กลยุทธ์การสื่อสารทางการเมืองผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของพรรคก้าวไกล
คำสำคัญ:
กลยุทธ์, การสื่อสารทางการเมือง, สื่อสังคมออนไลน์บทคัดย่อ
กลยุทธ์การสื่อสารทางการเมืองผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของพรรคก้าวไกลสะท้อนให้เห็นถึงบทบาทสำคัญของการสื่อสารในบริบททางการเมืองของประเทศไทยยุคปัจจุบัน การใช้แพลตฟอร์มดิจิทัลได้เปลี่ยนแปลงรูปแบบการสื่อสารจากพรรคการเมืองไปยังประชาชน ทำให้พรรคสามารถเข้าถึงกลุ่มเป้าหมายได้โดยตรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่านช่องทางที่ได้รับความนิยมในหมู่เยาวชน เช่น TikTok ซึ่งเป็นเครื่องมือสำคัญในการสื่อสารกับผู้มีสิทธิเลือกตั้งรุ่นใหม่และกลุ่มที่ใช้สิทธิเลือกตั้งเป็นครั้งแรก พรรคก้าวไกลสามารถใช้ประโยชน์จากสื่อออนไลน์เพื่อสร้างฐานความนิยม และส่งเสริมให้ผู้สนับสนุนเข้ามามีส่วนร่วมในกระบวนการเลือกตั้ง แม้ว่าสื่อสังคมออนไลน์จะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการสื่อสาร แต่การขาดข้อบังคับทางจรรยาบรรณสื่อในบางกรณีอาจส่งผลกระทบต่อสังคมทั้งในแง่บวกและแง่ลบ อย่างไรก็ตาม พรรคก้าวไกลยังคงใช้กลยุทธ์การหาเสียงแบบดั้งเดิมควบคู่ไปด้วย เช่น การติดโปสเตอร์และการลงพื้นที่หาเสียง ทั้งนี้ กระบวนการสื่อสารทางการเมืองจำเป็นต้องมีองค์ประกอบสำคัญ ได้แก่ ผู้ส่งสาร สาร ช่องทางการสื่อสาร ผู้รับสาร ผลสะท้อนกลับ และบริบททางสังคม ซึ่งในระบอบประชาธิปไตยที่เน้นการมีส่วนร่วม การสื่อสารจะมีลักษณะเป็นแบบสองทางที่เปิดโอกาสให้ประชาชนแลกเปลี่ยนข้อมูลและความคิดเห็นอย่างเสรี พรรคก้าวไกลจึงสามารถใช้สื่อออนไลน์เพื่อกระตุ้นการมีส่วนร่วมของประชาชนได้อย่างมีประสิทธิภาพ ส่งผลให้สามารถเปลี่ยนความนิยมบนโลกออนไลน์ให้กลายเป็นคะแนนเสียงในคูหาเลือกตั้งได้จริง
เอกสารอ้างอิง
แก้วเกล้า บรรจง. (2561). การสื่อสารรณรงค์บนพื้นที่ออนไลน์ Change.org. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม นิด้า. 5(2), 46-66.
ชนัญสรา อรนพ ณ อยุธยา. (2560). การรู้เท่าทันการสื่อสารกับการขับเคลื่อนวาระปฏิรูปสังคมไทยในยุคดิจิทัล. วารสารสุทธิปริทัศน์. 31(97), 22-33.
นิพนธ์ ศุขปรีดี. (2546). นวัตกรรมเทคโนโลยีสื่อสารการศึกษา. กรุงเทพมหานคร : นีลนาราการพิมพ์.
บุญณัฐ ฉัตรเสาวภัณฑ์. (2560). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดผ่านโซเชียลมีเดียสําหรับรายการโทรทัศน์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. กรุงเทพมหานคร.
พิชญ์ พงษ์สวัสดิ์. (2559). พรรคการเมือง ประชาธิปไตย และการมีส่วนร่วมทางการเมือง. สำนักพิมพ์ฟ้าเดียวกัน.
รัชนีกร ทรัพย์ชื่นสุข. (2556). การผลิตสื่อเพื่อการประชาสัมพันธ์ของการรถไฟแห่งประเทศไทย (รายงานผลวิจัย). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสยาม.
วิสุทธิ์ จรบุรี. (2560). การรับรู้การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองหลังการรัฐประหาร 19 กันยายน 2549 ระหว่างประชาชนในอำเภอแม่แตงกับประชาชนในอำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่. (การค้นคว้าปริญญามหาบัณฑิต) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่: เชียงใหม่.
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง. (2566). ข่าวสำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง.
Agree. W. K., Ault P. H., & Emery, E. (1976). Introduction to mass communication. New York: Harper & Row.
Almond, G. A., & Coleman, J. S. (1960). The Politics of the Developing Area. Princeton: Princeton University Press.
Cornelissen, J. (2020). Corporate Communication: A Guide to Theory and Practice. (6th ed.). SAGE Publications.
Dalton, R. J. (2013). Citizen politics: Public opinion and political parties in advanced industrial democracies. (6th ed.). CQ Press.
Hallahan, K., Holtzhausen, D., van Ruler, B., Verčič, D., & Sriramesh, K. (2007). Defining Strategic Communication. International Journal of Strategic Communication. 1(1), 3–35.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มจร การพัฒนาสังคม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
