กลยุทธ์การบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย

Main Article Content

อินถา ศิริวรรณ

บทคัดย่อ

        การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย เพื่อศึกษากลยุทธ์การบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย และเพื่อเสนอกลยุทธ์การบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบผสมผสานหรือบูรณาการ (Integrated Research) ซึ่งมีแบบสัมภาษณ์ (Interviews) เป็นเครื่องมือและได้ใช้สถิติแบบพรรณนาและแบบอนุมานวิเคราะห์ข้อมูลตามกระบวนการวิจัยแบบเชิงปริมาณจำนวน  25 รูป/คน และนำผลการวิจัยที่ได้จากการวิจัยเชิงปริมาณไปทำการสัมภาษณ์เชิงลึก (In depth Interview) จำนวน 5 รูปแบบเจาะจง และการวิเคราะห์ข้อมูลศึกษาเนื้อหา (Content Analysis) ตามที่กำหนด
        ผลการวิจัย พบว่า การบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย ทั้ง 4 ด้าน มีความเหมาะสมอยู่ในระดับมาก ได้แก่ ด้านการบริหารงานทั่วไป ด้านการบริหารงานวิชาการ ด้านการบริหารงานงบประมาณ และด้านการบริหารงานบุคคลตามลำดับ
        ผลการศึกษากลยุทธ์การบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย ทั้ง 4 ด้าน ได้แก่ จัดการเรียนการสอนให้สอดคล้องกับหลักสูตรแกนกลาง เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง และพัฒนาระบบการประกันคุณภาพการศึกษาอย่างต่อเนื่อง จัดทำแผนงบประมาณ สรรหางบประมาณหลากหลายช่องทาง และประชุมการใช้จ่ายงบประมาณเดือนละ 1 ครั้ง จัดทำแผนพัฒนาบุคลากร จัดตั้งบุคลากรตามความรู้ ความสามารถ และดำเนินตามระเบียบราชการ ผู้บริหารมีหลักพุทธธรรม ตั้งเป้าหมายตามนโยบายของโรงเรียน และกระตุ้นความต้องการผ่านสิ่งล่อใจ
        กลยุทธ์การบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย ประกอบด้วยบริหารตน บริหารคน และบริหารงานอย่างมีเป้าหมายปรับทัศนคติของตนเองและทัศนติของผู้ร่วมงานจัดตั้งเครือข่ายการทำงานพัฒนาบุคลากรให้ตรงตามความสามารถและวางแผนการบริหารงานทั้ง 4 ด้านร่วมกันผ่าน PS-GANPPI MODEL เพื่อประสิทธิภาพการบริหารจัดการการศึกษาโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษาต้นแบบของคณะสงฆ์ไทยอย่างยั่งยืน


  

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ศิริวรรณ อ. . (2020). กลยุทธ์การบริหารจัดการศึกษาของคณะสงฆ์ไทย. Journal of Modern Learning Development, 5(3), 1–15. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/241545
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กนกวรรณ โกมลิทธิพงศ์. (2550) การบริหารกิจการของคณะสงฆ์จีนนิกายในประเทศไทย.พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต.สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

คณาจารย์มหาวิทยาลัย. (2551). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เจริญ ราชโสภา. (2554). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการงานวิชาการแบบมีส่วนร่วมของสถานศึกษา. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

พระครูใบฎีกาบุญชู ชุติปณโญ (บุญวงศ์). (2554). รูปแบบการบริหารโรงเรียนพระปริยัติธรมแผนกสามัญศึกษา. ดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล.

พระอาโซ เสี่ยกัง (มาเยอะ). (2558). การศึกษาการจัดการเรียนการสอนโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญศึกษา อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ลิขสิทธิ์ สิงห์งอย. (2552). การใช้สื่อการสอนของครู-อาจารย์ โรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา จังหวัดนครพนม. ปริญญานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สาย แวงคำ. (2554). ปัญหาการบริหารงานวิชาการในโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา กลุ่ม 9. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2559). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2545. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.