กลยุทธ์การรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งของพรรครวมไทยสร้างชาติในการเลือกตั้งทั่วไป ปี พ.ศ. 2566

Main Article Content

ภัทร์ภูวดล ไลออน
กานต์ บุญศิริ
สุภาภรณ์ ศรีดี

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้วนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษากลยุทธ์การสื่อสารวิสัยทัศน์ นโยบาย และผลงานของผู้สมัครและพรรครวมไทยสร้างชาติ และ 2) ศึกษากลยุทธ์การสื่อสารในการหาเสียงเลือกตั้งของพรรครวมไทยสร้างชาติ โดยใช้การวิจัยเชิงคุณภาพผ่านการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลหลักจำนวน 30 คน ซึ่งแบ่งเป็น 5 กลุ่ม ได้แก่ ผู้บริหารพรรค สมาชิกพรรค นักวิชาการด้านการสื่อสารการเมือง ผู้ปฏิบัติงานด้านกลยุทธ์ และประชาชนผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งในเขตกรุงเทพมหานคร เครื่องมือวิจัยเป็นแบบสัมภาษณ์ที่พัฒนาจากการทบทวนวรรณกรรมและผ่านการตรวจสอบคุณภาพจากผู้เชี่ยวชาญ การเก็บข้อมูลดำเนินการผ่านการสัมภาษณ์เชิงลึก พร้อมบันทึกข้อมูลด้วยเสียงและภาพ และนำมาวิเคราะห์เชิงพรรณนาและสังเคราะห์องค์ความรู้ภายใต้กรอบแนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวข้อง
ผลการวิจัยพบว่า
1. กลยุทธ์การสื่อสารของพรรคเน้นสร้างเนื้อหาที่มีเป้าหมายชัดเจน เช่น การใช้คลิปสั้นและแคมเปญออนไลน์ร่วมกับสื่อดั้งเดิม เช่น การเคาะประตูบ้าน และการใช้แผ่นพับ
2. การเน้นผลงานและคุณลักษณะส่วนบุคคลของพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา เพื่อสร้างความนิยมทางการเมือง และการสร้างเครือข่ายสนับสนุนผ่านกลุ่มผู้สนับสนุนเปิดเผยและกลุ่มพลังเงียบ ผลการศึกษาเสนอแนวทางสำหรับพรรคการเมืองอื่นๆ ในการวางกลยุทธ์การสื่อสารที่มีประสิทธิภาพในอนาคต

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ไลออน ภ. ., บุญศิริ ก. . ., & ศรีดี ส. . . (2024). กลยุทธ์การรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งของพรรครวมไทยสร้างชาติในการเลือกตั้งทั่วไป ปี พ.ศ. 2566. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 24(4), 357–370. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas/article/view/278729
ประเภทบทความ
บทความวิจัย (Research Article)

เอกสารอ้างอิง

แก้วเกล้า บรรจง. (2561). การสื่อสารรณรงค์บนพื้นที่ออนไลน์ Change.org. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมนิด้า, 5(2), 46-66.

ทรงสุดา ขวัญประชา. (2566). สื่อสารทางการเมืองเพื่อการหาเสียงเลือกตั้งอย่างไร ได้ใจ ได้เสียง. Journal of Liberal Art of Rajamangala University of Technology Suvanabhumi, 5(1), 172-181.

นันทนา นันทวโรภาส. (2548). การสื่อสารทางการเมือง: ศึกษากรณีการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งทั่วไปของพรรคไทยรักไทย. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ปฐมาพร เนตินันทน์. (2553). การตลาดเพื่อการเมืองกับประชาธิปไตยในยุคมวลชน: ศึกษาเฉพาะกรณีการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งในประเทศไทย. BU ACADEMIC REVIEW, 9(2), 80-92.

ปาริชาติ สถาปิตานนท์. (2551). การสื่อสารประเด็นสาธารณะและการเปลี่ยนแปลงในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พนม คลี่ฉายา. (2549). การประยุกต์สื่อเพื่อการพัฒนา 1. เอกสารประกอบการบรรยายวิชา 2803675. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พรนค์พิเชษฐ แห่งหน และสุวัลลีย์ เปี่ยมปิติ. (2551). กระบวนการหาเสียงของนักการเมืองท้องถิ่น. วารสารการพัฒนาท้องถิ่น, 1(4), 47-65.

พิชญ์ณิฐา พรรณศิลป์ และคณะ. (2558). บทบาทของผู้บริหารท้องถิ่นในศตวรรษที่ 21. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์, 3(2), 146-161.

ลลิตพรรณ นุกูลวัฒนวิชัย. (2560). การตลาดทางการเมือง: ศึกษาเปรียบเทียบกลยุทธ์การรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งของพรรคประชาธิปัตย์และพรรคเพื่อไทยในการเลือกตั้งผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2556. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 4(2), 123-144.

สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้ง. (2566). ข้อมูลสถิติการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร พ.ศ. 2566. กรุงเทพฯ: สหายบล็อกและการพิมพ์.

Denton, R. E., & Woodward, G. C. (1990). Political Communication in America. New York: Praeger.

Johnson, J. D., et al. (1997). Testing two contrasting structural models of innovativeness in a contractual network. Human Communication Research, 24(2), 320-348.

Judith, S. Trent., & Robert, V. Friedenberg. (1991). Political Campaign Communication: Principles and Practices. Praeger Series in Political Communication. (2nd ed.). New York: Praeger Publishers.

McCroskey, J. C., & Daly, J. A. (1987). Personality and Interpersonal Communication. New York: SAGE Publications.

McNair, B. (2017). An Introduction to Political Communication. (6th ed.). New York: Routledge.

Robbins, S. P. (1998). Organisational Behavior: Concepts, Controversies, and Applications. (8th ed.). Upper Saddle River, NJ: Merrill Prentice Hall.