The Participative Management Approaches of the Environmental Education Schools for Sustainable Development under the Department of Education, Bangkok Metropolitan Administration
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This multi-phase mixed methods research aimed to: 1) study the current state and the desired conditions of participatory management in environmental education schools for sustainable development under the Department of Education Bangkok Metropolitan Administration, 2) develop guidelines, and 3) evaluate the guidelines. The research was divided into 3phases: The quantitative research phase involved a sample of 390 participants. The instrument was a questionnaire. Data were analyzed using mean, standard deviation, and PNI Modified. 2) The qualitative research phase consisted of in-depth interviews with 14 experts in environmental education school management for sustainable development. The data were analyzed using content analysis. 3) The mixed qualitative and quantitative research phase consisted of focus group discussions and guideline evaluations with 10 school administrators or project head teachers. The research instruments were focus group discussion forms and participatory management guideline quality assessment forms. The data were analyzed using content analysis, percentage, mean, and standard deviation.
The research findings revealed that:
1. The current conditions overall were at a moderate level, while the desired conditions were at the highest level. The aspect with the highest priority need was participation and environmental education network building, followed by environmental education policy and management structure, environmental learning process development, and school natural resources and environmental management, respectively.
2. The guidelines were developed in 4 main areas: participation and environmental education network building, environmental education policy and management structure, learning process development, and natural resources and environmental management. Each area consisted of practices emphasizing participatory processes in all steps.
3. The evaluation showed high approval from experts, particularly in the area of participation and environmental education network building, which received the highest approval at 96.25%. Overall, the guidelines were found to have feasibility, utility, and appropriateness at the highest level, reflecting that the developed guidelines can be practically implemented.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์References
กรมการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและสิ่งแวดล้อม. (2566). ผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของประเทศไทย. เข้าถึงได้จาก https://www.seub.or.th/bloging/knowledge/climate-crisis/
_______. (2566). รายงานสถานการณ์โรงเรียนสิ่งแวดล้อมศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน ประจำปี 2566. กรุงเทพฯ: กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
ชยา วรรธนะภูติ. (2565). การปรับตัวสู่สังคมคาร์บอนต่ำ: ความท้าทายและโอกาสสำหรับประเทศไทย. วารสารนโยบายพลังงาน, 132(2), 45-58.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ปิยะวรรณ ปิ่นแก้ว. (2564). การพัฒนารูปแบบการบริหารแบบมีส่วนร่วมในโรงเรียนสีเขียว สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพิษณุโลก เขต 1. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
พัชรินทร์ เสรี. (2563). การพัฒนารูปแบบการบริหารเครือข่ายความร่วมมือทางวิชาการของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิจารณ์ พานิช. (2562). การศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน: บทบาทของเครือข่ายความร่วมมือ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิจารย์ สิมาฉายา. (2565). ปัญหาขยะพลาสติกและแนวทางการจัดการในประเทศไทย. วารสารสิ่งแวดล้อม, 26(1), 1-15.
วิภาวดี ทองมี. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบบูรณาการเพื่อเสริมสร้างจิตสำนึกด้านสิ่งแวดล้อมสำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วีระพงษ์ พิมพ์สาร. (2561). การพัฒนาเครือข่ายสิ่งแวดล้อมศึกษาของโรงเรียนมัธยมสุวิทย์เสรีอนุสรณ์. วารสารวิชาการสถาบันการพลศึกษา, 10(3), 79-92.
สภาเศรษฐกิจโลก. (2566). รายงานความเสี่ยงโลกประจำปี 2566 (The Global Risks Report 2023). เข้าถึงได้จาก https://www3.weforum.org/docs/WEF_Global_Risks_Report_2023.pdf
สมศักดิ์ แสวงการ และคณะ. (2564). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการสิ่งแวดล้อมศึกษาในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร, 12(1), 112-126.
สำนักการศึกษา กรุงเทพมหานคร. (2566). รายงานผลการดำเนินงานด้านสิ่งแวดล้อมศึกษา ประจำปีงบประมาณ 2566. กรุงเทพฯ: สำนักการศึกษากรุงเทพมหานคร.
สำนักงานนโยบายและแผน. (2566). รายงานสถานการณ์คุณภาพสิ่งแวดล้อม พ.ศ. 2566. กรุงเทพฯ: กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
_______. (2564). กรณีศึกษาโรงเรียนสิ่งแวดล้อมศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน: โรงเรียนเทศบาล 5 เด่นห้า จังหวัดเชียงราย. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานสภานโยบายการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรมแห่งชาติ. (2564). โมเดลเศรษฐกิจ BCG (Bio-Circular-Green Economy) เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักงานสภานโยบายการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรมแห่งชาติ.
สำนักสิ่งแวดล้อม. (2566). รายงานกิจกรรมวันสิ่งแวดล้อมโลก ประจำปี 2566. กรุงเทพฯ: สำนักสิ่งแวดล้อม.
สุธาสินี บุญญาพิทักษ์. (2562). การพัฒนารูปแบบการบริหารแบบมีส่วนร่วมของโรงเรียนสิ่งแวดล้อมศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 19(2), 88-102.
สุภาภรณ์ ศิริโสภณา. (2565). แนวทางการจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาที่ยั่งยืนในศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 24(2), 1-15.
สุรีย์พร สายวารีรัตน์. (2560). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการสิ่งแวดล้อมศึกษาของโรงเรียนในเขตภาคเหนือตอนบน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น, 11(3), 182-196.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2552). การวิจัยประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Edmonds, W. A., & Kennedy, T. D. (2017). An applied guide to research designs: Quantitative, qualitative, and mixed methods. (2nd ed.). New York: SAGE Publications.
Krasny, M. E., & Dubois, B. (2019). Climate Adaptation Education: Embracing Reality or Abandoning Environmental Values. Environmental Education Research, 25(6), 883-894.
Olsson, D., Gericke, N., Sass, W., & Pauw, J. B. (2022). Self-perceived action competence for sustainability: The theoretical grounding and empirical validation of a novel research instrument. Environmental Education Research, 28(8), 1162-1180.
Palmer, J. A. (1998). Environmental education in the 21st century: Theory, practice, progress and promise. New York: Routledge.
Ramírez-Andreotta, M. D. (2019). Environmental Education and PPSR: The Confluence of Stewardship, Scientific Literacy, and Outreach. Environmental Education Research, 25(10), 1492-1516.
Stevenson, K. T., Peterson, M. N., & Bondell, H. D. (2021). The influence of personal beliefs, friends, and family in building climate change concern among adolescents. Environmental Education Research, 27(3), 305-322.
Yamane, T. (1976). Statistics: An introductory analysis. (2nd ed.). New York: Harper & Row.