รูปแบบการจัดการอาชีวศึกษาระบบทวิภาคีระดับปริญญาตรีสายเทคโนโลยีหรือสายปฏิบัติการ ของสถาบันการอาชีวศึกษา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ประกอบ 2) สร้างรูปแบบ และ 3) ประเมินรูปแบบการจัดการอาชีวศึกษาระบบทวิภาคีระดับปริญญาตรีหรือสายปฏิบัติการของสถาบันการอาชีวศึกษาใช้รูปแบบการวิจัยแบบผสมผสาน โดยมีขั้นตอนการวิจัยดังนี้ 1) ศึกษาองค์ประกอบ สัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 25 คน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ คือ การวิเคราะห์เนื้อหา ความถี่ ค่าร้อยละ 2) สร้างรูปแบบ เครื่องมือที่ใช้คือ ร่างรูปแบบการจัดการอาชีวศึกษาระบบทวิภาคีระดับปริญญาตรีหรือสายปฏิบัติการของสถาบันการอาชีวศึกษา และเอกสารประกอบการสัมมนาอิงผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 11 คน สถิติที่ใช้คือ การวิเคราะห์เนื้อหา และ 3) ประเมินรูปแบบ เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบประเมินรูปแบบจากสถานศึกษา 9 แห่ง จำนวน 63 คน สถิติที่ใช้ คือ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า
1. องค์ประกอบของการจัดการ ได้ 9 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) ผู้เรียน 2) บุคลากร 3) งบประมาณ 4) หลักสูตรการเรียนการสอน 5) การสนับสนุนการจัดการเรียนการสอน 6) สถานประกอบ7) ความร่วมมือ 8) กระบวนการจัดการ 9) คุณภาพของบัณฑิต
2. รูปแบบการจัดการสรุปได้ดังนี้ 1) รูปแบบการจัดการประกอบด้วย 3 ส่วน ได้แก่ ส่วนที่ 1 ส่วนนำ ประกอบด้วย แนวคิดเกี่ยวกับการจัดการอาชีวศึกษาในระดับปริญญาตรีและวัตถุประสงค์ของรูปแบบการจัดการอาชีวศึกษาระบบทวิภาคีระดับปริญญาตรีหรือสายปฏิบัติการของสถาบันการอาชีวศึกษาส่วนที่ 2 เนื้อหาประกอบด้วย ประกอบด้วย (1) ปัจจัยนำเข้า (2) กระบวนการ (3) ผลผลิต ส่วนที่ 3 เงื่อนไขความสำเร็จ 2) ผลการยืนยันรูปแบบการจัดการตามความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญในภาพรวมนั้น รูปแบบการจัดการมีความถูกต้อง เหมาะสม 3) ผลการประเมินคู่มือการใช้รูปแบบการจัดการพบว่าคู่มือมีความถูกต้องและความเหมาะสมอยู่ในระดับมาก
3. การประเมินรูปแบบการจัดการในภาพรวม อยู่ในระดับมากที่สุด เมื่อพิจารณาตามรายการประเมิน พบว่า รายการประเมินที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ด้านความเป็นประโยชน์ อยู่ในระดับมากที่สุด รายการประเมินที่มีค่าเฉลี่ยต่ำที่สุดคือ ด้านความเป็นไปได้ อยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2548). วิจัยทัศน์การอาชีวศึกษา. เข้าถึงได้จาก http://www.kriengsak.com/node/924
คัมภีร์ สุดแท้. (2553). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการสําหรับโรงเรียนขนาดเล็ก. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
จักรพันธุ์ ปัญจสุวรรณ. (2547). แนวทางการแก้ปัญหาการจัดการอาชีวศึกษาทวิภาคีของวิทยาลัยอาชีวศึกษาในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษาอย่างเป็นระบบ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
จิดาภา ถิระศิริกุล. (2559). การจัดการศึกษาอาชีวศึกษาระบบทวิภาคีในประเทศต่างๆ: คุณลักษณะร่วมและปัจจัยแห่งความสำเร็จ. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย, 22(1), 51-60.
ชูเวช ชาญสง่าเวช. (2542). การจัดอันดับมหาวิทยาลัยในต่างประเทศ: แนวทางสำหรับประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
ทิฐินันท์ ทุมมา. (2556). รูปแบบการจัดการอาชีวศึกษาระดับเทคโนโลยีบัณฑิต โดยความร่วมมือระหว่างสถาบันการอาชีวศึกษากับสถานประกอบการ เพื่อพัฒนาคุณลักษณะของบัณฑิตตามมาตรฐานอาชีวศึกษา. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย.
ธวัช เติมญวณ. (2548). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนที่มีประสิทธิผลสำหรับหลักสูตรปริญญาตรีในสถาบันอุดมศึกษาในสังกัดกรมศิลปากร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธานินทร์ ศรีชมภู. (2557). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานอาชีวศึกษาระบบทวิภาคีในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ธีรวุธ ชมใจ. (2554). การพัฒนารูปแบบความร่วมมือระบบอาชีวศึกษาไตรภาคี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นวพร ถิ่นไทรงาม. (2543). รูปแบบความร่วมมือระหว่างสถานศึกษาและสถานประกอบการในการฝึกทักษะวิชาชีพปริญญาตรี-การพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหารและโภชนาการ. กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
ประทุม วิเชียรรัตน์. (2547). ประสิทธิผลการปฏิรูปการเรียนรู้ของสถานศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา กรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
เพ็ชรี รูปะวิเชตร์. (2547). สภาพการฝึกประสบการณ์วิชาชีพครูของนักศึกษาสาขาวิชาบริหารธุรกิจ ภาควิชาอาชีวศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ประจำปีการศึกษา 1/2546. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2523). ปรัชญาการศึกษาและปรัชญาการศึกษาของไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สมภพ สุวรรณรัฐ. (2545). การพัฒนารูปแบบการจัดอาชีวศึกษาทางไกลในทศวรรษหน้าของประเทศไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2551). การจัดการเรียนรู้ที่ส่งเสริมคุณธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
________. (2552). ขอเสนอการปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (พ.ศ. 2552-2561). กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
หาญยงค์ หอสุขศิริ. (2546). แนวโน้มการอาชีวศึกษาระดับอุดมศึกษาต่ำกว่าปริญญา ประเภทวิชาช่างอุตสาหกรรมในทศวรรษหน้า. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรอุตสาหกรรมมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
อนันต์ งามสะอาด. (2549). การจัดการศึกษาอาชีวศึกษาระบบทวีภาคีด้วยหลักการมีส่วนร่วม: กรณีวิทยาลัยเทคนิคเดชอุดม. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อุทัย บุญประเสริฐ. (2553). การศึกษาการบริหารและการจัดการศึกษาในโรงเรียนในรูปแบบการบริหารโดยใช้โรงเรียนเป็นฐาน. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
Carnoy, Martin. (1999). Globalization and education reform: what planners need to know. Paris: UNESCO.
Malhotra, Y. (1996). Organizational Learning and Learning Organizations: An Overview. Retrieved from http://www.brint.com/papers/orglrng.htm
