การส่งเสริมกิจกรรมการดูแลช่วยเหลือนักเรียนตามหลักอริยสัจ 4 ในการแก้ปัญหาการใช้สื่อสังคมออนไลน์ของนักเรียนในสถานศึกษาสังกัดสำนักงาน เขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบึงกาฬ
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อส่งเสริมกิจกรรมการดูแลช่วยเหลือนักเรียนตามหลักอริยสัจ 4 ในการแก้ปัญหาการใช้สื่อสังคมออนไลน์ของนักเรียนในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบึงกาฬ 2) เพื่อเสนอแนวทางการส่งเสริมกิจกรรมการดูแลช่วยเหลือนักเรียนตามหลักอริยสัจ 4 ในการแก้ปัญหาการใช้สื่อสังคมออนไลน์ของนักเรียนในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบึงกาฬการวิจัยครั้งนี้ใช้รูปแบบการวิจัยแบบผสม ประชากรได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษาและครูผู้สอนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน จำนวน 2,451 คน กลุ่มตัวอย่างได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษาและครูผู้สอนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน จำนวน 344 คน จำแนกเป็นผู้บริหารสถานศึกษา 35 คน และครูผู้สอน 309 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า
1. ระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนตามหลักอริยสัจ 4 ในการแก้ปัญหาการใช้สื่อสังคมออนไลน์ของนักเรียนในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบึงกาฬ โดยภาพรวมมีการปฏิบัติอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านที่มีระดับการปฏิบัติสูงสุดคือ ด้านความสามารถในการแก้ปัญหาการเสพติดเกมและอินเทอร์เน็ต รองลงมาคือด้านความสามารถในการแก้ปัญหาการถูกล่อลวงทางเพศ ส่วนด้านที่มีระดับการปฏิบัติต่ำสุดคือด้านความสามารถในการแก้ปัญหาการกลั่นแกล้งรังแกออนไลน์
2. ความคิดเห็นและข้อเสนอแนะในเรื่องการส่งเสริมกิจกรรมการดูแลช่วยเหลือนักเรียนตามหลักอริยสัจ 4 ในการแก้ปัญหาการใช้สื่อสังคมออนไลน์ของนักเรียน ในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบึงกาฬ มี 4 ประเด็น ดังนี้ 1) การสร้างความรู้ความเข้าใจ 2) การแนะนำ 3) การสร้างความตระหนัก 4) การตรวจสอบ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมสุขภาพจิต. (2546). คู่มือครูระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนช่วงชั้นที่ 3 - 4 (ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 - 6). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การทหารผ่านศึก.
ฉัตรพงศ์ ชูแสงนิล. (2563). ยุคแห่งพลเมืองดิจิทัล. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 17 พฤษภาคม 2563. แหล่งที่มา:https://www.scimath.org/article-technology/item/8659-2018-09-11-07-58-08.
พนม พงษ์ไพบูลย์ และคณะ. (2528). สาโรช บัวศรี กับศึกษาศาสตร์ตามแนวพุทธศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: รุ่งเรืองสาส์นการพิมพ์.
พระมหาสําเริง ขนฺติสาโร (ทรัพย์สิงห์เรือง). 2560. “การประยุกต์หลักอริยสัจ 4 ในการแก้ปัญหาการเล่นการพนันของเยาวชนไทย”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
พระยูง ชยานนฺโท (ชวน). 2562. “การจัดการเรียนรู้ตามหลักอริยสัจ 4 รายวิชาประวัติศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนบวรธรรมประยุตวิทยา ตำบลในเมือง อำเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภานุพงศ์ เฉลิมสิน. (2563). ความเสียหายจากสื่อสังคมออนไลน์. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 17 พฤษภาคม 2563. แหล่งที่มา: https://www.bangkokbiznews.com/blog/detail/647371.
สถาบันนโยบายศึกษา. (2563). การสร้างพลเมืองในศตวรรษที่ 21. (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 11 พฤษภาคม 2563. แหล่งที่มา: http://www.fpps.or.th/news.php?detail=n1336455323.news.
สมพงษ์ จิตระดับ และ อัญญมณี บุญซื่อ. (2551). หลักสูตรสิทธิเด็กและการวางแผนท้องถิ่นเพื่อเด็กและเยาวชน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมดาเพรส.
สาโรช บัวศรี. (2526). วิธีสอนตามขั้นทั้งสี่ของอริยสัจ "ในศึกษาศาสตร์ตามแนวพุทธศาสตร์". กรุงเทพมหานคร: สำนักคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
สำนักประชาสัมพันธ์ สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา. (2561). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ด้วยการใช้เฟซบุ๊ก (Facebook). กรุงเทพมหานคร: สำนักประชาสัมพันธ์.
อมรรัตน์ วงศ์โสภา. (2557). “พฤติกรรมการใช้และผลกระทบของสื่อสังคมออนไลน์ประเภทเฟซบุ๊กต่อการดำเนินชีวิตของนักศึกษา กรณีศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย”. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.