การสื่อสารทางการเมืองและการมีส่วนร่วมทางการเมือง ในองค์การบริหารส่วนตําบลพยุหะ อําเภอพยุหะคีรี จังหวัดนครสวรรค์
คำสำคัญ:
การสื่อสาร, การเมือง, การมีส่วนร่วมทางการเมืองบทคัดย่อ
การสื่อสารทางการเมืองเป็นองค์ประกอบสำคัญของระบบการเมือง โดยเปรียบเสมือนเส้นประสาทที่เชื่อมโยงทุกภาคส่วนเข้าด้วยกัน หากขาดการสื่อสารบางส่วน ย่อมส่งผลให้ประชาชนไม่ได้รับข้อมูลที่เพียงพอ ส่งผลกระทบต่อความเข้าใจเกี่ยวกับสิทธิและบทบาทของตนในการมีส่วนร่วมทางการเมือง โดยเฉพาะในระดับท้องถิ่น ตัวแทนประชาคมตลอดจนประชาชนทั่วไปมักไม่ได้รับทราบข้อมูลเกี่ยวกับกระบวนการกำกับดูแล การตรวจสอบองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น หรือสิทธิในการเสนอข้อบัญญัติและการถอดถอนผู้บริหารท้องถิ่น นอกจากนี้ รูปแบบการสื่อสารของหน่วยงานภาครัฐมักเป็นลักษณะทางเดียว มากกว่าที่จะเปิดโอกาสให้เกิดการสื่อสารแบบสองทาง ซึ่งจำกัดขอบเขตการมีส่วนร่วมของประชาชน ในยุคดิจิทัล การสื่อสารทางการเมืองยังมีบทบาทสำคัญในการรักษาภาพลักษณ์ของรัฐบาล ผ่านทั้งช่องทางที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการ โดยหน่วยงานประชาสัมพันธ์ของรัฐร่วมมือกับพรรคการเมืองเพื่อกำหนดแนวทางการสื่อสารให้สอดคล้องกับนโยบายของรัฐบาล การวางแผนการสื่อสารทางการเมืองจึงเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยส่งเสริมการสร้างภาพลักษณ์ของรัฐบาลผ่านสื่อดิจิทัล และสำหรับในกรณีขององค์การบริหารส่วนตำบลพยุหะ อำเภอพยุหะคีรี จังหวัดนครสวรรค์ การศึกษารูปแบบการสื่อสารทางการเมืองและการมีส่วนร่วมของประชาชนในพื้นที่ดังกล่าวมีความสำคัญอย่างยิ่ง เนื่องจากสะท้อนให้เห็นถึงระดับความรู้ ความเข้าใจ และการมีส่วนร่วมของประชาชนในกระบวนการทางการเมืองท้องถิ่น อีกทั้งยังเป็นกรณีศึกษาที่สามารถใช้ในการกำหนดกลยุทธ์เพื่อพัฒนาและปรับปรุงระบบการสื่อสารทางการเมืองให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นในระดับชุมชน
เอกสารอ้างอิง
ทิพย์วรรณ ทองสินธุ์. (2560). การสื่อสารเพื่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์. 7(2), 45–62.
นฤมล ศิริวัฒน์ และจิตติ มงคลชัยอรัญญา. (2560). การสื่อสารทางการเมืองกับการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในระบอบประชาธิปไตย. วารสารนิเทศศาสตร์. 36(2), 73–91.
ประจักษ์ ก้องกีรติ. (2559). ประชาธิปไตยที่มาจากประชาชน: การเลือกตั้งท้องถิ่นและการเมืองภาคประชาชน. กรุงเทพมหานคร: ฟ้าเดียวกัน.
พงษ์ศักดิ์ พลเสนา. (2561). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นภายใต้บริบทของการปกครองส่วนท้องถิ่นไทย. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์. 9(2), 45–60.
พรชัย เทพปัญญา. (2558). การบริหารจัดการท้องถิ่นไทย: แนวคิดและประเด็นร่วมสมัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พฤทธิสาณ ชุมพล, มรว. (2535). ระบบการเมือง : ความรู้เบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พวงทอง ภวัครพันธุ์. (2561). การเมืองท้องถิ่นและการมีส่วนร่วมของประชาชน. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์ 3(1), 45–63.
พิชญ์ พงษ์สวัสดิ์. (2555). การสื่อสารทางการเมืองในสังคมประชาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
รณชัย โตสมภาค. (2562). ประชาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. สืบค้น 20 มีนาคม 2558, จาก https://dictionary.orst.go.th/
วิฑูรย์ ภูนุช. (2548). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของบุคลากรภายในมหาวิทยาลัยรามคำแหง. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง. (2564). คู่มือปฏิบัติงาน : สำหรับคณะกรรมการประจำหน่วยเลือกตั้งในการเลือกตั้งสมาชิกสภาท้องถิ่นหรือผู้บริหารท้องถิ่น. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง
สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร. (2563). รายงานผลการวิเคราะห์การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่น.กรุงเทพมหานคร: กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.
สุพจน์ เตชะวัฒนวรรณ. (2559). การสื่อสารทางการเมืองกับการมีส่วนร่วมของประชาชนในระดับท้องถิ่น. วารสารการบริหารท้องถิ่น. 12(1), 22–34.
สุวิทย์ พิพัฒนกุล. (2562). การมีส่วนร่วมของประชาชนในระดับท้องถิ่น: กรณีศึกษาจากองค์การบริหารส่วนตำบล. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
อภิญญา กังสนารักษ.์ (2544). รูปแบบการบริหารแบบมีส่วนร่วมในองค์กรที่มีประสิทธิผลระดับ คณะของสถาบันอุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Almond A. Gabriel and Powell G. Bingham. (1996). Comparative Politics Today: A World View. New York: Harper Collins.
Berlo, David K. (1960). The Process of Communication. New York: Holt Rinehart & Winston Inc.
Diamond, L., & Morlino, L. (2005). Assessing the quality of democracy. Johns Hopkins University Press.
International Institute for Democracy and Electoral Assistance. (2014). International electoral standards: Guidelines for reviewing the legal framework of elections (2nd ed.). International IDEA. Retrieved March 18, 2025, From https://www.idea.int/ publications/catalogue/international-electoral-standards
Lasswell, Harold D. and Kaplan, Abraham. (1949). Power and Society. New Heaven: Yale University Press.
McNair, B. (2018). An introduction to political communication (6th ed.). New York: Routledge.
McNair, B. (2011). An introduction to political communication (2nd ed.). New York: Routledge.
Milbrath, L. W. & Goel. (1977). Political participation: How and why do people get involved in politics (2nd ed.). Chicago: Rand McNally College.
Przeworski, A. (1999). Democracy and the market: Political and economic reforms in Eastern Europe and Latin America. Cambridge University Press.
Shah, A., & Thompson, T. (2004). Implementing decentralized local governance: A treacherous road with potholes, detours and road closures. World Bank.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มจร การพัฒนาสังคม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
