การศึกษาวิเคราะห์แนวคิดเรื่องนารายณ์อวตารในปรัชญาฮินดู

Main Article Content

นิติกร วิชุมา
พระครูภาวนาโพธิคุณ
จักรพรรณ วงศ์พรพวัณ
ธนกร ดรกมลกานต์

บทคัดย่อ

          บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาแนวคิดเรื่องอวตารในปรัชญาฮินดู 2) ศึกษาแนวคิดเรื่องนารายณ์อวตาร และ 3) วิเคราะห์แนวคิดเรื่องนารายณ์อวตารในปรัชญาฮินดู เป็นการวิจัยเชิงเอกสาร (Documentary Research) โดยการเก็บรวบรวมข้อมูลจากเอกสารปฐมภูมิและทุติยภูมิ แล้วนำเสนอผลการวิจัยแบบพรรณนาวิธี
          ผลการศึกษาพบว่า 1.แนวคิดการอวตารคือ การแบ่งภาคหรือการลงมาของเทพเจ้าสู่โลกมนุษย์ ด้วยมีพันธกิจสำคัญในการลงมาปราบ สั่งสอน และชี้นำหนทางไปสู่สัจธรรมสูงสุด การสำแดงรูปขององค์อวตารนั้นปรากฏในรูปมนุษย์ อมนุษย์ และสัตว์ แต่ยังคงดำรงคุณสมบัติเฉกเช่นเดียวกับพระเจ้าคือ ทรงไว้ด้วยมหิทธานุภาพ ความเป็นสัพพัญญู และปรากฏพระองค์ในทุกหนทุกแห่ง
          2.แนวคิดเรื่องนารายณ์อวตาร ที่กล่าวถึงการอวตารในยุคต่างๆ ได้แก่ 1). สัตยยุคเป็นยุคที่ความดีอย่างเต็มเปี่ยม มีการอวตารเป็น 4 ปางได้แก่  มัสยาวตาร ทรงอวตารเป็นปลา, กูรมาวตาร ทรงอวตารเป็นเต่า, วราหาวตาร ทรงอวตารเป็นหมูเผือกเขี้ยวเพชร, นรสิงหาวตาร  ทรงอวตารรูปครึ่งคนครึ่งสิงโต 2) ไตรดายุค คือ ยุคที่ความดีของมนุษย์เริ่มเสื่อม มีการอวตารเป็น 3 ปางได้แก่  วามนาวตาล ทรงอวตารเป็นพราหมณ์เตี้ย, ปรศุรามาวตาร ทรงอวตารเป็นพราหมณ์ชื่อปรศุราม, รามาวตาร ทรงอวตาร เป็นพระราม พระมหากษัตริย์แห่งกรุงอโยธยา 3) ทวาปรยุค เป็นยุคที่ความชั่วและความดีเท่ากัน ได้แก่ กฤษณาวตาร ทรงอวตารมาเป็นพระกฤษณะ และ 4) กลียุค เป็นยุคมืดเพราะผู้คนห่างเหินจากพระเจ้าอย่างถึงที่สุด ได้แก่ พุทธาวตาร ทรงอวตารเป็นพระพุทธเจ้า และ อวตารเป็นมนุษย์ผู้ขี่ม้าขาว
          3. การอวตารของพระนารายณ์ในปรัชญาฮินดู แสดงให้เห็นวิวัฒนาการความเป็นมนุษย์แบ่งออกได้เป็น 3 ประเภทใหญ่ ๆ ดังนี้ 1) สัตว์ หมายความรวมถึงสิ่งที่มีชีวิตทุกประเภททั้งที่อาศัยอยู่ในน้ำ, บนบกและ สัตว์ที่อาศัยอยู่บนบกและในน้ำ 2) อมนุษย์ ในที่นี้หมายถึงอมนุษย์ 3) มนุษย์ หมายถึงผู้ที่สามารถฝึกและพัฒนาตนให้มีความเจริญทางด้านอารยธรรมและคุณธรรมได้อย่างเป็นลำดับขั้นตอน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วิชุมา น., พระครูภาวนาโพธิคุณ, วงศ์พรพวัณ จ. . ., & ดรกมลกานต์ ธ. . . (2021). การศึกษาวิเคราะห์แนวคิดเรื่องนารายณ์อวตารในปรัชญาฮินดู. Journal of Modern Learning Development, 6(1), 75–89. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/246284
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรุณา-เรืองอุไร กุศลาสัย. (2550). ภารตวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ศยาม

กิ่งแก้ว อัตถากร. (2552). ความเป็นมาของนาฏยศิลป์จากสมัยพระเวท และประวัติศาสตร์ของอินเดียจากสมัยพระเวทสู่สมัยฟื้นฟูศาสนาดั้งเดิมของชมพูทวีป. พิษณุโลก: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.

แคทรียา อังทองกำเนิด. (2556). การอวตารในศาสนาฮินดู. วารสารมนุษยศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตบางเขน. 20 (1), 1-22.

เทวสถาน โบสถ์พราหมณ์. (2546). หนังสือเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในมหามงคลวโรกาสทรงพระชนมายุ 75 พรรษา. กรุงเทพมหานคร: เทวสถาน โบสถ์พราหมณ์.

พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว.(2516). เทพเจ้าและสิ่งน่ารู้. กรุงเทพมหานคร: ธรรมบรรณาคาร.

พรหมศักดิ์ เจิมสวัสดิ์. (2523). คนกับพระเจ้า. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์โคมทอง.

สุนทร ณ รังษี, (2545). ปรัชญาอินเดีย ประวัติและลัทธิ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

แสง มนวิทูร .(2515). ศรีภควัทคีตา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: แพร่พิทยา.

Armstrong Jeffrey. (2010). Spiritual Teachings of the Avatar. New York: Atria Books

Courtois Luc. (2008). The Promise Fulfilled (part two). Bangalore: Message Publications

Huxley Aldous, (2009). The Perennial Philosophy. New York: Harper Perennial Modern Classics.

Winternitz, Maurice. (1972). History of Indian Literature. New Delhi: Oriental Books Reprint Corporation. Second revised reprint edition

Swami Kriyananda. (2007). The Essence of the Bhagavad Gita. (2nd ed). Nevada City: Crystal Clarity Publishers.