The Guidelines of Development on Cultural Tourism in Banwan Community of Namkam Sub-district in Mueang District of Sisaket Province
Main Article Content
Abstract
Cultural tourism is important because this helps to learn and understand historical stories. This research aims to check out tourism resources of Banwan; 2) analyze the environment of tourism; and 3) define guidelines for the development of cultural tourism. The author applied Qualitative Research. Groups of key informants were governmental agencies, private enterprises, and public sectors (24 people). Also, the author applied specific sample selecting with tools of the research: community study checklist, tourism resource checklist, and in-depth interview. The author analyzed environmental data by applying SWOT Analysis and TOWS Matrix.
For the results:
1) Outstanding tourism resources are Pratat Supannahong Temple, and Buddhist cultural tourism including cultural performance of Lao ethnic group, weaving, basketry, housing style and food processing. In addition, in this community, there are wooden bridge or we can call “Khua” where we can put the locks at the bridge as the sign of longing love to; ancient almsgiving one every Sunday; and the running of homestay business in the future.
2) The author found the results of environmental analysis that the strengths: easiness of touching with good location, outstanding cultural capital, and unity community; the weaknesses: tourism planning, marketing planning, and knowledge management; the opportunity: world trends in cultural tourism; and the threat: economic collapsing, infrastructure, and facilities.
3) There are the development guidelines on cultural tourism such as active strategies: branding and marketing planning that adds value through the economy; and revival strategies: knowledge database creation, tourism route definition, and guideline setting for creating network including planning to prepare for various crises.
Article Details
References
ธีระภัทรา เอกผาชัยสวัสดิ์. (2554). ชุมชนศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิภารัตน์ สายประเสริฐ. (2553). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนกำลังพลห้วยสัตว์ใหญ่.เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
นิสวันต์ พิชญ์ดำรง. (2553). ทุนวัฒนธรรมขุมทรัพย์ของเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารเศรษฐกิจและสังคม. 47 (4), 13-17.
บุญช่วย มหิวรรณ, วิมลมาศ ปฐมวณิชกุล และทิพาพร สุจารี. (2565). รูปแบบการจัดการความรู้เพื่อ พัฒนาการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบโฮมสเตย์ของกลุ่มชาติพันธุ์ผู้ไท. Interdisciplinary Academic and Research Journal. 2 (6), 115-134.
เม กองแก้ว. (2566). แนวทาง พัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนจังหวัดนครปฐม. วารสารสหวิทยาการ และ การจัดการภาคเอกชน. 1 (3), 30.
วรวิทย์ อริรุทชีวรกุล. (2553). การเพิ่มมูลค่าวัฒนธรรมและภูมิปัญญาไทย: กรณีศึกษาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารเศรษฐกิจและสังคม. 47 (4), 19-24.
สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษ. (2559). แผนพัฒนาจังหวัดศรีสะเกษ (พ.ศ.2561-2564). ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 14 เมษายน 2561. แหล่งที่มา: http://www.sisaket.go.th/plan_si
สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษ. (2559). ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และภูมิปัญญาท้องถิ่น ประวัติอำเภอ ตำบล หมู่บ้าน ของจังหวัดศรีสะเกษ. ศรีสะเกษ: สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษ.
สุภางค์ จันทวานิช. (2557). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 22). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสกสรรค์ สนวา สุพัฒนา ศรีบุตรดี พงศ์สวัสดิ์ ราชจันทร์และ นภัสภรณ์ ภูวตานนท์ ณ มหาสารคาม. (2563). การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามวิถีชีวิตของคนในชุมชน. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น. 4 (1), 259-276.
McMillan, J.H. and Schumacher, S.S. (1997). Research in Education: A Conceptual Introduction. New York: Longman.
Ouyang, L., Tanyapirom, S., & Suntrayuth, R. (2023). Research on Rural Tourism Design in Zhejiang under Sustainable Cultural Development. International Journal of Sociologies and Anthropologies Science Reviews. 3 (5), 149.
World Travel & Tourism Council. (2023). Travel & Tourism: Global Economic Impact and Issues 2018. Online. Retrieved January 14, 2024. from https://www.wttc.org/research/ economic-research/economic-impact-analysis/#undefined