รูปแบบการบริหารจัดการจังหวัดขอนแก่นตามแนวทาง Smart City
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัญหาและอุปสรรคในการขับเคลื่อนตามแผนพัฒนา “ขอนแก่น Smart City”ของเทศบาลนครขอนแก่น 2) เพื่อวิเคราะห์ประเด็นแผนพัฒนา “ขอนแก่น Smart City” ของเทศบาลนครขอนแก่น 3) เพื่อศึกษากลยุทธ์การบริหารจัดการแผนพัฒนา “ขอนแก่น Smart City” ของเทศบาลนครขอนแก่น และ (4) เพื่อสร้างแนวทางการบริหารจัดการที่สอดคล้องกับการขับเคลื่อนแผนพัฒนา “ขอนแก่น Smart City” ของเทศบาลนครขอนแก่น กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ บุคคลที่มีส่วนสำคัญในการขับเคลื่อนแผนพัฒนาขอนแก่น Smart City จำนวน 13 คน จาก 3 กลุ่ม ได้แก่ (1) กลุ่มผู้บริหารและข้าราชการในส่วนราชการระดับท้องถิ่นในจังหวัดขอนแก่นจำนวน 6 คน (2) กลุ่มชมรมส่งเสริมการท่องเที่ยวจำนวน 4 คน และ (3) กลุ่มหน่วยงานรายการที่เกี่ยวข้องจำนวน 5 คน เป็นการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการอุปนัย คือ การวิเคราะห์ ตีความ และสรุปความ
ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัญหาในภาพรวมเป็นเรื่องของการบริหารจัดการภายในองค์กรที่ยังไม่สามารถดำเนินการให้สอดคล้องกับเป้าหมายของแผนพัฒนาขอนแก่น Smart City ได้อย่างลงตัว เช่น ปัญหาด้านการจัดลำดับความสำคัญของภารกิจ หาจุดเน้นยังไม่ได้ ปัญหาด้านการบริหารที่ยึดกลไกระบบราชการมากจนเกินไปจนเกิดความไม่คล่องตัว และปัญหาลักษณะการทำงานที่ยังไม่มีการทำงานเชิงรุก ส่วนอุปสรรคในการดำเนินการ ประชาชนยังไม่รับรู้และเข้าใจถึงสาระสำคัญของ Smart City เท่าที่ควร ซึ่งส่งผลต่อความร่วมมือจากภาคประชาชน 2) ภารกิจด้าน Smart Mobility ที่มีการพัฒนาระบบรถไฟฟ้า ระบบการขนส่ง และสถานีรถโดยสารให้ทันสมัย เป็นภารกิจที่ประชาชนรับรู้และสัมผัสได้มากที่สุด 3) ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง และการเปิดช่องทางการมีส่วนร่วมทุกขั้นตอน เป็นกลยุทธ์สำคัญที่ทำให้การขับเคลื่อนแผนงานประสบผลสำเร็จ และ 4) การสร้างพลังแห่งการขับเคลื่อนแผนงาน ที่เกิดจาก 3 ภาคส่วนสำคัญ ได้แก่ ภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาชน หลอมรวมเป็น “สภาเมือง” เวทีแห่งการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ คือ ตัวแบบที่นำไปสู่เป้าหมายของการยกระดับเมืองขอนแก่น ให้เป็นเมืองที่มีรอยยิ้ม เมืองสงบสุข เมืองนวัตกรรม เมืองพื้นที่สีเขียว เมืองแห่งการเรียนรู้ และเมืองที่ไร้กำแพงความคิด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ธรรมรัตน์ ธรรมยาฤทธิ์. (2561).เอกสารประกอบการบรรยายนโยบายสาธารณะและการเปลี่ยนแปลง. 11 กรกฎาคม 2561. มหาวิทยาลัยราชภัฎเพชรบูรณ์ : เพชรบูรณ์.
นันทวัน วงศ์ขจรกิตติ. (2559). นโยบายการให้บริการจังหวัดอัจฉริยะของประเทศไทย. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยองกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 11 (3), 365 – 377.
บุญทัน ดอกไธสง. (2562). รัฐประศาสนศาสตร์เปลี่ยนโลก. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 8 (2), 301-310.
วงศ์ธีรา สุวรรณิน. (2561).ธุรกิจระหว่างประเทศ. มหาวิทยาลัยรามคำแหง : กรุงเทพมหานคร.
เอกชัย สุมาลี และคณะ. (2560).ความเป็นไปได้ในการสร้างเมืองอัจฉริยะด้วยเทคโนโลยี Internet of Things. รายงานการวิจัยสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
Albert J. (2016). Contextual Conditions, Governance Models, and Public Value Assessment. Journal of the Knowledge Economy. 34 (6). 647-656.
Meijer., A. (2016). Governing the smart city: a review of the literature on smart urban governance. International Review of Administrative Sciences. 82 (2), 392-408.
