ภัยคุกคามทางไซเบอร์ที่มีผลต่อการตระหนักถึงภัยคุกคามทางไซเบอร์ ของผู้ใช้อินเทอร์เน็ต
คำสำคัญ:
ภัยคุกคามทางไซเบอร์, การตระหนัก, ผู้ใช้อินเทอร์เน็ตบทคัดย่อ
ภัยคุกคามทางไซเบอร์ที่มีผลต่อการตระหนักรู้ของผู้ใช้อินเทอร์เน็ต เมื่อกล่าวถึงประสบการณ์เกี่ยวกับภัยคุกคามทางไซเบอร์ของผู้ใช้อินเทอร์เน็ต กล่าวคือการโจมตีทางไซเบอร์ ที่มีรูปแบบการพัฒนาการโจมตี เพื่อเปิดช่องโหว่ทางอินเทอร์เน็ตหลากหลายรูปแบบทำให้ผู้ใช้อินเทอร์เน็ตไม่สามารถระวังหรือป้องกันการโจมตีทางไซเบอร์ได้และได้รับความเสียหายที่ไม่คาดคิด ปัจจุบันผู้ใช้งานอินเทอร์เน็ตไม่สามารถประเมินสถานการณ์หรือความเสียหายที่เกิดขึ้นได้และผู้ใช้งานอินเทอร์เน็ตส่วนใหญ่ขาดความรู้เกี่ยวกับภัยคุกคามทางไซเบอร์ซึ่งส่งผลกระทบต่อความตระหนักรู้ถึงภัยคุกคามทางไซเบอร์ของผู้ใช้อินเทอร์เน็ต ดังนั้นการตระหนักรู้ถึงภัยคุกคามทางไซเบอร์ของผู้ใช้อินเทอร์เน็ตจะทำให้ผู้ใช้อินเทอร์เน็ตมีความรู้ และทราบถึงภัยคุกคามทางไซเบอร์ที่ส่งผลกระทบต่อตนเอง รวมถึงเข้าใจถึงปัญหาที่เกิดความเสียหายจากภัยคุกคามทางไซเบอร์ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยข้อมูลบนสาธารณะ การทำธุรกรรมออนไลน์ การป้องกันให้ไม่ผู้อื่นทราบข้อมูลส่วนตัว และการติดตามข้อมูลข่าวสารการโจมตีรูปแบบใหม่ ๆ การดาวโหลดโปรแกรมที่ถูกต้องมาจากผู้ผลิตโดยตรงป้องกันความเสี่ยงการฝังไวรัสที่ไม่คาดคิดติดมากับโปรแกรมและสามารถป้องกันภัยคุกคามจากผู้ที่ไม่หวังดีที่จะเกิดผลกระทบความเสียหายโดยไม่คาดคิดได้
เอกสารอ้างอิง
กองสถิติเศรษฐกิจ สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2567). สำรวจการมีการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในครัวเรือน พ.ศ. 2567 (ไตรมาส 4). กรุงเทพมหานคร: กองสถิติพยากรณ์ สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
ประชาไท. (2567). สถิติ 3 ปี มูลค่าความเสียหายภัยออนไลน์จากมิจฉาชีพสูงกว่า 7 หมื่นล้านบาท. สืบค้น 25 มีนาคม 2568, จาก https://prachatai.com/journal/2024/12/111710?utm_source= chatgpt.com
พัฒนศักดิ์ บุบผาสุวรรณ. (2546). ความตระหนักของนิสิตมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ต่ออาชญากรรมบนอินเทอร์เน็ต. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
กฎกระทรวง แบ่งส่วนราชการเป็นกองบังคับการหรือส่วนราชการอย่างอื่น ในสำนักงานตำรวจแห่งชาติ (ฉบับที่ 17. (2563, 9 กันยายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 137 ตอนที่ 72 ก หน้า 1–6.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
สุธาสินี อินทร์ผูก. (2548). ความตระหนักในปัญหาการจัดการมูลฝอยกับพฤติกรรมการนำมูลฝอยแห้งกลับมาใช้ซ้ำของประชาชนเขตเทศบาลนครลำปาง. (การค้นคว้าแบบอิสระ ศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการมนุษย์กับสิ่งแวดล้อม). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุพัตรา ถนอมวงค์. (2551). ความตระหนักต่อการจัดการขยะของผู้อยู่อาศัยบริเวณริมคลองรังสิต ประยูรศักดิ์ : ศึกษากรณี ตําบลบึงยี่โถ อําเภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี. (ภาคนิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สุภาพิชญ์ ถิระวัฒน์. (2564). รายการร้อยเรื่อง...เมืองไทย เรื่อง “กองบัญชาการตำรวจไซเบอร์”. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร
Beccaria, C. (2009). On Crimes and Punishments (5th ed.). London: Routledge.
Bloom, B.S. (Ed.). Engelhart, M.D., Furst, E.J., Hill, W.H., Krathwohl, D.R. (1971). Taxonomy Of Educational Objectives, Handbook I: The Cognitive Domain. New York: David McKay Co Inc.
Clonard, M. B., & Quinney, R. (1973). Criminal Behavior Systems: A Typology. (2nd ed.). New York: Holt, Rinehart and Winston.
Good, C.V. (1973). Dictionary of education. New York: McGraw-Hill.
Sutherland, E. H., & Cressey, D. R. (1992). Principles of criminology (11th ed.). New York: Bloomsbury Publishing.
Tappan, Paul J. (1960). Psychology of Crime Problem. New York: The Macmilan Company.
Wayuparb, S. (2018). Thailand Internet User Profile 2018. (รายงานภาษาไทย). Electronic Transactions Development Agency Publication.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
เวอร์ชัน
- 2025-08-17 (2)
- 2025-07-28 (1)
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มจร การพัฒนาสังคม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
