The integration of folk wisdom and the names of the villages into teaching Thai
Main Article Content
Abstract
Folk wisdom is considered the cultural heritages, inherited from ancestors
and resulted from their intuition, intelligence, and collection of experiences. The folkwisdom is considered the knowledge of the local, established in order to solve or dealwith problems on a daily basis. This study was aimed to study cultural instructions pertaining to folk wisdoms, using the concept of experiential learning. The participants of the study were grade 9 students in Na Bua Wittaya School, Muang District, Surin Province, Thailand. The results suggest that the integration of village’s names and Thai instruction, having students go on a field trip to different local villages to study folk wisdoms, was considered the means designed by the instructor to bring students for a field trip. That is, students had the chance to expose to the real contexts and to learn the folk wisdoms from the local people including...
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลที่ตีพิมพ์ลงในวารสารมนุษย์กับสังคม ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบโดยตรงของผู้เขียนซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยหรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารมนุษย์กับสังคม ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อต้องอ้างอิงวาสาร
References
กรมวิชาการ. (2539). แนวทางการจัดการเรียนการสอนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่น.กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
. (2546). เอกสารหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
กระทรวงศึกษาธิการ สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
ชาตรี สาราญ. (2545). จากหลักสูตรแกนกลางสู่หลักสูตรสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรีสฤษดิ์วงศ์.
ถวัลย์ มาศจรัส. (2549). คู่มือการจัดทำสาระการเรียนรู้ท้องถิ่นด้านวัฒนธรรมพัฒนาการทางประวัติศาสตร์และเอกลักษณ์ของท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: ธารอักษร.
เบญจมาศ อยู่เป็นแก้ว. (2545). การสอนแบบบูรณาการ. กรุงเทพฯ : ศูนย์พัฒนาการเรียนรู้.
ประเวศ วะสี. (2535). ภูมิปัญญาชาวบ้านกับการพัฒนาชนบทเล่ม1. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
พรชัย ภาพันธ์. (2545,). “หลักสูตรท้องถิ่น,” วารสารวิชาการ .5(7) , 4 กรกฎาคม
พรพันธุ์ เขมคุณาศัย. (2554). สอนด้วยหัวใจ. ตรัง: นกเช้าสำนักพิมพ์.
พรพันธุ์ เขมคุณาศัย และคณะ. (2554). โครงการวิจัย การจัดการความรู้จากห้องเรียนสู่ชุมชน: การบูรณาการเศรษฐกิจพอเพียงและภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อพัฒนาความสามารถในการคิดของเยาวชน. สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
พรรณฤนันท์ ละอองผล. (2546). “ครูภาษาไทยกับบทบาทด้านภูมิปัญญาไทย”, 60 ปีมหาวิทยาลัเกษตรศาสตร์: ประมวลบทความทางการศึกษา การจัดการศึกษาตามแนวปฏิรูปการเรียนรู้. (หน้า 37-48). นนทบุรี: พี.เอส. พริ้นท์
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.
ศันสนีย์ วีระศิลป์ชัย. (2546). ชื่อบ้านนามเมืองในกรุงเทพฯ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
สามารถ จันทร์สูรย์. (2536). ภูมิปัญญาชาวบ้านกับการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: มูลนิธิภูมิปัญญา.
สุวิไล เปรมศรีรัตน์ และสุขุมาวดี ขำหิรัญ. (2527). ชื่อหมู่บ้านของอำเภอเมืองสุรินทร์จังหวัดสุรินทร์. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยมหิดล.
สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช2560.กรุงเทพฯ.