Causal Relationship Model of Factors Influencing Entrepreneurial Intention Among Undergraduate Students at Naresuan University
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to: 1) develop and validate a causal relationship model of factors influencing undergraduate students' entrepreneurial intentions at Naresuan University using empirical data 2) analyze the causal effects of factors on entrepreneurial intention among undergraduate students at Naresuan University. The research was a causal research methodology research with a sample size of 350 undergraduate students, utilizing a multi-stage sampling approach. The research tool employed was a questionnaire with a 5-point Likert scale. Data analysis involved descriptive statistics and testing the model's fit using structural equation modeling.
The research findings revealed that the measurement model accounted for construct reliability of 0.73 - 0.95 and average variance of 0.47 - 0.87. The SEM model was consistent with the empirical data (X2= 71.197, df = 50, p-value = 0.026, CFI = 0.996, TLI = 0.992, RMSEA = 0.035, SRMR = 0.020, X2/df = 1.424). It was found that Attitude toward Entrepreneurship, Perceived Behavioral Control, Entrepreneurship Education, and Subjective Norms influence the Entrepreneurial Intention of undergraduate students at Naresuan University. Perceived Behavioral Control had the highest direct influence, followed by Entrepreneurship Education, which had both direct and indirect influences. Attitude toward Entrepreneurship had an indirect influence through Perceived Behavioral Control, and finally, Subjective Norms had an indirect influence through Attitude toward Entrepreneurship and Perceived Behavioral Control.
Article Details
References
กองแผนงาน มหาวิทยาลัยนเรศวร. (2565). รายงานผลภาวะการมีงานทำของบัณฑิต 2554 – 2564. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 4 มกราคม 2565. แหล่งที่มา: http://www.plan.nu.ac.th/?p=1229
คมกริช นันทะโรจพงศ์. (2561). พฤติกรรมการเป็นผู้ประกอบการของวัยรุ่นไทย: อิทธิพลของการรับรู้ความสามารถตนเองและการรับรู้การสนับสนุนทางสังคมต่อความตั้งใจในการเป็นผู้ประกอบการในบริบทวัฒนธรรมแบบรวมกลุ่ม. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ. 9 (2), 44-59.
จริยา กอสุขทวีคูณ. (2561). การศึกษาแรงจูงใจและความตั้งใจในการเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาระดับอุดมศึกษาในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาการจัดการมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ชมพูนุท ด้วงจันทร์. (2564). แบบจำลองโมเดลความตั้งใจเชิงสาเหตุการเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาระดับปริญญาตรี หลักสูตรบริหารธุรกิจ: กรณีศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. วารสารการจัดการธุรกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา. 10 (2), 148-163.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2538). ความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงเส้น (LISREL) สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์และพฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุรทิน ขำภิรัฐ. (2548). การพัฒนาการตรวจสอบความตรง และความไม่แปรเปลี่ยนของโมเดลสมการโครงสร้างพหุระดับประสิทธิผลความเป็นคณบดี. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร.
พงษ์สันติ์ ตันหยง. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาปีที่ 4 สาขาวิชาการ จัดการทั่วไปมหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. Journal of Management Science Nakhon Pathom Rajabhat Universityใ 8 (2), 322-333.
พัทธนันท์ เรืองศรีมั่น. (2562). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาปริญญาโทวิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยมหิดล. สารนิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. วิทยาลัยการจัดการ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหิดล.
มนทกานต์ เมฆรา. (2546). ปัจจัยที่พยากรณ์ความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. การค้นคว้าแบบอิสระปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
มารยาท โยทองยศ และทรงวาด สุขเมืองมา. (2559). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาปริญญาตรี: กรณีศึกษามหาวิทยาลัยกรุงเทพ. สุทธิปริทัศน์. 30 (95), 103-115.
วรุตม์ พิมพ์สอน. (2565). ความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการธุรกิจด้านกีฬาของนักศึกษาปัจจุบัน และ/หรือ ศิษย์เก่าที่ศึกษาทางด้านวิทยาศาสตร์การกีฬา ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. สารนิพนธ์ปริญญาการจัดการมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหิดล.
