รูปแบบภาวะผู้นำและการมีส่วนร่วมทางการเมืองในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นของกลุ่มราษฎรชาวไทยภูเขา อำเภอคลองลาน จังหวัดกำแพงเพชร
คำสำคัญ:
คำสำคัญ ภาวะผู้นำ การมีส่วนร่วมทางการเมือง องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ราษฎรชาวไทยภูเขาบทคัดย่อ
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้ เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบภาวะผู้นำและการมีส่วนร่วมทางการเมืองในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นของกลุ่มราษฎรชาวไทยภูเขา อำเภอคลองลาน จังหวัดกำแพงเพชร ในช่วงระหว่างวันที่ 1 มิถุนายน 2564 ถึง 31 มีนาคม 2565 ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ คือ กลุ่มชาติพันธุ์ชาวไทยภูเขา 6 ชนเผา ได้แก่ กะเหรี่ยง ม้ง ลาหู่ เมี่ยน ลีซู ลั๊วะ แบ่งเป็น 3 กลุ่มหลักและคัดเลือกผู้ให้ข้อมูลแบบเจาะจง คือ กลุ่มผู้นำที่เป็นทางการ จำนวน 13 คน กลุ่มผู้นำไม่เป็นทางการ จำนวน 16 คน และกลุ่มชาติพันธ์ที่ทำงานเพื่อสังคม จำนวน 10 คน เก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกและการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยเทคนิควิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา มีข้อค้นพบ ดังนี้ ในด้านรูปแบบภาวะผู้นำของกลุ่มชาติพันธ์ โดยภาพรวมพบว่า 1) เพื่อเป็นตัวแทนของกลุ่มชนเผ่าของตนเอง ในการรักษาสิทธิและผลประโยชน์ของของชนเผ่าตนเองนับว่ามีความสำคัญเป็นอย่างยิงสำหรับชนชาติพันธุ์ชาวเขา ในการเข้าไปมีส่วนร่วมทางการเมืองเพื่อเป็นปากเป็นเสียงให้แก่สมาชิกชนเผ่าตนเอง ย่อมเป็นแสงสว่างที่เปิดโอกาสได้เข้าไปทำหน้าที่ในฐานะผู้นำแบบเป็นทางการ สามารถเข้าไปร่วมคิด ตัดสินใจ ตั้งประเด็นคำถาม สามารถโต้แย้ง อภิปรายปัญหาและความต้องการของชนในชนเผ่าตนเองได้ 2) เพื่อการติดต่อสื่อสารและประสานงานกับหน่วยงานต่าง ๆ ด้วยลักษณะภูมินิเวศ และภูมิวัฒนธรรมที่มีความแตกต่างกันของชาติพันธุ์ชาวเขา การติดต่อสื่อสารเป็นเครื่องมือที่สำคัญสำหรับการเชื่อมโยงระหว่างสมาชิกในชนเผ่าแต่ละชนเผ่า เมื่อหน่วยงานราชการ หน่วยงานพัฒนา หรือหน่วยงานทางการปกครองด้านต่าง ๆ ได้มีการติดต่อสื่อสารเข้ามาในพื้นที่ก็จะช่วยสามารถสื่อสารกับสมาชิกชนเผ่าของตนเองได้
ในด้านการมีส่วนร่วมทางการเมืองในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นของกลุ่มราษฎรชาวไทยภูเขา สามารถสรุปได้ดังนี้ กล่าวคือ 1) การเข้าร่วมประชุม การร่วมประชุม ปรึกษาพูดคุย การหาข้อยุติ มักจะดำเนินการผ่านกลุ่มชนของตนเองก่อน ซึ่งจะมีการให้ความร่วมมือกันภายในชนเผ่า นอกจากนี้การเข้าร่วมประชุมในลักษณะของส่วนกลาง เช่น การประชุมระดับหมู่บ้าน การประชุมประชาคม การประชุมประจำเดือนของกลุ่ม องค์กรต่าง ๆ ผู้ที่จะเข้าร่วมประชุมจะเป็นผู้ที่ได้ถูกคัดเลือกให้เป็นผู้นำ (ตัวแทน) ชนเผ่าของตนเอง 2) การถูกเชิญชวนและการชักชวน การส่วนร่วมทางการเมืองของชาติพันธุ์ชาวเขาที่ได้เข้ามาสู่สนามการแข่งขันทางการเมืองท้องถิ่น