การสอนนาฏศิลป์ไทย ในศตวรรษที่ 21
คำสำคัญ:
การสอนนาฏศิลป์ไทย , การสอนในศตวรรษที่ 21บทคัดย่อ
บทความนี้มีจุดมุ่งหมายในการนำเสนอถึงทักษะที่สำคัญของครูสอนนาฏศิลป์ไทยในศตวรรษที่ 21 เพื่อส่งเสริมและนำไปสู่การพัฒนาสมรรถภาพการเรียนรู้ของผู้เรียนนาฏศิลป์ ครูผู้สอนต้องพัฒนาตนเองให้เกิดความเชี่ยวชาญในความรู้ทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ มีการใช้เทคนิคและวิธีการถ่ายทอดที่หลากหลาย รวมทั้งครูผู้สอนควรทำความเข้าใจภูมิหลังของผู้เรียนเพื่อทราบถึงคุณลักษณะของผู้เรียนเพื่อให้สามารถออกแบบและจัดกิจกรรมเรียนรู้ให้กับผู้เรียนแต่ละคนอย่างเหมาะสมและมีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ยังพบว่า ในบริบทของการเพิ่มบทบาทของเทคโนโลยีสารสนเทศในการศึกษาได้ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงในการจัดการเรียนรู้ด้านนาฎศิลป์ในปัจจุบัน ครูผู้สอนจึงควรต้องมีบทบาทในฐานะ “ผู้อำนวยการสอน” ทำหน้าที่เป็นผู้จัดกระบวนการเรียนรู้ ส่งเสริมและกระตุ้นการเรียนรู้ของผู้เรียน สร้างพื้นที่ปลอดภัยที่มีบรรยากาศแห่งการเรียนรู้ และสามารถนำความรู้ไปประยุกต์ใช้ได้ในการการดำเนินชีวิตต่อไป
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.
กัลยาณี พรมทอง. (2563). บทบาทหน้าที่และความรับผิดชอบของครู. สืบค้น 24 พฤษภาคม 2567 จาก https://bit.ly/3R82Rol
กิลล์ วิคกี้. (2545). ครูยุคใหม่คิดใหม่ทำใหม่ [The Eleven Commandment of Good Teaching] (กานต์สุดา มาฆะศิรานนท์). กรุงเทพฯ: เบรนเน็ท. (ต้นฉบับพิมพ์ ปี ค.ศ. 1998)
นนทลี พรธาดาวิทย์. (2559). การจัดการเรียนรู้แบบ Active Learning. กรุงเทพฯ: ทริปเพิ้ล เอ็ดดูเคชั่น.
ประวิทย์ ฤทธิบูลย์. (2557). รูปแบบความเป็นครูนาฏศิลป์ไทยกับทักษะการเรียนรู้ใหม่แห่งอนาคต. วารสารศิลปกรรมวิชาการ, 2(2), 1-20.
พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์ และคณะ. (2548). การขาดแคลนครูในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานตามกลุ่มสาระ การเรียนรู้. สืบค้น 24 พฤษภาคม 2567 จาก http://www.research.chula.ac.th/web/cu_online/2548/ septembert37_2.htm.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์. (2544). การเรียนการสอนที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ : แนวคิด วิธีและเทคนิคการสอน 1. กรุงเทพฯ: เดอะมาสเตอร์กรุ๊ป แมเนจเม้นท์.
มาโนช บุญทองเล็ก. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้นาฏศิลป์ไทยสู่ความเป็นพลเมืองโลก. (ปริญญานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต ครุศาสตรอุตสาหกรรม). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี. ปทุมธานี.
รชกานต์ เคนชมพู. (2558). ผลกระทบจากครูผู้สอนสอนไม่ตรงสาขาวิชาเอกต่อผลการทดสอบการศึกษา ระดับชาติขั้นพื้นฐาน ระดับชั้นประถมศึกษาปี ที่ 6 กรณีศึกษา โรงเรียนประถมศึกษา สังกัดกระทรวงศึกษาธิการ จังหวัดชัยภูมิ. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรเศรษฐศาสตร์ธุรกิจ). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. กรุงเทพฯ.
วลิดา อุ่นเรือน และ Keith D. Aytch. (2566). กลยุทธ์การสอนที่มีประสิทธิภาพโดยใช้สะเต็มศึกษาสำหรับผู้เรียน Generation Z. วารสารวิจัยวิชาการ, 6(6), 383-398.
อมรา กล่ำเจริญ. (2535). วิธีสอนนาฏศิลป์ไทย. กรุงเทพฯ: โอ. เอส. พริ้นติ้งเฮาส์.
Boontonglek, M., Rittibul, P., Orachun, R., and Boonsong, P. (2023). Dramatic Arts Innovation and learning management in the 21st century. Asian Journal of Arts and Culture, 23(2), 1-11.
Cogan, J. & Derricott, R. (2000). Citizenship for the 21st Century: an international perspective on education. London: Kogan page.
Eder, K. (1993). Literaturbesprechung zu: Dieter Rucht (Hg.): Research on social movements. The state of the art in Western Europe and the USA. Frankfurt a.M./ New York: Campus Verlag/ Westview Press. [Rezension des Buches Research on social movements: the state of the art in Western Europe and the USA, von D. Rucht]. Kölner Zeitschrift für Soziologie und Sozialpsychologie, 45(2), 370-372. Retrieved 20 November 2024 from https://nbn-resolving.org/urn:nbn:de:0168-ssoar-39417
Mintzberg, H. (1994). The Rise and Fall of Strategic Planning. New York: Prentice-Hall.
Turner, S. (1993). Citizenship and social theory. London: Sage.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสหวิทยาการ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทัศนะ ข้อคิดเห็น ภาพที่ปรากฏ ในวารสารเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน บรรณาธิการและกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วย และไม่ถือเป็นความรับผิดชอบ ลิขสิทธิ์เป็นของผู้เขียนและวิทยาลัยสหวิทยาการ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ การตีพิมพ์ชื่อต้องได้รับอนุญาตจากผู้เขียน และวิทยาลัยสหวิทยาการโดยตรง และเป็นลายลักษณ์อักษร
