The Cultural Ecology, Identity Construction and Community Based Social Innovation Design for Quality of Life Development for the Eastern Thung Kula Ronghai in Sisaket Province, Roi Et Province and Yasothon Province
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were 1) identify cultural ecological changes in the Eastern Thung Kula Ronghai as a result of economic, social and environmental development discourses, 2) explore identity construction forming identities of the community, and 3) develop a community-based social innovation design to substantially improve quality of life in the community. This study is based on a qualitative approach and uses a variety of methods: semi-structured interview, group discussion, and brainstorming. The key informants consisted of a group of community development specialists, cultural leaders, and civil-society representatives; then they participated in the social innovation design activities.
The findings reflect the relevant scenarios. Regarding the discourses on economic, social, and environmental development, the cultural ecological changes in Eastern Thung Kula Ronghai area had identified in 5 periods: prehistory, historical period, reform period, transition period, and postmodern. As to the identity construction, intangible and tangible identities were found. There are 3 contextual factors that have influenced on the identity construction: economy, social, and environment; and the concept of identity development aims at social acceptability, bargaining power, and potential to perform resistance. According to the design and development of community-based social innovation, 10 innovation models, in correspondence with the SDGs, have developed. All those innovations have intended results as a strategy for improving the quality of life of the Eastern Thung Kula Ronghai community in 5 dimensions that conform to the SDGs’ 5 pillars (P1-P5). In reference to the public forum debate, it passed a resolution promoting 5 dimensions: development of youth participation and leadership, development community leaders/organization/partnership’s potential, development of organization on integrated learning management, development of collaborative networks, and the development of strategy framework at district and provincial levels along with the OSM.
Article Details
References
จักรมนตรี ชนะพันธ์. (2566). ทุ่งกุลา “ไม่ร้องไห้” ใครกล่าวไว้คนแรก?. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
ฉัตรวรัญช์ องคสิงห. (2563). การเปลี่ยนเชิงระบบของวิสาหกิจชุมชนศูนย์ข้าวชุมชนบ้านอุ่มแสง อำเภอราษีไศล จังหวัดศรีสะเกษ. ปทุมธานี : สถาบันวิจัย มหาวิทยาลัยรังสิต.
ชล บุญนาค. (2561). โครงการประสานงานการวิจัยเพื่อสนับสนุนการพัฒนาที่ยั่งยืน (SDGs). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
ชานนท์ โกมลมาลย์. (2561). กลนวัตกรรมทางสังคมเพื่อขับเคลื่อนสุขภาวะโดยการมีส่วนร่วมของเด็กและเยาวชน. กรุงเทพมหานคร: เอซีปริ้นติ้ง เซอร์วิส.
ณฤณีย์ ศรีสุข. (2564). นิเวศวิทยาวัฒนธรรมเชิงพุทธบูรณาการ. ลำปาง: วิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง.
พีระพงศ์ ฐิตธมฺโม. (2560). การจัดการนิเวศวิทยาวัฒนธรรมของเครือข่ายวัฒนธรรมและกลุ่มชาติพันธุ์. ในจังหวัดเพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์พ่อขุนผาเมือง.
ภาสกร บุญคุ้ม และรัตนา ด้วยดี. (2566). การพัฒนาที่ยั่งยืน : การขับเคลื่อนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนด้วยงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร: ที่ประชุมสภาข้าราชการ พนักงาน และลูกจ้างมหาวิทยาลัยแห่งประเทศไทย.
มูลนิธิโครงการสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน. (2542). ชุมชนโบราณบริเวณทุ่งกุลาร้องไห้. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโครงการสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน.
สุกัญญา เบาเนิด. (2553). โบราณคดีในพื้นที่ทุ่งกุลาร้องไห้. อุบลราชธานี: สำนักศิลปากรที่ 11 กรมศิลปากร.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2546). ทุ่งกุลา “อาณาจักรเกลือ” 2,500 ปี จากยุคแรกเริ่มล้าหลัง ถึงยุคมั่งคั่งข้าวหอม.กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มติชน.
สุทธิพงศ์ วรอุไร. (2565). การพัฒนาความรู้ ความเข้าใจ และการศึกษาความคิดเห็นของนิสิตต่อประเด็น “เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน” โดยใช้แนวคิดการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน ในรายวิชาพลเมืองวิวัฒน์. กรุงเทพมหานคร: สถาบันรัชต์ภาคย์.
สุภาพ บุญไชย. (2546). ภูมิศาสตร์อีสาน : ตำนานทุ่งกุลาร้องไห้. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อรรถพล ศิริเวชพันธุ์. (2565). ความเป็นอื่น การนิยามตนเอง และการประกอบสร้างอัตลักษณ์การท่องเที่ยวจากส่วนกลาง: กรณีศึกษาเมืองถูหลู่ฟาน เขตปกครองตนเองซินเจียงอุยกูร์. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Du Gay P. (1997). Production of Culture/Cultures of Production. London: Sage.
Smith, P. B. (2006). Social identity theory in cross-cultural perspective. Oxfordshire: Taylor & Francis.