จะเกิดจากการถูกเชิญให้เข้ามาเป็นตัวแทน (ชนเผ่า) เพื่อลงสมัครรับสมัครเลือกตั้งในตำแหน่งต่าง ๆ ที่มีจัดให้มีการเลือกตั้ง ถึงแม้ว่าผู้สมัครจะมีจำนวนสมาชิกภายในชนเผ่าน้อยแต่ก็ให้ความสนใจและความสำคัญ นอกจากนี้การถูกชักชวนให้เข้าไปมีส่วนร่วมทางการเมืองที่มีการแข่งขันกันเอง โดยการเตรียมทีมเพื่อลงรับสมัครเลือกตั้ง ผู้นำที่เป็นคนไทย (พื้นราบ) จะชักชวนให้เข้าร่วมทีมสมัครลงแข่งขันเลือกตั้ง 3) การอภิปรายและการเสนอญัตติในที่ประชุมสภาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น การกระจายอำนาจลงสู่การปกครองท้องถิ่นได้เปิดโอกาสให้การผู้นำการเมืองท้องถิ่น(ชนชาติพันธุ์) ที่เข้าไปนั่งอยู่ในสภาองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ได้แสดงออกตามความคิด สามารถแสดงความคิดเห็นในที่ประชุม และได้พูดปรึกษากับสมาชิกในทีมงาน ทำให้เกิดกิจกรรมทางการเมืองอย่างสมบูรณ์โดยไม่ถูกลดทอนสิทธิ์ 4) คุณลักษณะของการเป็นผู้นำชนเผ่า การอำนวยการด้านการพัฒนาจากภาครัฐที่ส่งผลมายังชนชาติพันธุ์ จำเป็นต้องมีการติดต่อสื่อกับเจ้าหน้าที่ของรัฐหรือผู้นำทางการเมือง เพื่อประโยชน์ของชนชาติพันธุ์ อาทิ ด้านสิทธิในการถือครองที่ดิน ด้านการลงเคราะห์ช่วยเหลือจากงานพัฒนาของภาครัฐ ตามโครงการต่าง ๆ ที่จำเป็นต้องมีการสื่อสาร การเขียนโครงการพัฒนา และอื่น ๆ ผู้นำชนเผ่าแต่ละชนเผ่าจะต้องคัดเลือกผู้ที่มีคุณลักษณะในการนำที่ดี มีความพร้อมเข้ามาเป็นตัวแทนเพื่อติดต่อประสานงานกับหน่วยงานและองค์กรต่าง ๆ 5) วัฒนธรรมของการพัฒนา พฤติกรรมการมีส่วนร่วมทางการเมืองของชนชาติพันธุ์ชาวเขาได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมของการพัฒนาในยุคของการกระจายอำนาจลงสู่ท้องถิ่น ซึ่งแต่เดิมแต่ละชนเผ่าจะใช้วัฒนธรรมของชาวเขาของเขาเอง แต่เมื่อมีการกระจายอำนาจจากส่วนกลางลงสู่ท้องถิ่น ทำให้มีกิจกรรมด้านการพัฒนาท้องถิ่นเพิ่มมากขึ้น และทำให้ชนชาติพันธุ์ได้รับวัฒนธรรมของการพัฒนาตามไปด้วย
คำสำคัญ ภาวะผู้นำ การมีส่วนร่วมทางการเมือง องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ราษฎรชาวไทยภูเขา
References
บรรณานุกรม
กรรณิกา ชมดี. (2524). การมีส่วนร่วมของประชาชนที่มีผลต่อการพัฒนาทางเศรษฐกิจ : ศึกษา
เฉพาะกรณีโครงการสารภี ตำบลท่าช้าง อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, ภาควิชาสังคมสงเคราะห์ศาสตร์, คณะสังคมศาสตร์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2543). คลื่นลูกที่ 5 ปราชญ์สังคม : สังคมไทยที่พึงประสงค์ใน
ศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ : ซัคเซสมีเดีย.
โกวิทย์ พวงงาม. (2553). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่น. กรุงเทพฯ : บพิธการพิมพ์.
__________. (2550). การปกครองท้องถิ่นไทย. เอกสารตำราหลัก ประกอบการเรียนการ
สอนหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต สาขาการปกครองท้องถิ่น วิชา การเมืองและ
การปกครองส่วนท้องถิ่นไทย.บริษัทเอ็กซเปอร์เน็ท กรุงเทพฯ.
