A Supervision Model to Enhance Active Learning-based instructional for teacher through Lesson Study in the school under the Nongkhai Primary Education Service Area Office 2
Main Article Content
Abstract
The research aimed 1) to study the current state and desired state and assess the needs of the teacher’s Active Learning-based instructional. 2) to develop a supervision model to enhance the teacher’s Active Learning-based instructional through Lesson Study. 3) to study the results of applying the model. The research method was divided into 4 phases as follows: Phase 1: Study the needs from a sample of 291 teachers, the instrument was 5 scale rating questionnaire, Data were analyzed by mean and standard deviation and using Modified Priority Needs Index (PNI Modified). Phase 2: Develop a supervision model by the result of Phase 1, Literature Review and the result study of 3 schools Best Practice. Drafting by the researcher take the model and manual through connoisseurship of 13 experts for critique and suggestion. Evaluate about the content validity appropriateness, possibility and usefully of the model by 11 experts. Phase 3: Using and study the result of using the model, the target group was 30 volunteer teachers participating in the research.
The research results found that
1. The needs of the teacher’s Active Learning-based instructional are as follows 1) Various techniques for the instructional 2) Learning assessment 3) Modern media and technology 4) Student-centered instructional 5) Curriculum and instructional design 6) environment of learning
2. A supervision model to enhance the teacher’s Active Learning-based instructional through Lesson Study named 3P-ED model consisting of principle, objective and supervision process. There are 5 components namely P: Preparation, P: Planning, P: Practice, E: Evaluation and D: Diffusion. Assessment results overall, it is consistency, appropriateness, possibility and usefully at excellent level.
3. The result of using the model, most of the teachers have more knowledge and understand in Active Learning-based instructional, can do the lesson plan and teaching through Lesson Study in 4 steps : Planning, Do & See, Reflect and good in Share & Development by cooperative working with school administrators, academic teachers, experts and educational supervisor. The most of contracting party teachers have various techniques for the instructional, use modern media and technology, use the appropriate innovation of learning, authentic assessment and the overall satisfaction assessment of the supervision model results were at the highest level.
Article Details
References
ชารี มณีศรี. (2538). การนิเทศการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพศิลปาบรรณาคาร.
ชาริณี ตรีวรัญญู. (2550). การพัฒนาสมรรถภาพการจัดการเรียนการสอนของครูประถมศึกษาตามแนวคิดการศึกษาผ่านบทเรียน. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน คณะครุศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชาริณี ตรีวรัญญู. (2558). ชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพ (Professional Learning Community: PLC). ในบังอรเสรีรัตน์ ชาริณี ตรีวรัญญ และเรวดี ชัยเชาวรัตน์ (บ.ก ), 9 วิถีสร้างครูสู่ศิษย์เอกสารประมวลแนวคิดและแนวทางพัฒนาวิชาชีพครู (13-27). กรุงเทพมหานคร: โครงการพัฒนาระบบกลไกและแนวทางการหนุนเสริมชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อพัฒนาผู้เรียน สำนักงานส่งเสริมสังคมแห่งการเรียนรู้และพัฒนาคุณภาพเยาวชน (สสค.).
ฐาปนา จ้อยเจริญ. (2563). ศึกษาการพัฒนารูปแบบการนิเทศตามแนวคิดชุมชนแห่งการเรียนรู้ ทางวิชาชีพร่วมกับการพัฒนาบทเรียนร่วมกันเพื่อส่งเสริมความสามารถในการจัดการเรียนรู้ร่วมกันเชิงรุกของนักศึกษาครูวิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตร์ศึกษา ศูนย์วิทยาศาสตรศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ณัฐารรธน์ สุนทรวิริทธิ โชติ และกาญจณา สุขาบูรณ์. (2556). การศึกษาสภาพปัญหาสิ่งแวดล้อมในเขตตำบลสามบัณฑิต: ปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของประชาชนในตำบลสามบัณฑิต. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
ทิศนา แขมณี และคณะ. (2548). แบบแผนและเครื่องมือการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมณี. (2557). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 18). กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.
