THE PRINCIPLES OF BUDDHISM IN THE CODE OF ETHICS FOR JUDICIAL OFFICERS, B.E. 2529 (1986), REGARDING THE IDEALS OF JUDGES AND THE ETHICS OF CONDUCT IN ADJUDICATION
Main Article Content
Abstract
The Code of Ethics for Judicial Officers, B.E. 2529 (1986), is a standard of ethical regulations that applies to judges and judicial officers. It requires judges to embody the ideal of administering justice to litigants with honesty and integrity. It also establishes the ethical conduct of judges in adjudication, mandating that they remain impartial and free from all biases. This code has long been deeply intertwined with the principles of Buddhism, which include important doctrines such as the Three Unwholesome Roots (greed, anger, and delusion) to uphold honesty and integrity; the Four Types of Bias (bias due to desire, anger, fear, and ignorance) to maintain impartiality; and the Four Sublime States (particularly equanimity) to ensure neutrality in performing duties. Moreover, these principles are reflected in the provisions of the Constitution, rooted in the rule of law, and are fundamental to the legal profession. This underscores that Buddhist principles are universal and not confined by time, place, or community
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการพิจารณาจากคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิและเผยแผ่ในวารสารฉบับนี้ เป็นทัศนคติและข้อคิดเห็นส่วนบุคคลของผู้เขียนแต่ละท่าน ไม่ถือว่าเป็นทัศนะคติและความรับผิดชอบ
ของบรรณาธิการ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารศรีล้านช้างปริทรรศน์ ก่อนเท่านั้น
References
คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (2558). หนังสือรวมบทความวิชาการ เนื่องในโอกาส 60 ปี
รองศาสตราจารย์สุดา วิศริตพิชญ์. กรุงเทพฯ: เดือนตุลา.
คณะอนุกรรมการวิชาการว่าด้วยหลักนิติธรรมแห่งชาติและคณะอนุกรรมการบรรณาธิการหนังสือหลักนิติธรรมในคณะกรรมการอิสระว่าด้วยการส่งเสริมหลักนิติธรรมแห่งชาติ. (2558). หลักนิติธรรม The Rule of Law ความหมาย สาระสำคัญ และผลของการฝ่าฝืนหลักนิติธรรม. กรุงเทพฯ: พี เอส พริ้นติ้ง แอนด์ ดีไซน์.
จิตติ ติงศภัทิย์. (2558). หลักวิชาชีพนักกฎหมาย. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
ดิเรก ควรสมาคม. (2557). นิติปรัชญา. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
พิศวาท สุคนธพันธุ์. (บ.ก.). (2536). หนังสือรวมบทความวิชาการเนื่องในโอกาสครบรอบ 84 ปี
ศาสตราจารย์จิตติ ติงศภัทิย์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พุทธทาสภิกขุ. (2549). การงานคือการปฏิบัติธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช ป.ธ.9, ราชบัณฑิต). (2548). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุดคำวัด. กรุงเทพ: เลี่ยงเชียง.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พุทธธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท). (2532). สมาธิภาวนา. กรุงเทพฯ: กลุ่มศึกษาและปฏิบัติธรรม.
สมลักษณ์ จัดกระบวนพล. (2558). ข้าแต่ศาลที่เคารพ. กรุงเทพฯ: มติชน.
สำนักงานส่งเสริมตุลาการ กระทรวงยุติธรรม. (2529). ประมวลจริยธรรมข้าราชการตุลาการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ กระทรวงยุติธรรม.
สุนทรียา เหมือนพะวงศ์. (บ.ก.). (2563). ผู้พิพากษาที่ดี: A Good Judge. นนทบุรี: ภาพพิมพ์.
เสนีย์ ปราโมช, ม.ร.ว. (2559). กฎหมายสมัยอยุธยา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.