Personnel Development Under Digital Transformation

Main Article Content

Ekkaluk Bordeerat
Sornchai Taomitr
Chot Bodeerat

Abstract

          Personnel development is a process which focuses on transformation or increasing work efficiency as skills, knowledge, abilities, and attitudes of personal personnel at all levels to be in the same direction and be able to work efficiently. In order that, the organization is able to move forward effectively, it must be personnel with potential. Therefore, personnel development under digital transformation is 3 types of development processes: 1) Training is a learning activity for focusing on current work, 2) Education is personnel development for focusing on increasing knowledge, skills, attitudes, and adaptability, and 3) Development is a learning activity which does not focus on work but focuses on creating changes as the organization desires.
           However, personnel development in the digital era to keep up with the technology modernization, in addition to focus on the application of digital technology in work, also focusing on the use of data to manage personnel with together that the organization has quality personnel who are truly ready to work in the digital era.

Article Details

How to Cite
Bordeerat, E. ., Taomitr , . S. ., & Bodeerat , C. . (2024). Personnel Development Under Digital Transformation. Journal of Modern Learning Development, 9(10), ึ745–761. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/276895
Section
Academic Article

References

กชกร กรีรัตน์. (2566). การพัฒนาบุคลากรเพื่อรองรับการทำงานในยุคดิจิทัลของ ที่ทำการปกครองอำเภอศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี. การค้นคว้าอิสระรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

จิระพงค์ เรืองกุน. (2559). การเปลี่ยนแปลงองค์การ: แนวคิด กระบวนการ และบทบาทของนักบริหารทรัพยากรมนุษย์. วารสารปัญญาภิวัฒน์. 5 (1), 194–203.

จุฑารัตน์ เพ็ชรสุวรรณ. (2560). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพในการปฏิบัติงานของ พนักงานโรงแรมบางกอกเซ็นเตอร์. การค้นคว้าอิสระวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

ชุติกาญจน์ สลาหลง. (2563). ความต้องการและความคาดหวังในการพัฒนาตนเองของข้าราชการครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 13 จังหวัดตรัง. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยทักษิณ.

เนตรชนก ดวนใหญ่. (2562). การพัฒนาศักยภาพของบุคลากรในศาลอาญายุคดิจิทัล ประจำปี 2562. การค้นคว้าอิสระรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

พรชัย เจดามาน. (2563). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 2 กันยายน 2567. แหล่งที่มา : https://www.oknation.net/post/detail/634f6b415c273f3c8d1802ca.

วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2562). Soft Skills to Master. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

วิชุดา สร้อยสุด, เมธินี อินทร์บัว, จีรภา มิ่งเชื้อ, ยุวดี เคน้ำอ่าง และโชติ บดีรัฐ. (2564). การจัดการทรัพยากรมนุษย์หัวใจสำคัญของการขับเคลื่อนองค์กรยุคปัจจุบัน. Journal of Modern Learning Development. 6 (5), 340-352.

ศรีวรรณ แก้วทองดี. (2562). แนวทางการพัฒนาตนเองของครูในสถานศึกษาสหวิทยาเขตบึงสามพันสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 40. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.

สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2567). แนวทางการพัฒนาบุคลากรภาครัฐ พ.ศ. 2566 – 2570. นนทบุรี:

สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2566). ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (พ.ศ.2561-2580). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

เอกสิทธิ์ สนามทอง. (2562). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์: แนวทางพัฒนาสู่ความสำเร็จขององค์การ. วารสารเกษมบัณฑิต. 20 (1), 64-77.

Jackson, S. E., Schuler, R. S. & Werner, S. (2009). Managing Human Resources. (11th ed.). New York: South-Western, Cengage Learning.

Mondy, R. W., Noe, R. M., & Premeaux, S. R. (2002). Human resource management. (8th ed.). New Jersey: Pearson Education.