เศรษฐศาสตร์การเมืองเรื่องวิทยาการระบาดกับความเหลื่อมล้ำทางสังคม

Main Article Content

สุริยะ หาญพิชัย

บทคัดย่อ

        บทความนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อสังเคราะห์แนวคิดเรื่องวิทยาการระบาดกับความเหลื่อมล้ำทางสังคมโดยใช้การวิเคราะห์แบบเศรษฐศาสตร์การเมืองด้วยกระบวนการคิดเชิงวิพากษ์ พบว่า โรคระบาดเป็นภัยคุกคามสมัยใหม่ที่มีความรุนแรงส่งผลกระทบไปทั่วทุกประเทศ ขณะที่สังคมในทุกประเทศนั้นถูกการเมืองและเศรษฐกิจสร้างความเหลื่อมล้ำจนทำให้มนุษย์มีการแบ่งชนชั้นมาอย่างช้านาน กลุ่มชนชั้นยากจนไร้อำนาจต่อรองเป็นผู้ต้องเผชิญชะตากรรมจากโรคระบาดหนักกว่ากลุ่มชนชั้นร่ำรวยและมีอำนาจ เนื่องจากยากจนเข้าไม่ถึงบริการสาธารณสุข มีภูมิคุ้มกันต่ำ สุขภาพอ่อนแอจากการทำงานหนัก ในช่วงกักตัวป้องกันโรคคนร่ำรวยมีความเป็นอยู่สุขสบายจากการพักผ่อนเลือกดูหนังออนไลน์ แต่คนยากจนขาดไร้รายได้จากการต้องหยุดงานเพื่อป้องกันการระบาดของโรค วิกฤตโรคระบาดช่วยเปิดเผยให้เห็นถึงความไม่เป็นธรรมทางเศรษฐกิจสังคม ทำให้เห็นปัญหาเชิงโครงสร้างและรากเหง้าของปัญหาชัดเจนขึ้น ความเหลื่อมล้ำที่ทำให้คนยากจนด้อยโอกาสต้องเผชิญกับความเสี่ยงและเข้าไม่ถึงบริการ การป้องกันโรคระบาดอาจทำให้พวกเขาตายด้วยความอดยาก

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
หาญพิชัย ส. . . (2020). เศรษฐศาสตร์การเมืองเรื่องวิทยาการระบาดกับความเหลื่อมล้ำทางสังคม. Journal of Modern Learning Development, 5(3), 230–244. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/242180
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

โกมาตร จึงเสถียรทรัพย์. (2563). มานุษยวิทยากับโรคระบาด: โควิด-19 โรคอุบัติใหม่กับงานวิจัยทางมานุษยวิทยา. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).

ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2556). เศรษฐศาสตร์การเมืองจากอดีตสู่อนาคต. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมือง, 1(1), 15-21.

ดิเรก ปัทมสิริวัฒน์. (2553). นโยบายการคลังสาธารณะ. กรุงเทพมหานคร: แปลน พริ้นติ้ง.

เดือนเด่น นิคมบริรักษ์ และคณะ. (2556). โครงการพัฒนาแนวทางอภิบาลระบบหลักประกันสุขภาพ. กรุงเทพมหานคร : สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย.

ปิยะพงษ์ บุษบงก์ และ พบสุข ช่ำชอง. (2563). การออกแบบนโยบายที่ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง. เชียงใหม่: สถาบันนโยบายสาธารณะ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พลเดช ปิ่นประทีป. (2562). ความเหลื่อมล้ำด้านสาธารณสุข. กรุงเทพมหานคร: คณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ.

มอริซ แครนสตัน. (2562). ปรัชญาการเมือง. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์. ส. ศิวรักษ์ แปล.

สถาบันพระปกเกล้า. (2562). ก้าวข้ามความเหลื่อมล้ำ : ความท้าทายของสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.

สมชัย จิตสุชน. (2558). ความเหลื่อมล้ำในสังคมไทย: แนวโน้ม นโยบาย และแนวทางขับเคลื่อนนโยบาย. กรุงเทพมหานคร: ธนาคารแห่งประเทศไทย.

สฤณี อาชวานันทกุล. (2554). ความเหลื่อมล้ำฉบับพกพา. นนทบุรี : สำนักงานปฎิรูป (สปร.).

สุปรียา หวังพัชรพล และคณะ. (2559). ความเหลื่อมล้ำและคนจนเมือง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์ และคณะ. (2563). สรุปผลการสำรวจคนจนเมืองในภาวะวิกฤติโควิด-19 และข้อเสนอแนะต่อรัฐบาล. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

อารยะ ปรีชาเมตตา และคณะ. (2560). พลวัตการเปลี่ยนแปลงเศรษฐกิจไทยในเชิงพื้นที่กับปัญหา ความเหลื่อมล้ำ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

Farmer, P. (2004). Pathologies of power: health, human rights, and the new war on the poor. Berkeley: University of California Press.

Gans, J. (2020). Economics in the Age of COVID-19. New England : MIT Press.

Harari, Y. N. (2561). Sapiens A Brief History of Humankind (เซเปียนส์: ประวัติย่อมนุษยชาติ). นำชัย ชีววิวรรธน์ แปล. กรุงเทพมหานคร: ยิปซี.

Kleinman, A. Das, V. and Lock, M. (1997). Social Suffering. Berkeley: University of California Press.

Kurian, G. T. (2011). The encyclopedia of political science. Washington : CQ Press.