นัยทางกฎหมายของพินัยกรรมชีวิตตามพระราชบัญญัติสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2550

บทคัดย่อ

สิทธิในการทำพินัยกรรมชีวิตที่ปรากฏในพระราชบัญญัติสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2550 นั้นดูเหมือนจะเป็นสิทธิในการกำหนดชีวิตของปัจเจกบุคคล แต่แท้ที่จริงแล้วมีการตีความการใช้กฎหมายให้มีแง่มุมบังคับใช้ที่คับแคบลงกว่าที่ควรจะเป็น โดยการตีความโดยนัยนี้ดูจะเป็นไปเพื่อประโยชน์ในการจัดการระบบสาธารณสุขของบุคลากรทางการแพทย์มากกว่า อย่างไรก็ดีการตีความลักษณะนี้กลับพบว่ายังคงไม่สามารถแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในการจัดการระบบสาธารณสุขได้เช่นเดิม ความมุ่งหวังที่ให้พินัยกรรมชีวิตเป็นเครื่องมือส่งเสริมสิทธิของปัจเจกบุคคลและอัตตาณัติจึงดูจะไม่ใช่คำกล่าวที่ถูกต้องนัก

          เนื่องจากการศึกษาพบว่าอัตตาณัติก็ยังถูกประเมินลำดับชั้นในเชิงคุณค่าเอาไว้ต่ำกว่าปทัสถานทางกฎหมายซึ่งอิงกับบรรทัดฐานทางสังคมอีกชั้นหนึ่ง ข้อเท็จจริงจำเพาะหนึ่ง ๆ ในสังคมนั้นจะถูกตัดสินว่าจริงหรือเท็จ ถูกหรือผิด ก็ขึ้นกับเครือข่ายของความชอบธรรมที่อาศัยอำนาจและความรู้ซึ่งมีปฏิกิริยาระหว่างกันจนเกิดผลลัพธ์คือการประกอบสร้างขึ้นของระบอบแห่งความจริง (regime of truth) และระบบกฎหมายก็เป็นหนึ่งในเครือข่ายของอำนาจและความรู้ที่สำคัญอันมีผลต่อประเด็นเรื่องสิทธิในการกำหนดตนเองของปัจเจกบุคคลในสังคม การศึกษาเกี่ยวกับพินัยกรรมชีวิตนี้จึงทำให้เห็นว่ายังมีช่องว่างในการใช้และการตีความกฎหมายซึ่งสามารถแก้ไขปรับปรุงเพื่อสนับสนุนสิทธิของปัจเจกบุคคลให้มากขึ้นได้