The Teaching Management of Thai Culture in Universities in Nanning City of Guangxi Zhuang Autonomous Region in People’s Republic of China

Main Article Content

YU WEI
Patcharin Buranakorn

Abstract

           This research aims to analyze the teaching management of Thai culture in seven universities in Nanning city of Guangxi Zhuang Autonomous Region in People’s Republic of China. The sample group studied is lecturers in seven universities. Research methodologies include field trips of data collection; observation; and in-depth interviews of the informants. The study finds three major managements of teaching Thai culture in universities studied, including 1) in-class teaching; 2) teaching through activities; and 3) field trip learning. For in-class teaching, two channels used are teaching in regular classes and on-line or virtual classes. Methods of teaching include lectures; role plays; discussions; group activities; class presentations; and additional materials. For teaching through activities, two levels of activities held include university-level activities on important festivals, such as Songkran; Loy Kratong; Wai-kru Ceremony. The second level is the provincial activities, for example competitions of Thai language skills; Thai speeches; cross-cultural skills; international selling skills, on-line broadcasting, held by South East Asia Lazada. For field trip learning, two methods used include the journey education focusing on projects of Thai culture; and the student exchange with Thai universities which teaching of Thai culture suitable and effective for Chinese students assigned by lecturers is provided.    

Article Details

How to Cite
WEI, Y., & Buranakorn, P. (2024). The Teaching Management of Thai Culture in Universities in Nanning City of Guangxi Zhuang Autonomous Region in People’s Republic of China. Journal of Modern Learning Development, 9(7), 88–104. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/269370
Section
Research Article

References

คณะกรรมการฝ่ายส่งเสริมการผลิตตำราและสื่อการสอน. (2535). คู่มือสื่อการสอน. กรุงเทพมหานคร: มหา วิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

จรัสศรี จิรภาส. (2562). “ศึกษาไทย” และ “ไทยศึกษา” ในประเทศจีน. Journal of Language And Cul ture. 38 (2), 94-118.

ดำรง ฐานดี. (2520). มนุษยวิทยาสังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

นวลทิพย์ เพิ่มเกษร. (2549). การสอนภาษา วัฒนธรรมไทยแก่ชาวต่างชาติ. วรรณวิทัศน์. 4 (4), 268-278.

ผ่าน บาลโพธิ์. (2531). เทคนิคการสอดแทรกวัฒนธรรมในการสอนภาษา. วารสารภาษาปริทัศน์. 9 (1), 5-10.

รดารัตน์ ศรีพันธ์วรสกุล. (2564). กิจกรรมการเสวนาทางวิชาการ “ภาษาไทยในโลกกว้าง: การเรียนการสอนและการวิจัยภาษาไทยในบริบท นานาชาติ” เนื่องในวันภาษาไทยแห่งชาติ ประจำปี 2564. ใน เสวนาทางวิชาการ “ภาษาไทยในโลกกว้าง: การเรียนการสอนและการวิจัยภาษาไทยในบริบท นานาชาติ” เนื่องในวันภาษาไทยแห่งชาติ ประจำปี 2564. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร.

วไลพร คุโณทัย. (2530). หลักการสอน. กรุงเทพมหานคร: กรมการฝึกหัดครู.

วราภรณ์ ศุนาลัย. (2535). หลักสูตรและการสอน. กรุงเทพมหานคร: สหมิตรการพิมพ์.

Duan Lisheng, Zhao Xue. (2556). มองพัฒนาการความสัมพันธ์จีน-ไทยจากการเรียนการสอนภาษาไทยและภาษาจีน. Journal of Chengdu University (Social Science Edition),.150 (6), 47-52.

Jia Yifan. (2565). การวิเคราะห์วัตถุประสงค์ในการจ้างงานและสถานภาพการจ้างงานของสาขาวิชาภาษาไทย กรณีศึกษา: Guangxi University of Foreign Languages. Employment and Security. 35 (2), 29-33.

Moran, P. R. (2001). Teaching Culture: Perspective in Practice. Boston: Heinle&Heinle.