สำนักงานปลัดกระทรวงแรงงาน. (2564). การสำรวจภาวะการทำงานของประชากร ไตรมาสที่ 1 พ.ศ. 2564. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 4 มกราคม 2565. แหล่งที่มา: http://www.nso.go.th/sites/2014en /Survey/social/labour/LaborForce/2021/summary1_64.pdf
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2561). การจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาความเป็นผู้ประกอบการ (Entrepreneurship Education). ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 4 มกราคม 2565. แหล่งที่มา: http://backoffice.onec.go.th/uploads/Book/1575-file.pdf
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2565). อัตราการว่างงานเป็นรายไตรมาส พ.ศ. 2555 - 2566. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 4 มกราคม 2565. แหล่งที่มา: http://statbbi.nso.go.th/staticreport/page/sector/th/02.aspx
อนงค์ รุ่งสุข. (2559). ปัจจัยที่มีผลต่อความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการของนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์
อมินดารา อริยธาดา. (2565). รูปแบบความ สัมพันธ์เชิงสาเหตุด้านคุณลักษณะทางจิตและสภาพแวดล้อมทางการศึกษาที่ส่งผลต่อ พฤติกรรมการมุ่งเน้นการเป็นผู้ประกอบการโดยส่งผ่านความตั้งใจที่จะเป็นผู้ประกอบการของ นักศึกษาสาขาผู้ประกอบการ. วารสารการวัดผลการศึกษา. 39 (105), 273-283.
อิศรัฏฐ์ รินไธสง. (2565). การวิเคราะห์โมเดลสมการโครงสร้างสำหรับการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: นีโอพ้อยท์ (1995) จำกัด.
Ajzen, I. (1991). The theory of planned behavior. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 50 (2), 179-211.
Eyel, C. Ş., & Durmaz, İ. B. V. (2019). Entrepreneurial intentions of Generation-Z: Compare of social sciences and natural sciences undergraduate students at Bahçeşehir university. Procedia Computer Science, 158, 861-868.
González-Serrano, M. H., González García, R. J., & Pérez Campos, C. (2018). Entrepreneurial and intrapreneurial intentions of sports science students: what are their determinant variables?. Journal of Physical Education and Sport, 18 (3), 1363-1372.
Katz, J., & Gartner, W. B. (1988). Properties of Emerging Organizations, 13(3), 429–441.
Kim-Soon, N., Ahmad, A. R., & Ibrahim, N. N. (2018). Understanding the motivation that shapes entrepreneurship career intention. Entrepreneurship: Development Tendencies and Empirical Approach, 291.
Linan, F. & Chen, Y. W. (2009). Development and Cross-cultural Application of A Specific Instrument to Measure Entrepreneurial Intentions. Entrepreneurship Theory and Practice, 33(3), 593-617.
Naia, A., Baptista, R., Biscaia, R., Januário, C., & Trigo, V. (2017). Entrepreneurial intentions of sport sciences students and theory of planned behavior. Motriz: Revista de Educaçço Fçsica, 23, 14-21.
Passoni, D., & Glavam, R. B. (2018). Entrepreneurial intention and the effects of entrepreneurial education: Differences among management, engineering, and accounting students. International Journal of Innovation Science, 10 (1), 92-107.
Report, I. F. (2022). World Employment and Social Outlook Trends. Retrieved from https://www.ilo.org/global/research/global-reports/weso/trends2022/WCMS_834081/l ang--en/index.htm. Accessed an 26 March 2023.
Schumacker, R. E. & Lomax, R. G., (2010). A Beginner’s Guide to Structural Equation Modeling. (3rded.). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
UNCTAD. (2018). Policy Guide on Youth Entrepreneurship. Retrieved from https://www.itd.or.th/wp-content/uploads/2018/09/Policy-Brief-61_Youth2.pdf
Yun, C. (2010). Does entrepreneurship education matter students' entrepreneurial intention? a Chinese perspective. Paper presented at the 2nd International Conference on Information Science and Engineering.