การพัฒนาเมืองคาร์บอนต่ำผ่านระบบการจัดการเมืองอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษา การบริหารจัดการขยะเทศบาลนครขอนแก่น

Main Article Content

อำนาจ โอกระโทก
ศุภวัฒนากร วงศ์ธนวสุ

บทคัดย่อ

          งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิเคราะห์กระบวนการบริหารจัดการขยะ และปัจจัยที่ส่งผลให้ประสบความสำเร็จการดำเนินโครงการพัฒนาเมืองคาร์บอนต่ำผ่านระบบการจัดการเมืองอย่างยั่งยืน งานวิจัยนี้ใช้การวิจัยเอกสาร เป็นวิธีการหลักในการศึกษาวิจัยและนำเสนอการศึกษาโดยวิธีการพรรณนาวิเคราะห์
          ผลการศึกษาพบว่า โครงการส่งเสริมการคัดแยกขยะเพื่อลดปริมาณขยะที่ต้องจัดการมีเครือข่ายการคัดแยกขยะจำนวน 32 แห่ง มีปริมาณขยะอินทรีย์จำนวน 3,303 ตัน คำนวณปริมาณการปล่อยก๊าซเรือนกระจกได้ที่ 1,739 ตันคาร์บอนไดออกไซด์เทียบเท่า และมีศูนย์การเรียนรู้การจัดการขยะอินทรีย์ด้วยวิถีพอเพียงเป็นชุมชนต้นแบบทำให้เกิดโครงการครอบครัวคาร์บอนต่ำ โครงการหลักสูตรรักษ์สิ่งแวดล้อม และโครงการแปรรูปขยะมูลฝอยเป็นพลังงานไฟฟ้า โดยเทศบาลนครขอนแก่นได้จัดทำบันทึกข้อตกลงกับบริษัทเอกชนในการแปรรูปขยะมูลฝอยเป็นพลังงานไฟฟ้า และมีเงื่อนไขคือเอกชนเป็นผู้ลงทุนทั้งหมด ส่งผลให้มีการดำเนินงานทั้งต้นน้ำ กลางน้ำ และปลายน้ำ ซึ่งลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกได้ 98,413.46 ตันคาร์บอนไดออกไซด์เทียบเท่าใกล้เคียงกับเป้าหมายที่จังหวัดขอนแก่นได้รับคือ 100,500 ตันคาร์บอนไดออกไซด์เทียบเท่า และพบว่าเงื่อนไขสำคัญที่ทำให้การพัฒนาเมืองคาร์บอนต่ำเกิดขึ้นอย่างเป็นรูปธรรม คือ ความร่วมมือระหว่างหน่วยงานภาครัฐ เอกชน ภาคประชาสังคม สถาบันการศึกษา และภาคส่วนอื่น ๆ ในพื้นที่ บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและการมีแผนงานขับเคลื่อนที่ชัดเจนมีความสำคัญอย่างมาก


 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
โอกระโทก อ. . . ., & วงศ์ธนวสุ ศ. . (2022). การพัฒนาเมืองคาร์บอนต่ำผ่านระบบการจัดการเมืองอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษา การบริหารจัดการขยะเทศบาลนครขอนแก่น. Journal of Modern Learning Development, 7(5), 342–354. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jomld/article/view/254943
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ฉัตรชนก โตวัฒนกูร และ ธีริน วาณิชเสน. (2559). ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมองค์กรและแรงจูงใจในการบริการสาธารณะเพื่อพัฒนาการมีส่วนร่วมของสมาชิกในองค์กรไม่แสวงหากำไร กรณีศึกษา: สโมสรโรตารี (ประเทศไทย). วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย. 8 (1), 344 – 361.

ชูสิทธิ์ ชูชาติ และคณะ. (2544). รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในเขตลุ่มมน้ำแม่วาง. (รายงานวิจัย). เชียงใหม่: คณะมนษยศาสตร์และสังคมศาสตร์สถาบันราชภัฏเชียงใหม่.

ชลลดา แสงมณีศิริสาธิตกิจ. (2557). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวตลาดน้ำภาคใต้เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย. 6 (1), 66 – 79.

นิคมศม อักษรประดิษฐ์. (2558). กระบวนการบริหารจัดการการท่องเที่ยวแบบคาร์บอนต่ำ (Low Carbon Tourism) กรณีศึกษาพื้นที่เกาะหมาก จังหวัดตราด. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา ภาควิชาพื้นฐานทางการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

นรชิต จิรสัทธรรม และ กานต์พิชชา แกล้วกล้า. (2561). รีไซเคิลขยะสร้างมูลค่ามากกว่าเผาเพื่อผลิตไฟฟ้า. ออนไลน์.สืบค้นเมื่อ 21 เมษายน 2564. แหล่งที่ม่า: https://theisaanrecord.co/2018/04/19/ waste-electrical-power-plant/.

เทศบาลนครขอนแก่น. (2555). ระบบรายงานข้อมูลก๊าซเรือนกระจกขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและเมือง รายงานคาร์บอนฟุตพริ้นท์ เทศบาลนครขอนแก่น อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 30 กันยายน 2555. แหล่งที่มา: http://lowcarboncity.tgo.or.th/database/report /2555/136

ศุภวัฒนากร วงศ์ธนวสุ และคณะ. (2562). ขอนแก่นโมเดล: The Khon Kean Model. ขอนแก่น: วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น.

สุนิษา มีนรินทร์. (2557). การพัฒนาเมืองสู่สังคมคาร์บอนต่ำด้วยการบูรณาการแผนด้านการใช้ประโยชน์ที่ดินและการคมนาคมขนส่ง. วิทยานิพนธ์ปริญญาการผังเมืองมหาบัณฑิต สาขาวิชาการผังเมือง. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

สำนักข่าว MThai. (2557). ตะลึง!ขอนแก่น ขยะตกค้างกว่า 8 แสนตัน. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 30 กันยายน 2564. แหล่งที่มา: https://news.mthai.com/ general-news/394823.html.

อมรเทพฤทธิ์ อินทร์แย้ม, วัชรินทร์ อินทพรหม และ พัลยมน สินหนัง. (2563). วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร. 11 (2), 363 – 380.

อีอาร์เอ็ม-สยาม. (2562). รายงานฉบับสมบูรณ์ ข้อมูลปริมาณก๊าซเรือนกระจกระดับเมือง (City Carbon Footprint: CCF). กรุงเทพมหานคร: บริษัท อีอาร์เอ็ม-สยาม จำกัด.