หลักความเที่ยงธรรมในการแบ่งเขตทะเลในอ่าวไทย : กรณีศึกษาเกาะโลซิน
Main Article Content
บทคัดย่อ
ในการแบ่งเขตทะเลในอ่าวไทยที่ผ่านมา ประเทศไทยใช้เกาะโลซินในการแบ่งเขตไหล่ทวีปกับมาเลเซีย ไหล่ทวีปบางส่วนตกลงแบ่งกันได้ และมีบางส่วนที่ตกลงกันไม่ได้กลายเป็นพื้นที่อ้างสิทธิทับซ้อนกัน ทั้งสองประเทศจึงได้ตกลงให้มีการแสวงหาประโยชน์ร่วมกันในพื้นที่ไหล่ทวีปที่อ้างสิทธิทับซ้อนกันดังกล่าว นอกจากนั้นแล้ว ทางด้านตะวันออกของเกาะโลซิน ประเทศไทยได้ใช้เกาะโลซินและหลักความเที่ยงธรรมในการแบ่งเขตทางทะเลกับเวียดนามได้สำเร็จโดยไม่เหลือพื้นที่อ้างสิทธิทับซ้อนกัน อย่างไรก็ตามหากข้อตกลงการแสวงหาประโยชน์จากน้ำมันในพื้นที่ไหล่ทวีปที่อ้างสิทธิทับซ้อนกันระหว่างประเทศไทยกับมาเลเซียจบลง จะต้องมีการเจรจาแบ่งเขตทางทะเลระหว่างกัน ดังนั้นจึงควรศึกษาหลักการทางกฎหมายต่าง ๆ ที่อาจใช้ในการแบ่งเขตทางทะเลตามพัฒนาการของกฎหมายระหว่างประเทศ เพื่อให้เกิดความพร้อมต่อประเทศไทยในการเจรจาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการต่างประเทศ (2548). หนังสือแปล อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยกฎหมายทะเล ค.ศ. 1982. กรมสนธิสัญญาและกฎหมาย กระทรวงการต่างประเทศ. กรุงเทพมหานคร: เอราวัณการพิมพ์.
คณะอนุกรรมการจัดการความรู้เพื่อผลประโยชน์แห่งชาติทางทะเล. (2562). ทะเลและมหาสมุทร และผลประโยชน์ของชาติทางทะเล. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสภาความมั่นคงแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.
ดลยา เทียนทอง. (2545). ความร่วมมือไทย-มาเลเซียในการพัฒนาพื้นที่ เขตไหล่ทวีปทับซ้อนในอ่าวไทย.กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ถนอม เจริญลาภ. (2550). กฎหมายทะเล : เขตทางทะเลของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิญญูชน จำกัด.
ศรัณย์ เพ็ชรพิรุณ. (2549). สมุทรกรณี. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สมาน ได้รายรัมย์. (2564). The Equi–Area/Ratio วิธีการใหม่ในการแบ่งเขตแดนทางทะเล. วารสารวิชาการด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. 4 (1), 46-62.
สมเจตน์ คงรอด. (2555). การออกกฎหมายอนุวัติการอนุสัญญาสหประชาชาติ ว่าด้วยกฎหมายทะเล ค.ศ. 1982. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยการทัพเรือ กระทรวงกะลาโหม.
สมบูรณ์ เสงี่ยมบุตร. (2560). กฏหมายระหว่างประเทศที่ใช้กันในปัจจุบัน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.
Schofield, C. (2007). Unlocking the seabed resources of the Gulf of Thailand. Contemporary Southeast Asia, 29: 286-308.