ดนตรีกับการเมือง: คุณภาพชีวิตที่ดี ส่งผลต่อการสร้างสรรค์ของศิลปิน

บทคัดย่อ

การนำแนวคิดทางการเมืองเข้ามาปรับใช้ศึกษาดนตรีย่อมช่วยให้เข้าใจดนตรีมากยิ่งขึ้น มาร์กซิสต์สำนักออโตโนเมียได้นำเสนอแนวคิดว่าศิลปินคือแรงงานในระบบทุนนิยมรูปแบบหนึ่ง ทำให้เกิดการทำความเข้าใจศิลปินภายใต้ระบบทุนนิยม ซึ่งนักดนตรีก็ถือเป็นแรงงานประเภทหนึ่งในระบบทุนนิยม ขณะที่ศิลปินทำงานสร้างสรรค์ ขณะเดียวกันศิลปินก็ถูกขูดรีดเช่นเดียวกันกับแรงงานทั่วไปในสังคม การมีรัฐสวัสดิการจึงช่วยคลี่คลายปัญหาที่ส่งผลต่อคุณภาพชีวิตของศิลปิน ปัจจุบันอุตสาหกรรมได้เสนอแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์เพื่อสร้างมูลค่าแก่อุตสาหกรรม โดยได้ถือว่าความคิดสร้างสรรค์เป็นทรัพยากรที่สำคัญที่สุดและมีค่าที่สุดในทางเศรษฐกิจ ซึ่งได้รับอิทธิพลทางความคิดมาจากจอห์น ฮาว์กินส์ (John Howkins) ที่ได้นำเสนอแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ เศรษฐกิจสร้างสรรค์คือการทำธุรกิจด้านความคิด เปลี่ยนความคิดให้เป็นผลิตภัณฑ์ เพิ่มมูลค่าจากการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างความคิดสร้างสรรค์กับเศรษฐศาสตร์ อย่างไรก็ตามรัฐสวัสดิการและเศรษฐกิจสร้างสรรค์จะเกิดขึ้นได้ต้องมีฝ่ายการเมืองเข้ามาสนับสนุน หากสังคมมีรัฐสวัสดิการย่อมส่งผลต่อการสร้างสรรค์ผลงานของศิลปิน นอกจากนั้นยังก่อให้เกิดการกระตุ้นเศรษฐกิจสร้างสรรค์ได้อีกทางหนึ่งด้วย 

          จากเหตุการณ์โควิด-19 ได้เผยให้เห็นถึงปัญหาความมั่นคงทางเศรษฐกิจและปัญหาคุณภาพชีวิตของนักดนตรีได้ชัดเจนขึ้น ซึ่งจำเป็นต้องสร้างความตระหนักและพื้นที่ทางวิชาการในการพูดคุยถึงประเด็นรัฐสวัสดิการถ้วนหน้า และสร้างความตระหนักว่าการทำให้ดนตรีกับการเมืองเป็นเนื้อเดียวกันไม่ใช่เรื่องไกลตัว