Strategies for Managing Buddhist Oriented Schools to Enhance Social Responsibility
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study aimed to: 1) examine the administration of Buddhist-oriented schools in promoting social responsibility, 2) develop administrative strategies for Buddhist-oriented schools to enhance social responsibility, and 3) evaluate the effectiveness of the proposed strategies. A multi-phase mixed-methods research design was employed. The qualitative component involved 18 purposively selected key informants, while the quantitative component included 361 stratified random samples based on school size. Research instruments consisted of interviews, questionnaires, focus group discussion records, and strategy evaluation forms. The questionnaire yielded a reliability coefficient of 0.98. Data were analyzed using mean, percentage, standard deviation, the modified Priority Needs Index (PNI modified), matrix analysis, and descriptive analysis.
The findings revealed that:
1. The administration of Buddhist-oriented schools in fostering social responsibility encompasses nine key aspects: (1) emphasizing activities aligned with students’ way of life, (2) establishing clear goals and action plans, (3) integrating social responsibility into the learning process, (4) promoting self-development in a conducive learning environment, (5) organizing activities that foster humility, (6) continuously engaging students through observation, presence, and listening, (7) providing academic training, (8) enhancing operational systems based on the Four Iddhipada (Bases of Success), and (9) disseminating outcomes of school administration practices.
2. The development of administrative strategies resulted in a draft framework comprising four main strategies: (1) responsibility for oneself, (2) responsibility for family, (3) responsibility for society, and (4) responsibility for the educational institution, along with 15 sub-strategies.
3. The evaluation of these strategies was based on five standards: utility, feasibility, propriety, accuracy, and accountability. Overall, the evaluation indicated that all five standards were met at the highest level.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์References
กัญญภัทสิทณี เพชรรัตน์, จิรวัฒน์ กิติพิเชฐสรรค์, ชัยฤทธิ์ แสงสว่าง และกฤษดา ผ่องพิทยา. (2567). การพัฒนากลยุทธ์การบริหารงานวิชาการเพื่อเสริมสร้างความเป็นพลเมืองที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมของนักเรียนประถมศึกษาในโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 6(1), 264-275. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JAPDEAT/article/view/270659/183126
จรัสลักษณ์ ทองโอฬาร. (2566). การเสริมสร้างความรับผิดชอบต่อสังคมยุคใหม่เชิงพุทธ. วารสารพุทธนวัตกรรมปริทรรศน์, 4(1), 93-107. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/JBIR/article/view/264282/177804
จำเริญ สีมารัตน์ และพระมหาธํารง ฐิตปุญโญ. (2567). กลยุทธ์การบริหารจัดการระบบคุณภาพโรงเรียนมาตรฐานสากล สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. วารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร, 7(3), 392-403. เข้าถึงได้จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/tmd/article/view/269145/185203
ชไมพร กาญจนกิจสกุล. (2561). รูปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพ การกำหนดกลุ่มเป้าหมาย การเก็บรวบรวมข้อมูลและการวิเคราะห์ข้อมูล [เอกสารประกอบโครงการฝึกอบรม]. พิษณุโลก: ภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ชุติมา เหมชาติลือชัย, พฤฑฒิพล พฤฑฒิกุล และปรีชา แก้วกอ. (2565). กลยุทธ์การเสริมสร้างการบริหารสถานศึกษาสู่ความเป็นเลิศ ตามแนวทางการบริหารโดยใช้โรงเรียนเป็นฐานในการพัฒนาท้องถิ่นของโรงเรียนในสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดสุโขทัย. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 10(7), 2803-2812. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/journal-peace/article/view/253332/176498
