การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างการเติบโตทางเศรษฐกิจและตัวชี้วัด การพัฒนาที่ยั่งยืนของกลุ่มประเทศอาเซียน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างการเติบโตทางเศรษฐกิจและตัวชี้วัดการพัฒนาที่ยั่งยืนของกลุ่มประเทศอาเซียนครอบคลุมด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อมตามเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน โดยใช้ข้อมูลภาคตัดขวางแบบต่อเนื่องหรือข้อมูลพาแนลของกลุ่มประเทศอาเซียน จำนวน 10 ประเทศ เริ่มตั้งแต่ ปี พ.ศ. 2551 - 2560 และวิเคราะห์ด้วยวิธีการทางเศรษฐมิติ ได้แก่ การทดสอบความหยุดนิ่ง ด้วยวิธี LLC Unit Root และการวิเคราะห์ความสัมพันธ์เชิงเหตุผล ด้วยวิธี Granger Causality ตามลำดับ
ผลการวิจัย พบว่า
ตัวชี้วัดความยั่งยืนด้านความช่วยเหลือเพื่อการพัฒนาอย่างเป็นทางการและอัตราการจ้างงานประชากรอายุมากกว่า 15 ปี ต่อประชากรทั้งหมดส่งผลต่อการเติบโตทางเศรษฐกิจของกลุ่มประเทศอาเซียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ในทางกลับกันการเติบโตทางเศรษฐกิจของกลุ่มประเทศอาเซียนส่งผลต่อตัวชี้วัดความยั่งยืนด้านอายุขัยประชากรเพศชายและเพศหญิง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.1 ข้อเสนอแนะจากการศึกษา คือ อาเซียนควรมีนโยบายการบริหารจัดการกองทุนเพื่อให้การช่วยเหลือและพัฒนาประเทศสมาชิก รวมถึงให้ความสำคัญต่อการเพิ่มผลิตภาพแรงงานเพื่อสร้างความได้เปรียบสำหรับการเป็นฐานการผลิตในภาคอุตสาหกรรมต่างๆ ระดับภูมิภาคหรือระดับโลกต่อไป
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ธีรกานต์ พงศ์พิชญามาตย์. (2560). พัฒนาการการให้ความช่วยเหลือต่างประเทศของออสเตรเลีย. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ Veridian มหาวิทยาลัยศิลปากร (มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ). 10 (2), 466-483.
Cleveland, H. (1981). The management of sustainable growth. New York: Pergamon.
Connor, J. C. (1979). The nature of the quest for a sustainable society. In Quest for a Sustainable Society. Pergamon Press: New York.
Jahoda, M., Pavitt, K. L. R., Cole, H. and Freeman, C. (1973). Models of Doom: A critique of the Limits to Growth. New York: Universe Publishing.
Giles, D. (2011). Testing for granger causality. Econometrics Beat: Dave Giles’ Blog. Online. Retrieved November 3, 2020. from https://davegiles.blogspot.com/2011/04/testing-for-granger-causality.html
Granger, C. W. J. and Newbold, P. (1974). Spurious regressions in econometrics. Journal of Econometrics. 2 (2), 111-120.
Granger, C. W. J. (1969). Investigating causal relations by econometric model and crossspectral methods. Econometrica, 37(3), 424-438.
Kapsos, S. (2006). The employment intensity of growth: Trends and macroeconomic determinants. In Labor Markets in Asia. London: Palgrave Macmillan.
Khan, A. R. (2007). Growth, employment and poverty: An analysis of the vital nexus based on some recent UNDP and ILO/SIDA studies. United Nation.
Levin, A., Lin, C. F. and Chu, C. S. J. (2002). Unit root tests in panel data: Asymptotic and finite-sample properties. Journal of Econometrics. 108 (1), 1-24.
Maestas, N., Mullen, K. J. and Powell, D. (2016). The effect of population aging on economic growth, the labor force and productivity (No. w22452). National Bureau of Economic Research.
Pirages, D. C. (1977). Sustainable society: Implications for limited growth. Connecticut: Praeger Pub Text .
Toda, H. Y. and Yamamoto, T. (1995). Statistical inferences in vector autoregressions with possibly integrated processes. Journal of Econometrics. 66 (1-2), 225-250.
World Bank. (2020). DataBank: World development indicators. Online. Retrieved November 3, 2020. From: https://data bank.worldbank.org/reports.aspx?source=world-develop ment -indicators
World Commission on Environment and Development. (1987). Our common future. Oxford: Oxford University Press.