________ . (2552). การปกครองท้องถิ่นไทย หลักการและมิติใหม่ในอนาคต. (พิมพ์ครั้งที่ 7) กรุงเทพฯ:วิญญูชน
________ . (2548). การปกครองท้องถิ่นไทย: หลักการและมิติใหม่ในอนาคต. กรุงเทพฯ
: บริษัทสำนักพิมพ์วิญญูชน จำกัด.
โกวิทย์ พวงงามและอลงกรณ์ อรรคแสง. (2547). การเลือกตั้งผู้บริหารท้องถิ่นโดยตรง.
กรุงเทพฯ: บริษัทสำนักพิมพ์วิญญูชน จำกัด.
ขจัดภัย บุรุษพัฒน์. (2518). ชาวเขา. กรุงเทพฯ: แพร่พิทยา.
งามพิศ สัตย์สงวน. (2545ข). สถาบันครอบครัวของกลุ่มชาติพันธุ์ในกรุงเทพมหานคร :
กรณีศึกษาครอบครัวญวน.กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์ และคนอื่นๆ. (2548). สังคมวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร:
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เจิมศักดิ์ ปิ่นทอง. (2516). การระดมประชาชนเพื่อพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: สามเสนการพิมพ์.
ชูชาติ พ่วงสมจิตร์. (2540). การวิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งเสริมและปัจจัยที่เป็นอุปสรรคต่อการมี
ส่วนร่วมของชุมชนกับโรงเรียนประถมศึกษาในเขตปริมณฑลกรุงเทพมหานคร.
วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาบริหารการศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โชคชัย สินศุภรัตน์. (2543). วัฒนธรรมทางการเมืองของชาวเขาเผ่าม้ง ในหมู่บ้านมณีพฤกษ์
จังหวัดน่าน. ปริญญารัฐศาสตร์มหาบัณฑิต, สาขาวิชาการเมืองการปกครอง,
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ณรงค์ เส็งประชา. (2541). มนุษย์กับสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 4, กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
ดวงพร พยัตตพงษ์. (2553). ความเป็นสตรีกับการเป็นผู้นำทางการเมืองท้องถิ่น กรณีศึกษา
นายกเทศมนตรีเทศบาลตำบลเกาะคา จังหวัดลำปาง. การค้นคว้าแบบอิสระ รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองและการปกครอง บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ดำรงศักดิ์ แก้วเพ็ง. (2556). ชุมชน. สงขลา : นำศิลป์โฆษณา.
ทัศนีย์ วงศ์ดาว. (2553)0 ปัจจัยจูงใจต่อการเป็นผู้นำทางการเมืองของสตรีในพื้นที่อำเภอแม่ฟ้า
หลวงจังหวัดเชียงราย. การค้นคว้าแบบอิสระ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต
สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ธัมฑรัตม์ ปัญโญแก้ว. (2556). ปัจจัยและกระบวนการที่เกี่ยวกับการยอมรับให้สตรีเป็นผู้นำ
การเมืองท้องถิ่น. ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบ บัณฑิต
วิทยาลัย, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นิรันดร์ จงวุฒิเวศย์. (2527). กลวิธี แนวทางวิธีการเสริมสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชนใน การพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ศึกษานโยบายสาธารณสุขมหาวิทยาลัยมหิดล.
ปรัชญา เวสารัชช์. (2555). กระแสโลกาภิวัตน์กับสภาพปัญหาสังคมไทย. ใน เอกสารการสอน
ชุดวิชาไทยกับสังคมโลก หน่วยที่ 8-15. พิมพ์ครั้งที่ 15, นนทบุรี :
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ปราชญา กล้าผจัญ. (2545). หลักและทฤษฎีการบริหารการศึกษา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์
มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ประทาน คงฤทธิ์ศึกษาการ. (2524). การปกครองเมืองพัทยา. กรุงเทพฯ: สหายบล็อกและการ
พิมพ์.
พวงผกา ประเสริฐศิลป์. (2542). ประเพณีกับการเปลี่ยนแปลงตามกระแสวัฒนธรรมโลก.
กรุงเทพฯ:เสมาธรรม.
ไพรัตน์ เตชะรินทร์. (2527). นโยบายและกลวิธีการมีส่วนร่วมของชุมชนในยุทธศาสตร์การ
พัฒนาปัจจุบัน การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
ยศ สันตสมบัติ. (2542). ความหลากหลายทางชีวิภาพและภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อการพัฒนา
อย่างยั่งยืน. เชียงใหม่ : นนทบุรีการพิมพ์.
