การสร้างความเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมการเมือง สู่การปฏิรูปที่ยั่งยืน
Main Article Content
บทคัดย่อ
การสร้างความเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมทางการเมืองสู่การปฏิรูป จำเป็นต้องมุ่งเน้นที่การเสริมสร้างความรู้ความเข้าใจให้ประชาชนส่วนใหญ่ที่อยู่นอกระบบการศึกษาศรัทธา เชื่อมั่นและยึดถือเป็นแนวปฏิบัติแทนความเชื่อดั้งเดิม ซึ่งสามารถทำได้โดยการจัดโครงการรณรงค์เพื่อเสริมสร้างความรู้ความเข้าใจต่อคุณค่าของประชาธิปไตยการปฏิรูปการเมืองจำต้องอาศัย “เครื่องมืออย่างอื่น” นอกเหนือจากตัวบทกฎหมายลายลักษณ์อักษรจึงจะสร้างสังคมไทยให้เป็น “สังคมประชาธิปไตย” (Democratic Society) มิใช่เป็นเพียงประเทศที่มีการปกครองระบอบประชาธิปไตยตามที่รัฐธรรมนูญลายลักษณ์อักษรบัญญัติไว้การศึกษาต้องมาก่อน การปกครองในระบอบประชาธิปไตยมีหัวใจสำคัญอยู่ที่ประชาชน เพราะประชาชนคือ เจ้าของอำนาจอธิปไตย ดังนั้นจะต้องมีการให้การศึกษาต่อประชาชนทั้งในรูปแบบ (Formal Education) และนอกรูปแบบ (Non-formal Education) เพื่อให้ประชาชนมีจิตวิญญาณประชาธิปไตย คือ รู้จักรักษาและป้องกันสิทธิของตนเอง รวมทั้งมีความตระหนักในหน้าที่ความเป็นพลเมืองและหน้าที่รับผิดชอบต่อสังคม. แต่กระนั้นก็ตามสิ่งซึ่งยากยิ่งกว่าการสร้างความเป็นประชาธิปไตยตามแนวทาง Civic Culture ดังได้อธิบายไว้ คือ การหา “จุดสมดุล” ระหว่าง “ความเป็นตะวันตก” และ “ความเป็นตะวันออก” ให้พบ แล้วปรับปรุงหรือปรับเปลี่ยนหลักการของตะวันตก (รวมถึงแนวทางวัฒนธรรมทางการเมืองแบบพลเมือง – Civic Culture) ให้เป็น “ส่วนผสมที่พอเหมาะ” สอดรับกับสังคมไทย ในยุคปัจจุบัน.
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
จิรโชค วีระสัย. (2542). รัฐศาสตร์ทั่วไป. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ฌานิทธิ์ สันตะพันธุ์. (2549). วัฒนธรรมทางการเมืองของไทย: รัฐธรรมนูญที่แท้จริงซึ่งไม่เคยถูกยกเลิก. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 7 ธันวาคม 2549. แหล่งที่มา : www.pub-law.net
บรรเจิด สิงคะเนติ. (2543). สารานุกรมรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 เรื่อง หลักพื้นฐานของสิทธิ เสรีภาพและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าของคุรุสภา.
วิชัย ตันศิริ. (2548). วัฒนธรรมการเมืองและการปฏิรูป. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สถาบันนโยบาย ศึกษา.
วิศิษฐ์ ทวีเศรษฐี และ สุขุม นวลสกุล. (2543). การเมืองและการปกครองไทย.
(พิมพ์ครั้งที่ 14). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2548). การเมือง : แนวความคิดและการพัฒนา. (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพมหานคร: เสมาธรรม.
สโรช สันตะพันธุ์. (2548). มาตรการในการจัดการเลือกตั้งให้เป็นไปโดยสุจริตและเที่ยงธรรม : ใบเหลืองและการเพิกถอนสิทธิเลือกตั้ง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ.
สิทธิพันธ์ พุทธหุน. (2544). ทฤษฎีพัฒนาการเมือง. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
G.A. Almond & S. Verba. (1965). The Civic Culture: Political Attitudes and Democracy in Five Nations. Boston: Little, Brown and company.
Mary Jane Turner and others. (1990). Civics: Citizens in Action. Columbus, Ohio: Merrill.
R. Hague, M. Harrop. (1989). Comparative Government and Politics : An Introduction. Basingstoke and London: MacMillan.