ณรงค์ กิตติวงศ์ตระกูล. (2564). การพัฒนากลยุทธ์บริหารความขัดแย้งภายในโรงเรียน: กรณีศึกษาโรงเรียนศรีราชา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 18. วารสารครุศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร, 6(11), 56-70. https://so08.tci-thaijo.org/index.php/EJFE/article/view/944/698
ธณกร จันทร์แก้ว. (2566). การบริหารโรงเรียนวิถีพุทธชั้นนำสู่ความสำเร็จ. วารสารวิจัยนวัตกรรมการศึกษาและเทคโนโลยี, 1(3), 62-70. https://so13.tci-thaijo.org/index.php/jiret_2023/article/view/557
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น ฉบับปรับปรุงใหม่. (พิมพครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ประทีป ทัปโทน, ศักดา สถาพรวจนา และอรสา จรูญธรรม. (2563). กลยุทธ์การบริหารสถานศึกษาด้วยความรับผิดชอบต่อสังคมของสถานศึกษาสังกัดเทศบาล. วารสารการบริหารและนวัตกรรมการศึกษา, 3(3), 64-84. https://so01.tci-thaijo.org/index.php/emi/article/view/240160/165662
พงศ์จักร ยามสุข, สุเทพ เมยไธสง และจิราภรณ์ ผันสว่าง. (2567). การพัฒนากลยุทธ์การบริหารสถานศึกษาตามแนวคิดไม่ทิ้งเด็กคนใดไว้ข้างหลังของสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาบุรีรัมย์. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 8(1), 243-256. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/270386/181543
พระครูสังฆรักษ์ สิงห์ชัย ฐิตธมฺโม และพระครูศรีสุธรรมนิวิฐ. (2565). การบริหารโรงเรียนวิถีพุทธ. วารสารวิจยวิชาการ, 5(4), 285-294. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jra/article/view/244578/173565
พระมหาวิชาญ สุวิชาโน (บัวบาน) และเกษม แสงนนท์. (2562). คู่มือดำเนินงานโรงเรียนวิถีพุทธ. พระนครศรีอยุธยา: ส่วนวางแผนและพัฒนาการอบรม สถาบันวิปัสสนาธุระ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระศรายุทธ วชิรปญฺโญ, พรเทพ สุวรรณวร และชูศักดิ์ ภัทรกุลวณิชย์. (2565). กลยุทธ์การบริหารงานวิชาการตามหลักไตรสิกขาในโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา เขต 5. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 9(1), 85-102. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/Palisueksabuddhaghosa/article/view/257901/177404
พระสุวรรณมหาพุทธาภิบาล (โฮ้ สุภทฺโท). (2567). การบริหารโรงเรียนวิถีพุทธ. วารสารอนัมนิกาย, 4(1), 16-28. https://so15.tci-thaijo.org/index.php/anam/article/view/1109/725
พิมลพรรณ เพชรสมบัติ. (2564). คุณลักษณะเฉพาะของภาวะผู้นำของผู้บริหารการศึกษา. Education journal, Nakhon Sawan Rajabhat University, 4(2), 100-105. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/edunsrujo/article/view/250350/169558
ราชกิจจานุเบกษา. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (พ.ศ. 2561-2580). เล่ม 135, ตอนที่ 82 ก หน้า 1-61.
วรรณี แกมเกตุ. (2551). วิธีวิทยาการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมคุณธรรมแห่งชาติ. (2566). สรุปสาระสำคัญแผนปฏิบัติการด้านการส่งเสริมคุณธรรมแห่งชาติ ระยะที่ 2 (พ.ศ. 2566-2570). เข้าถึงได้จาก https://ddc.moph.go.th/uploads/ckeditor2/ethg/files/สรุปสาระสำคัญแผนปฏิบัติการฯคุณธรรมแห่งชาติระยะที่2.pdf
สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ. (2566). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 (แก้้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2564). (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: แอคทีฟ พริ้นท์.
สุณี เวชประสิทธ์ และพระสุทธิสารเมธี (ชัยยันต์ จตฺตาลโย). (2563). ศึกษาปรากฏการณ์เรื่องการขาดวินัยในสังคมไทย: มุมมองพุทธปรัชญาเถรวาท. วารสารปรัชญาปริทรรศน์, 25(1), 92-99. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/phiv/article/view/248472/169434
สุวิมล ว่องวาณิช. (2562). การวิจัยประเมินความต้องการจําเป็น. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรศิริ ไม้ทอง. (2564). กระบวนการเสริมสร้างจิตอาสาและความรับผิดชอบต่อสังคมของเยาวชนนานาชาติ. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Saunders, M., Lewis, P., & Thornhill, A. (2012). Research methods for business students. (6th ed.). Harlow, England: Pearson Education Limited.