ยุวัฒน์ วุฒิเมธี. (2534). หลักการพัฒนาชุมชนและหลักการพัฒนาชนบท. กรุงเทพมหานคร:
ไทยอนุเคราะห์.
รัชนีกร เศรษโฐ. (2528). สังคมวิทยาชนบท. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2524). พจนานุกรมศัพท์สังคมวิทยา อังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน.
กรุงเทพฯ: บริษัทรุ่งศิลป์การพิมพ์ (1977) จำกัด.
__________. (2542). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
__________. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2555). โลกาภิวัตน์กับท้องถิ่น. กรุงเทพฯ : บพิธการพิมพ์.
วรพันธ์ อินทร์ปัญญา. (2551). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของชาวเขาเผ่า
กระเหรี่ยงในพื้นที่อำเภอเมืองจังหวัดเชียงราย ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย
พ.ศ. 2540. แขนงวิชาการเมืองการปกครอง, สาขารัฐศาสตร์,
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วรวุฒิ โรมรัตนพันธ์. (2554). ทฤษฎีการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ : ฟิสิกส์เซ็นเตอร์.
วิทยา ทิพย์ทอง. (2545). สภาพและปัญหาการมีส่วนร่วมของสมาชิกองค์การบริหารส่วนตำบล
และคณะกรรมการสถานศึกษาขั้นพื้นฐานในการจัดการศึกษาในโรงเรียนประถมศึกษา
สังกัดสำนักงานการประถมศึกษาจังหวัดนครพนม. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต
สาขาการบริหารการศึกษา สถาบันราชภัฏสกลนคร.
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2532). หลักการพัฒนาชุมชน : การพัฒนาชุมชนประยุกต์. กรุงเทพฯ : โอ
เดียนสโตร์.
ศุภฤทธิ์ ธาราทิพย์นรา.(2551) รูปแบบภาวะผู้นำของนายกองค์การบริหารส่วนตำบลในอำเภอขุนยวม จังหวัดแม่ฮ่องสอน.
สนธยา พลศรี. (2547). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 5, กรุงเทพฯ : โอเดียนส
โตร์.
สนิท สมัครการ. (2525). การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาการของสังคม.
กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
__________.(2545). การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาสังคม. (พิมพ์ครั้งที่ 5).
กรุงเทพมหานครองค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2536). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรม: แนวทางศึกษา
วิเคราะห์และวางแผน. ขอนแก่น: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
__________. (2546). สังคมวิทยาชุมชน : หลักการศึกษาวิเคราะห์และปฏิบัติงานชุมชน.
ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2547). ทฤษฎีและกลยุทธ์การพัฒนาสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 5, กรุงเทพฯ :
สำนักพิมพ์แห่งมหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2549). แผนพัฒนาเศรษฐกิจ
และสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 10 (2550-2554). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สัมฤทธิ์ กางเพ็ง. (2545). หลักทฤษฎีการมีสวนรวมในองคการ. กรุงเพทฯ : ชวนพิมพ์
สุโขทัยธรรมาธิราช, มหาวิทยาลัย. (2538). เอกสารการสอนชุดวิชามนุษย์กับสังคม หน่วยที่ 1-
ปรับปรุงครั้งที่ 1. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุโขทัยธรรมาธิราช, มหาวิทยาลัย. (2541). เอกสารชุดฝึกอบรมหลักสูตรการบริหารงาน
องค์การ บริหารส่วนตำบล: สำหรับพนักงานส่วนตำบล/โครงการร่วมมือระหว่าง มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชกับกรมการปกครอง. กรุงเทพฯ.
สุรศักดิ์ บุญเทียน. (2562). การพัฒนาคนบนฐานอัตลักษณ์วิถีวัฒนธรรมม้ง: กรณีศึกษา บ้านเจดีย์โคะ
ตำบลมหาวัน อำเภอแม่สอด จังหวัดตาก. กำแพงเพชร : มหาวิทยาลัยราชภัฏแพงเพชร.
สุพจน์ แสงเงิน และคณะ. (2550). วิถีไทย. กรุงเทพฯ : สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
สุพัตรา สุภาพ. (2534). สังคมวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
สุพิศวง ธรรมพันธา. (2543). มนุษย์กับสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 2, กรุงเทพฯ : ภูมิไทย.
