รูปแบบการพัฒนาพฤติกรรมทางการเมืองของประชาชน ที่มีผลต่อการตัดสินใจในการเลือกตั้งทั่วไป

รัชฎากร เอี่ยมอำไพ; ธัชชนันท์ อิศรเดช; สุรพล สุยะพรหม

ผู้แต่ง

รัชฎากร เอี่ยมอำไพ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
ธัชชนันท์ อิศรเดช มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
สุรพล สุยะพรหม มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การพัฒนา, พฤติกรรมทางการเมือง, ประชาชน

บทคัดย่อ

บทความฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาพฤติกรรมทางการเมือง ศึกษาปัจจัยที่ส่งเสริมการพัฒนาพฤติกรรมทางการเมือง และนำเสนอรูปแบบการพัฒนาพฤติกรรมทางการเมืองของประชาชนที่มีผลต่อการตัดสินใจในการเลือกตั้งทั่วไป ตามหลักโยนิโสมนสิการ ระเบียบวิธีการวิจัยเป็นแบบผสานวิธี การวิจัยเชิงคุณภาพใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 17 รูปหรือคน การวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถามจากกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 400 คน นำมาวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) พฤติกรรมทางการเมืองของประชาชนที่มีผลต่อการตัดสินใจในการเลือกตั้งทั่วไปโดยรวมอยู่ในระดับมาก โดยเรียงค่าเฉลี่ยจากมากไปหาน้อย ได้แก่ ด้านการไปใช้สิทธิเลือกตั้งทั่วไป ด้านการเป็นแนวร่วมทางการเมือง ด้านสนับสนุนพรรคการเมือง ด้านติดตามข้อมูลข่าวสารทางการเมือง ตามลำดับ 2) ปัจจัยที่ส่งเสริมการพัฒนาพฤติกรรมทางการเมืองของประชาชนที่ส่งผลต่อการตัดสินใจในการเลือกตั้งทั่วไปโดยรวมอยู่ในระดับน้อย โดยเรียงค่าเฉลี่ยจากมากไปหาน้อย ได้แก่ ด้านการนำไปปฏิบัติ ด้านความรู้ ด้านทัศนคติ ตามลำดับ 3) รูปแบบการพัฒนาพฤติกรรมทางการเมืองของประชาชนที่มีผลต่อการตัดสินใจในการเลือกตั้งทั่วไปตามหลักโยนิโสมนสิการ คือต้องใช้กระบวนการคิดแบบวิเคราะห์แยกแยะข้อมูลที่เกี่ยวข้องทั้งหมดนำมาประกอบการตัดสินใจเพื่อพิจารณาค้นหาเหตุปัจจัยข้อมูลทางการเมืองที่เกิดขึ้นรวมถึงการแยกแยะให้เห็นถึงผลดีและผลเสียที่จะเกิดขึ้นกับส่วนรวมโดยยึดถือความถูกต้องตามหลักคุณธรรมสามารถตรวจสอบได้เป็นการใช้กระบวนการทางความคิดที่มีผลต่อการตัดสินใจในกาเลือกตั้งทั่วไป

เอกสารอ้างอิง

ดิลก บุญอิ่ม. (2561). การใช้หลักโยนิโสมนสิการแนวอริยสัจเป็นฐานการเรียนรู้ด้วยตนเองในการดำรงชีวิต. วารสาร มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย วิชาการล้านนา, 7(2), 72-81.

ชัยยศ จินารัตน์ และคณะ. (2562). การสื่อสารออนไลน์ที่มีผลต่อความรู้ทางการเมืองและการมีส่วนร่วมทางการเมืองแบบดิจิทัล. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 4(1), 237-238.

ปฏิมาภรณ์ อรรคนันท์ และคณะ. (2560). วัฒนธรรมทางการเมืองกับการพัฒนาประชาธิปไตย.วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(2), 108-130.

พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว และ พลศักดิ์ จิรไกรศิริ. (2516). วัฒนธรรมทางการเมืองไทย. กรุงเทพมหานคร: สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย.

พระครูปลัดเกษฎา ผาทอง และคณะ.(2562). วัฒนธรรมทางการเมือง : แนวคิดสู่การพัฒนาสังคมไทย. วารสารบัณฑิตศึกษา, 6(2), 14-27.

พิชัย วาสนาส่ง. (2523). บทบาทของกลุ่มผลประโยชน์ต่อประชาธิปไตย. ใน สรุปการอภิปรายเรื่องผลกระทบจากบทบาททางสื่อมวลชนที่มีต่อการพัฒนาระบอบประชาธิปไตย. (น 2). การประชุมทางวิชาการคณะรัฐศาสตร์ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ภูสิทธ์ ภูคำชะโนด. (2562). การพัฒนาชุมชนวิถีประชาธิปไตยตามหลักธรรมาภิบาล: หลักความโปร่งใส ของประชาชนในพื้นที่เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร. วารสาร มหาวิยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 8(4), 278 279.

ศักดิ์สิน อุดมวิทยไพศาล และคณะ. (2562). กรอบแนวคิดเชิงทฤษฎีพฤติกรรมทางการเมืองของประชาชน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 10(1), 293-306.