รูปแบบอักขรวิธีไทยและลักษณะภาษาไทย ที่ปรากฏบนจารึกวัดพระยืน จังหวัดลำพูน

Main Article Content

รักชนก เสมามอญ
เก็จมณี บุตรดีขันธ์
บุญเลิศ วิวรรณ์

บทคัดย่อ

รูปแบบอักษรและอักขรวิธีไทยที่ปรากฏในจารึกวัดพระยืน จังหวัดลำพูน ประกอบด้วยรูปแบบอักษรทั้งพยัญชนะ สระ วรรณยุกต์ และเครื่องหมาย โดยพยัญชนะมีจำนวน 33 รูป ได้แก่ ก ข ฃ ค ฅ ฆ ง จ ฉ ช ซ ญ ณ ด ต ถ ท ธ น บ ป ผ ฝ พ ภ ม ย ร ล ว ส ห อ สระมีจำนวน 15 รูป ได้แก่ ได้แก่ อะ อา อิ อี อุ อู เอ แอ เอือ โอ อำ ไอ ใอ เอา อํ วรรณยุกต์มีจำนวน 2 รูป ได้แก่ I (เอก) + (โท) และการใช้ตัวเลขปรากฏเป็นตัวหนังสือบอกจำนวน วัน และเดือน ส่วนลักษณะภาษาไทยที่ปรากฏในจารึกวัดพระยืนจังหวัดลำพูน พบว่า มีลักษณะภาษาไทยตามชนิดของคำ จำนวน 6 ชนิด คือ 1) คำนาม พบสามานยนาม วิสามานยนาม และสมุหนาม 2) คำสรรพนามพบคำเรียกแทนบุคคลที่ 2 ปรากฏคำว่า “เจ้า” และเรียกแทนบุคคลที่ 3 ปรากฏคำว่า “ท่าน” 3) คำกริยา พบคำกริยาที่ไม่ต้องมีกรรมมารับ และกริยาที่ต้องมีกรรมมารับ 4) คำวิเศษณ์พบคำวิเศษณ์บอกจำนวน และสถานที่ 5) คำบุพบท พบคำว่า “แก่” เป็นคำเชื่อม และ 6) คำสันธานพบคำว่า “และ” ที่เชื่อมใจความแบบคล้อยตามกัน โดยใช้แนวคิดของพระยาอุปกิตศิลปสาร

Article Details

How to Cite
เสมามอญ ร., บุตรดีขันธ์ เ., & วิวรรณ์ บ. (2024). รูปแบบอักขรวิธีไทยและลักษณะภาษาไทย ที่ปรากฏบนจารึกวัดพระยืน จังหวัดลำพูน. วารสารภาษาไทยและวัฒนธรรมไทย, 10(2), 111–131. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/KUTH/article/view/278846
บท
บทความวิจัย

References

จำปา เยื้องเจริญ และคณะ. 2533. “จารึกวัดพระยืน”, ใน วิเคราะห์ศิลาจารึกในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ หริภุญไชย. กรุงเทพฯ: หอสมุดแห่งชาติ กรมศิลปากร, 78-80.

ฉ่ำ ทองคำวรรณ. 2526. “ศิลาจารึกวัดพระยืน พุทธศักราช 1913”, ใน จารึกสมัยสุโขทัย. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร, 90-101.

ฉ่ำ ทองคำวรรณ. 2500. คำอ่านศิลาจารึกวัดพระยืน จังหวัดลำพูน. ศิลปากร, 1(1): 61-69.

พระยาอุปกิตศิลปสาร. 2531. หลักภาษาไทย (อักขรวิธี วจีวิภาค วากยสัมพันธ์ ฉันทลักษณ์). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.