ทิศนา แขมณี. (2561). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 22). กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญชมณ บุญประกอบ. (2560). ศึกษาการพัฒนารูปแบบการนิเทศการเรียนการสอนในโรงเรียนขนาดเล็กด้วยเทคนิคการนิเทศแบบชี้แนะสะท้อนคิด. วิทยานิพนธ์ ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เนาวนิตย์ สงคราม. (2553). หลักการออกแบบและการประยุกต์ใช้กับการเรียนการสอน Power Point สำหรับครู. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). หลักการวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: สุวิริยาสาส์น.
ประวิต เอราวรรณ์. (2562). การสังเคราะห์ระบบและแนวทางการปฏิรูปการพัฒนาวิชาชีพครู : จากแนวคิดการเรียนรู้เชิงวิชาชีพสู่การปฏิบัติ. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย. 11 (2). 160-178.
ประสาท เนืองเฉลิม. (2558). การเรียนรู้วิทยาศาสตร์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์. แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2548). การนิเทศการสอน. กรุงเทพมหานคร: บริษัทพิมพ์ดีจำกัด.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ (2561). ทักษะ 7C ของครู 4.0 PLC&Logbook. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร:จุฬาลงกรณ์วิทยาลัย.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2550). การนิเทศการสอน (Supervision of Instruction). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2556). ศาสตร์การนิเทศการสอนและการโค้ช การพัฒนาวิชาชีพ: ทฤษฎีกลยุทธ์สู่การปฏิบัติ. นครปฐม โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วชิรา เครือคำอ้าย. (2561). การพัฒนารูปแบบการนิเทศโดยใช้กระบวนการชี้แนะและระบบพี่เลี้ยง เพื่อส่งเสริมศักยภาพการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 สังกัด สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน จังหวัดเชียงใหม่. โครงการวิจัยนี้ได้รับทุนการวิจัยจากมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่งบประมาณแผ่นดิน ปีงบประมาณ พ.ศ. 2560 โดยการสนับสนุนจากสำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.)
วราภรณ์ วงษาปัน (2561). ผลการพัฒนาครูในการพัฒนาบทเรียนร่วมกันของโรงเรียนบ้านแม่จ้อง อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่.
วศินี รุ่งเรือง. (2562). ศึกษารูปแบบการพัฒนาครูโดยใช้การพัฒนาบทเรียนร่วมกัน ผ่านชุมชนแห่งการเรียนรู้เชิงวิชาชีพที่ส่งเสริมศิลปะการสอนของครู. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วาสนา บุญมาก. (2561). ศึกษาการพัฒนารูปแบบการนิเทศแบบบูรณาการเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของครูระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน.วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วิจารณ์ พานิช. (2554). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: ตถาตาพลับลิเคชั่นจำกัด.
วิสุทธิ์ วิจิตรพัชราภรณ์. (2547). การพัฒนารูปแบบการจัดการศึกษาแบบกระจายอำนาจในสถานศึกษาขั้นพื้นฐานตามแนวทางพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542. วิทยานิพนธ์ ค.ด. สาขาบริหารการศึกษา คณะครุศาสตร์กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2550). ทฤษฎีการประเมิน. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศักดา สถาพรวจนา (2549). การจัดการศึกษาและการบริหารการศึกษาร่วมสมัย. จันทบุรี : มหาวิทยาลัยราชภัฎรำไพพรรณี.
สงัด อุทรานันท์. (2530). การนิเทศการศึกษา: หลักการ ทฤษฎีและการปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: มิตรสยาม.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาหนองคาย เขต 2. (2563). รายงานการสังเคราะห์ผลการประเมินตนเองของสถานศึกษา (Self-Assessment Report : SAR) ปีการศึกษา 2563. หนองคาย : สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาหนองคาย เขต 2. รายงานการนิเทศ ติดตาม การเตรียมความพร้อมในการเปิดภาคเรียน ปีการศึกษา 2563. หนองคาย : สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา.
สำนักงานคณะกรรมกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2562). แนวทางการนิเทศภายในโรงเรียนโดยใช้ห้องเรียน เป็นฐานเพื่อพัฒนาคุณภาพของผู้เรียน. กรุงเทพมหานคร: หน่วยศึกษานิเทศก์ สํานักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2558). สมรรถนะการศึกษาไทยในเวทีสากล พ.ศ.2558 (IMD2015). สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา: กรุงเทพมหานคร.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). รายงานการศึกษาไทย พ.ศ. 2561. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
สุเมธ งามกนก.(2556). การบริหารการศึกษาเพื่อส่งเสริมการศึกษาบทเรียน (Lesson Study). วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. 24 (3), 37-47.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2558). การวิจัยประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนงค์นาถ เคนโพธิ์. (2562). ศึกษาการพัฒนารูปแบบการนิเทศเพื่อเสริมสร้างสมรรถะการจัดการเรียนรู้ในโรงเรียนประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการนิเทศการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2562). OKRs Coaching แนวทางการโค้ชเพื่อสร้างสรรค์ผลงานอย่างต่อเนื่อง. กรุงเทพมหานคร: เอช อาร์ เซ็นเตอร์.
อาทิฐยา วรนิตย์. (2562). ศึกษาการพัฒนารูปแบบการนิเทศการจัดการเรียนรู้ ที่ส่งเสริมทักษะการคิดแก้ปัญหา. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยและประเมินผลการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
อาภาภรณ์ พุทธปวน และคณะ. (2557). แนวทางการพัฒนาศักยภาพด้วยวิธีพุทธธรรมในการบริหารจัดการกลุ่มออมทรัพย์สตรีตำบลต้นธง อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน. รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
อรไท แสงลุน. (2564). การพัฒนารูปแบบการส่งเสริมความสามารถในการจัดการเรียนรู้เชิงรุกของครูโดยใช้การศึกษาชั้นเรียนผ่านชุมชนแห่งการเรียนรู้เชิงวิชาชีพ. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
อำรุง จันทวานิช. (2541 -2542). การพัฒนาคุณภาพการศึกษา : แนวทางสู่การปฏิบัติเพื่อการพัฒนาประเทศ. กรุงเทพมหานคร: หลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักรรุ่นที่ 41 วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
Baffour-Awuah, P. (2011). Supervision of Instruction in Public Primary Schools in Ghana: Teachers' and Head teachers' Perspectives. Educational Process International Journal, 4(1-2), 56-70.
Bonwell, C. C. และ Eison, J. A. (1991). Active Learning: ASHE-ERIC, Washington DC: School of Education and Human Development, George Washington University.
Brown, W.B., & Moberg. D. J.(1980). Organization theory and Management: A macro approach. New York: Joho Wiley and Sons.
Delors,Jacques&others. (1996). Learning : The Treasure within. Report to UNESCO of The International Commissiion on Education for the Twenty first Century Vendome: Unesco Publishing
Glatthorn. (1984). Differentiate Supervision. Washington D.C.: Association for Supervision And Curriculum Development.
Glickman, Carl. D., Stephen P. Gordon and Jovita M. Ross-Gordon. (1995). Super Vision and Instruction : A Developmental Approach. 3" ed. Massachusetts : Allyn and Bacon, Inc.
Harris, B., & M., M. (1975). Supervisory Behavior in Education. Englewood Cliffs: Prentie-Hall.
Husen, T & Postlethwaite, N. T (1994). The international encyclopedia of education. New York: pergawon press.
Lewis, C. & Hurd, J. (2011). Lesson Study step by Step: How Teacher Learning Communities Improve Instruction. Heinemann: Portsmouth.
OECD/UNESCO. (2016). Education in Thailand: An OECD-UNESCO Perspective. Reviews of National Policies for Education, OECD Publishing, Paris. [Online].
Retrieved June 3, 2020, from http://dx.doi.org/10.1787/9789264259119-en.
Risso, J. F. (2016). Teacher's and supervisor's perception of current and experiences.Retrieved January -16, from.http://wwwlib.umi.com/dissertations/fulleit/3118327