ปัจจัยและระดับความวิตกกังวลในการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี สมุทรปราการ

บทคัดย่อ

การวิจัยเชิงปริมาณนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยและระดับความวิตกกังวลในการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี สมุทรปราการ โดยใช้แบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่าง 400 คน ซึ่งได้มาด้วยวิธีการเลือกตัวอย่างแบบไม่ใช้ความน่าจะเป็นในลักษณะหลายขั้นตอน (Multi-stage non-probability sampling) กล่าวคือ ใช้วิธีการเลือกตัวอย่างแบบกำหนดโควตา (Quota sampling) ตามสัดส่วนคณะ และตามด้วยการเลือกตัวอย่างตามความสะดวก (Convenience sampling) ผลการวิจัยเผยให้เห็นข้อค้นพบหลักที่น่าสนใจ คือความขัดแย้งระหว่างปัจจัยสนับสนุนที่อยู่ในระดับต่ำ (ด้านผู้เรียน การสอน และครอบครัว) กับระดับความวิตกกังวลที่อยู่ในระดับสูงอย่างมีนัยสำคัญ ผลการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณยืนยันประเด็นนี้ โดยพบว่าปัจจัยที่ศึกษาสามารถอธิบายความผันแปรของความวิตกกังวลได้เพียงร้อยละ 5.0 (R2=.050) ซึ่งข้อค้นพบนี้ได้ชี้ชัดว่า ความวิตกกังวลของนักศึกษากลุ่มนี้ไม่ได้ถูกขับเคลื่อนโดยปัจจัยแวดล้อมภายนอกเป็นหลัก แต่มีรากฐานมาจากปัจจัยทางจิตวิทยาภายในที่ทรงพลัง เช่น ความกลัวที่จะถูกประเมินในทางลบและความไม่มั่นใจในการสื่อสาร ซึ่งสอดคล้องกับทฤษฎีความวิตกกังวลในภาษาต่างประเทศ ดังนั้น ข้อเสนอแนะเชิงนโยบายจึงควรมุ่งเน้นการเสริมสร้างความแข็งแกร่งทางจิตใจของผู้เรียนโดยตรง เช่น การสร้างความเชื่อมั่น การปรับทัศนคติต่อความผิดพลาด และการให้คำปรึกษา ควบคู่ไปกับการปรับปรุงปัจจัยภายนอก เพื่อลดอุปสรรคทางจิตวิทยาและส่งเสริมทักษะการสื่อสารอย่างมีประสิทธิภาพ