การบริหารงานวิชาการของโรงเรียนพรชัยวิชชาลัย อำเภอห้วยผึ้ง จังหวัดกาฬสินธุ์ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาเอกชน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การงานสารนิพนธ์ครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับการบริหารงานวิชาการโรงเรียนพรชัยวิชชาลัย 2) เพื่อเปรียบเทียบความคิดเห็นของผู้ปกครองที่มีต่อการบริหารวิชาการโรงเรียน พรชัยวิชชาลัยจำแนกตามเพศและอาชีพ และ 3) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะของผู้ปกครองที่มีต่อการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนพรชัยวิชชาลัย อำเภอเภอห้วยผึ้ง จังหวัดกาฬสินธุ์ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาเอกชน กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ ผู้ปกครองนักเรียน จำนวน 246 คน ในภาคเรียนที่ 1/2561 และการสนทนากลุ่มกับผู้ปกครองนักเรียนจำนวน 28 คน ในภาคเรียนที่ 1/2561 เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัย คือ แบบสอบถาม และการสนทนากลุ่ม ซึ่งมีค่าความตรงภายใน (IOC) เท่ากับ 1.00 และค่าความเชื่อมั่นของแบบสอบถามทั้งฉบับ เท่ากับ 0.88 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ความถี่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน t-test , F-test (One – way ANOVA) และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิเคราะห์ข้อมูล ปรากฏดังนี้
1.ระดับการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนพรชัยวิชชาลัย ในภาพรวมและรายด้านอยู่ในระดับมาก ได้แก่ ด้านการพัฒนาและการดำเนินการเกี่ยวกับให้ความเห็นการพัฒนากลุ่มสาระหลักสูตรท้องถิ่น ด้านการพัฒนากระบวนการเรียนรู้ ด้านการส่งเสริมชุมชนให้มีความเข้มแข็งด้านวิชาการ และด้านกระบวนการจัดการเรียนการสอน ตามลำดับ
2.การเปรียบเทียบความคิดเห็นของผู้ปกครองที่มีต่อการบริหารงานของโรงเรียนพรชัยวิชชาลัย พบว่า ในภาพรวมปัจจัยทางเพศและอาชีพมีความคิดเห็นต่อการบริหารงานวิชาการไม่แตกต่างกัน แต่เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ปัจจัยทางด้านอาชีพมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ในด้านการจัดการเรียนการสอน ด้านการพัฒนาและการดำเนินการเกี่ยวกับให้ความเห็นการพัฒนากลุ่มสาระการเรียนรู้ท้องถิ่น และด้านการกระบวนการเรียนการสอน
3.ข้อเสนอแนะของผู้ปกครองในการบริหารงานวิชาการ ได้แก่ ควรเน้นกิจกรรม การจัดการเรียนการสอนในเนื้อหาที่นักเรียนจะนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้และควรมีการเพิ่มเติมหลักสูตรท้องถิ่น หรือประวัติศาสตร์ท้องถิ่น โดยบรรจุลงในกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม เพื่อความหลากหลายของพหุวัฒนธรรมในชุมชน ควรเน้นการจัดการเรียนการสอนให้ครบทุกคนและครบทุกกลุ่มสาระ เพื่อพัฒนาศักยภาพของนักเรียนอย่างหลากหลายไม่ควรเน้นการติวมากเกินไปและควรจัดให้มีครูแนะแนว การจัดการเรียนการสอนในทุกกลุ่มสาระการเรียนรู้ควรมุ่งเน้นการนำไปใช้ได้จริงในชีวิตประจำวัน และควรจัดให้มีชุมชนแห่งการเรียนรู้ระหว่างครู/ผู้ปกครองและชุมชนเป็นรายห้องเรียนเพื่อจะได้ติดตามความก้าวหน้าทางด้านการเรียนของบุตรหลาน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กมล ภู่ประเสริฐ. (2547). การบริหารงานวิชาการในสถานศึกษา. กรุงเทพมหานคร: อินโน.
บูชา ศรีสร้อย. (2552). สภาพปัญหาการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่สกลนคร เขต 3. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร,
สามารถ รักษาศิลป์. (2554). การบริหารงานวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนประถมศึกษาจังหวัดเพชรบุรี. ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒประสานมิตร,
อนุยา อินทร์มั่ง. (2558). สภาพและปัญหาการบริหารงานวิชาการของข้าราชการครูโรงเรียนสังกัด สำนักงานเขตจตุจักร กรุงเทพมหานคร. ครุศาสตรมหาบัณฑิต การบริหารการศึกษา . บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร,
Chester, N.M. (2006). An introduction to School administration: Selected reading. New York : Mcmillan Company.
Joseph L. Massie, and Joh Douglas. (2002). Manging : A Contemporary Introduction. (3th ed.) Englewood Cliffs, N.J : prentice – Hall.
