Human resources roles : Ideal versus practiced: A cross-country comparison among organizations in Asia. The International Journal of Human Resource Management, 22(13), 2665-2682.
Harris, L. (2007). The changing nature of the HR function in UK local government and its role as employee champion. Employee Relations, 30(1), 34-47.
Schilling, M.A. (2008). Strategic Management of Technological Innovation. New York : McGraw-Hill Education.
