ภาวะผู้นำทางการเมืองของนักการเมืองตามทรรศนะของพระสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์อำเภอนาวัง จังหวัดหนองบัวลำภู
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องนี้ มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาระดับภาวะผู้นำ 2) เพื่อศึกษาระดับภาวะผู้นำตามหลักพรหมวิหาร 4 3) เพื่อเปรียบเทียบภาวะผู้นำ ตามปัจจัยส่วนบุคคล ตามหลักพรหมวิหาร 4 และ 4) เพื่อศึกษาแนวทางการส่งเสริมภาวะผู้นำทางการเมืองของนักการเมืองตามทรรศนะของพระสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์อำเภอนาวัง จังหวัดหนองบัวลำภู รูปแบบเป็นการวิจัยแบบผสานวิธี (Mixed Methods Research) คือ การวิจัยเชิงปริมาณ และการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่าง คือ พระสงฆ์ในอำเภอนาวัง จังหวัดหนองบัวลำภู จำนวน 200 รูป ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 10 รูป สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าร้อยละ (percentage) หาค่าเฉลี่ย (mean) และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (standard deviation) การทดสอบค่าที (t-test) การวิเคราะห์ ความแปรปรวนทางเดียว (One way analysis of variance) การสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview) กับ (Key Informant) และใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหา ประกอบบริบท
ผลการวิจัยพบว่า
1. ระดับภาวะผู้นำทางการเมืองของนักการเมืองตามทรรศนะของพระสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์อำเภอนาวัง จังหวัดหนองบัวลำภู โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากทุกด้าน
2. ระดับภาวะผู้นำทางการเมืองของนักการเมืองตามทรรศนะของพระสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์อำเภอนาวัง จังหวัดหนองบัวลำภู ตามหลักพรหมวิหาร 4 โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากทุกด้าน
3. ผลการเปรียบเทียบความคิดเห็นของพระสงฆ์ต่อภาวะผู้นำทางการเมืองของนักการเมืองตามทรรศนะของพระสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์อำเภอนาวัง จังหวัดหนองบัวลำภู พบว่า พระสงฆ์ที่มี พรรษา ตำแหน่ง มีความคิดเห็นต่อภาวะผู้นำทางการเมืองของนักการเมืองตามทรรศนะของพระสงฆ์ แตกต่างกัน ส่วนพระสงฆ์ที่มี อายุ การศึกษาทางธรรม การศึกษาทางโลกต่างกัน มีความคิดเห็นต่อภาวะผู้นำทางการเมืองของนักการเมืองตามทรรศนะของพระสงฆ์ ไม่แตกต่างกัน
4. แนวทางการการส่งเสริมภาวะผู้นำทางการเมืองของนักการเมืองตามทรรศนะของพระสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์อำเภอนาวัง จังหวัดหนองบัวลำภู พบว่า หลักพรหมวิหาร 4 ได้แก่ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา เป็นหลักธรรมที่นักการเมืองตั้งแต่ระดับท้องถิ่น จนถึงระดับชาติ ต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างมากในการนำไปประพฤติปฏิบัติให้เป็นที่ยอมรับของคนในสังคม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ชาญชัย ฮวดศรี. (2555). บทบาทของพระสงในการส่งเสริมคุณธรรมจริยธรรมในชุมชนเขตการปกครองคณะสงฆ์ภาค 9. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 1 (3), 83-92.
ณัฏฐพันธ์ เขจรนันทน์ และ ฉัตยาพร เสมอใจ. (2547). การจัดการ. กรุงเทพมหานคร: บริษัทซีเอ็ดยูเคชั่น จำกัด (มหาชน).
ปัญญา คล้ายเดช. (2560). ระเบียบวิจัยทางรัฐศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ขอนแก่น: หจก.ขอนแก่นการพิมพ์.
พระมหานพพล กนฺตสีโล (สายสินธุ์). (2554). ภาวะผู้นำในการพัฒนาชุมชนของพระสังฆาธิการ จังหวัดสมุทรสงคราม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระณัฐวุฒิ ธมฺมวีโร (แดงรอด). และคณะ. (2562). ความคิดเห็นของพระสงฆ์ด้านภาวะผู้นำที่มีต่อพระสังฆาธิการในอำเภอพนม จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศน์. 4 (2), 51-70.
สุชานุช พันธนียะ และ ฮาซันอักริม ดงนะเด็ง. (2563). คุณลักษณะของนักการเมืองท้องถิ่นที่พึงประสงค์ในทรรศนะของประชาชนในเขตเทศบาลนครตรัง. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
อัญธิชา มันคง. (2558). ภาวะผู้นำของนายกเทศมนตรี เทศบาลตำบลเกาะคา อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง. การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์ ครั้งที่ 2 “งานวิจัยเพื่อพัฒนาท้องถิ่น” ณ อาคารเฉลิมพระเกียรติฉลองสิริราชสมบัติ 60 ปี มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
พลเอก เปรม ติณสูลานนท์. (2548). ปาฐกถาพิเศษในวาระครบรอบ 50 ปี. คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ (นิด้า). ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2563. แหล่งที่มา. http://www.rk.mcu.ac.th/rbAcademic/FILES/1-10.pdf.
ฤาชุตา เทพยากุล. (2552). “คุณลักษณะนายกรัฐมนตรีที่พึงประสงค์ในทัศนะของนักศึกษาระดับอุดมศึกษา กรณีศึกษา นักศึกษารัฐประศาสนาสตร์ ระดับปริญญาตรี ในสถาบันอุดมศึกษา จังหวัดสงขลา”. ออนไลน์. สืบค้น. 23 มิถุนายน 2563.แหล่งที่มา: http://library.hu.ac.th/BackUp_library/ Research/truechuta.pdf.