สุริชัย หวันแก้ว. (2549). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมในสังคมและวัฒนธรรม.
กรุงเทพ ฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
สุไรยา วานิ. (2556). การอยู่ร่วมกันของชุมชนในสังคมพหุวัฒนธรรม กรณีศึกษา ตำบล
ทรายขาว อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี.วารสารการเมืองการปกครอง.
ปีที่ 4 ฉบับที่ 1.
แสวง รัตนมงคลมาศ. (2538). การระดมมวลชนและการมีส่วนร่วมของมวลชน.
กรุงเทพมหานคร: คณะพัฒนาสังคม สถาบันพัฒนบริหารศาสตร์.
อมรา พงศาพิชญ์. (2541). วัฒนธรรมศาสนาและชาติพันธุ์: วิเคราะห์สังคมไทยในแนว
มานุษยวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
__________ (2545). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม (วิธีวิทยาและบทบาทในประชา
สังคม). พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2551). “พหุวัฒนธรรมในบริบทของการการเปลี่ยนผ่านทางสังคมและ
วัฒนธรรม”ในบทความแนวคิด ชาตินิยมกับพหุวัฒนธรรม. เชียงใหม่: ศูนย์ภูมิภาคด้าน
สังคมศาสตร์และการพัฒนาอย่างยั่งยืน คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
อุทัย หิรัญโต. (2522). หลักสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
__________. (2523). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
________ . (2526). คัมภีร์นักปกครอง. กรุงเทพฯ: ม.ป.ท.
เอกรินทร์ สังข์ทอง. (2555). ภาวะผู้นำเชิงพหุวัฒนธรรมของผู้อำนวยการโรงเรียนของรัฐในสาม
จังหวัด ชายแดนภาคใต้. ภาควิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์
มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.
Arnstein, S.R. (1969). Ladder of participation. Journal of America Institute of
Planners, 35, 216-224.
Anthony, W.P. (1978). Participative Management. Massachusetts: Addison-
Wesley.
Berkley, G.E. (1975). The craft of public adminisstration. Boston : Allyn and
Bacon,Inc.
Clark, J.J. (1957). Outline of Local Government of The United Kingdom.
London: Sir Issac Pitman and Son, Ltd.
Daughah, M. (1970). Some perspective in the Phenomenon of Participation.
Adult education Journal, 20(2), 88-89.
Gordon, J.R. (1987). A diagnostic approach to organizational behavior.
Boston: Allyn and Bacon.
Gustavo, W.C. (1992). Community participation: Preceedings. New
York: McGraw – Hill.
Hungtington, S.P. and Nelson, J. (1975). No easy choice: Political
participation in developing contries. New York: Mc Grew – Hill.
Holloway, W.V. (1951). State and Local Government in the United States.
New York: McGraw-Hill.
Keith, D. (1981). Human Behavior at Work: Organizational behavior. New York :
McGraw – Hill Book.
Moore, E.W. (1968). Social Change. New York : The Macmillan Company.
Mongtagu, H.G. (1984). Comparative Local Government. Great Britain:
William Berndon and Son Ltd.
Nisbet, R. (1969). Social Change and History : Aspect of the Western Theory
of Development. London : Oxford University Press.
Ogburn F. William. (1964). Sociology. Boston : Houghton Company.
Okley, P and Marsden, D. (1987). Approaches to participation in rural
development. Oxford: IBH Plubliching.
Reeder, W. (1973). Beliefs, disbelief’s and social action department of rural
sociology bulletin. New York: University of Missouri.
Roger, E.M. (ed). (1976). Communication and Development : Critical Perspectives.
Sage Publications.
Smelser, J.N. (1966). Modernization : In Myron Wiener. New York : Basic Book.
Swanberg, R. (1996). Management and Leadership for Nurse Managers. Boston:
Jones and Bartlett.
United Nation. (1981). Development of international economic and social affairs:
Popular participation as a strategy for promoting community level action and national development report of the meeting or the adhoc group of experts held at UN. Midquarter from May 22-26, New York: United Nation.
Weber, M. (1946). The Theory of Social and Economic Organization. London :
Oxford University Press.
Whang, I.J. (1981). Management of rural Change in Korea: The Saemaul
Undong. Seoul: Seoul National University Press.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2022 มจร การพัฒนาสังคม
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.