ชุมชนกับการมีส่วนร่วมในการแก้ไขปัญหาทุจริตคอร์รัปชัน ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
Main Article Content
บทคัดย่อ
การทุจริตคอร์รัปชันเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นคู่กับสังคมมาช้านานซึ่งมีหลายรูปแบบ และยังมีแนวโน้มที่จะทวีความรุนแรงและซับซ้อนมากขึ้น บทความวิชาการนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการมีส่วนร่วมของชุมชนในการแก้ไขปัญหาทุจริตคอร์รัปชันที่เกิดขึ้นในหน่วยงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พบว่า การแก้ไขและป้องกันปัญหาทุจริตคอร์รัปชันต้องให้ประชาชนเข้ามามีส่วนร่วมในการดำเนินงาน คือ 1) การมีส่วนร่วมในการรับรู้ ให้ประชาชนเข้ามารับรู้ข้อมูลข่าวสารที่เกี่ยวข้องกับโครงการหรือกิจกรรมที่จะดำเนินการทุกขั้นตอน 2) การมีส่วนร่วมในการแสดงความคิดเห็น ให้ประชาชนเข้ามาร่วมค้นหาปัญหาสาเหตุของปัญหาความจำเป็นและความต้องการที่ต้องให้มีโครงการหรือกิจกรรมนั้น 3) การมีส่วนร่วมในการพิจารณาและการตัดสินใจ ให้ประชาชนร่วมพิจารณา ตัดสินใจว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับโครงการหรือกิจกรรมการ ต่อกระบวนการดำเนินต่าง ๆ 4) การมีส่วนร่วมในการดำเนินการ ให้ประชาชนเข้าร่วมในดำเนินการในทุกขั้นตอนตามที่กฎหมายกำหนดไว้ 5) การมีส่วนร่วมในการติดตามตรวจสอบและประเมินผล ให้ประชาชนเข้าร่วมในตรวจสอบและติดตามผลการดำเนินการตามโครงการหรือกิจกรรมต่าง ๆ ว่าเป็นไปตามเป้าหมายวัตถุประสงค์หรือไม่ และผลการดำเนินงานนั้นแก้ไขปัญหาให้ประชาชนได้มากน้อยเพียงใด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
โกวิทย์ พวงงาม และคณะ. (2550). แนวทางการพัฒนาและเสริมสร้างกลไกป้องกันการทุจริตในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: มิสเตอร์ก็อบปี้.
โกวิทย์ พวงงาม. (2550). การปกครองท้องถิ่นว่าด้วยทฤษฎีแนวคิดและหลักการ. กรุงเทพมหานคร: เอ็กซเปอร์เน็ท.
โกวิทย์ พวงงาม. (2559). การจัดการปัญหาการทุจริตคอร์รัปชันในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
ฐานเศรษฐกิจดิจิทัล. (2565). CPI ดัชนีรับรู้การทุจริตปี 64 ไทยได้ 35 คะแนนอยู่ที่ 110 ของโลก. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 5 กรกฎาคม 2565. แหล่งที่มา https://www.thansettakij.com/politics/511509.
นันทวัฒน์ บรมานันท์. (2552). หลักกฎหมายปกครองเกี่ยวกับบริหารสาธารณะ. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
ปิยะวรรณ ปานโต. (2565). สังคมไทยกับการแก้ไขปัญหาทุจริตคอร์รัปชัน. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 5 กรกฎาคม 2565. แหล่งที่มา https://www.parliament.go.th/ewtadmin/ewt/parliament_parcy/ewt_dl_link.php?nid=28748.
ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม และพรรณทิพย์ เพชรมาก. (2551). การบริหารสังคมศาสตร์แห่งศตวรรษเพื่อสังคมไทยและสังคมโลก. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน.
รสคนธ์ รัตนเสริมพงศ์. (2554). แนวคิดและหลักการทั่วไปในการบริหารท้องถิ่น. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วุฒิสาร ตันไชย. (2547). การกระจายอำนาจและการปกครองท้องถิ่น : ความก้าวหน้าหลังรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2540. กรุงเทพมหานคร: คลังวิชา.
สมคิด เลิศไพฑูรย์ และคณะ. (2555). ท้องถิ่นโปร่งใสการพัฒนาตัวชี้วัดเพื่อประเมินประสิทธิภาพในการเปิดเผยข้อมูลข้าวสารขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. ปทุมธานี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สมศักดิ์ สามัคคีธรรม. (2561). ธรรมาภิบาลและความรับผิดชอบทางสังคม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ. (2555). มาตรการป้องกันการทุจริตเชิงนโยบาย. กรุงเทพมหานคร: ศรีเมืองการพิมพ์.
สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ. (2558). หลักสูตรคู่มือ และแนวทางการสร้างเครือข่ายภาครัฐต่อต้านการทุจริต. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงยุติธรรม
องค์การบริหารส่วนตำบลท่าช้าง. (2565). การป้องกันและปราบปรามการทุจริตคอร์รัปชันในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 3 กรกฎาคม 2565. แหล่งที่มา http://thachang-nyk.go.th/ UserFiles/File/041158/E-learning(EXT).pdf.